Θα επιβίωνε ένα ΛΟΑΚΤΙ+ reality show στην ελληνική τηλεόραση;

«Love is love» γιατί δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο από το να βλέπουμε ερωτευμένους ανθρώπους να είναι μαζί, εκτός κι αν οι εν λόγω άνθρωποι δεν είναι στρέιτ. Κάτι φαίνεται να μας χαλάει όταν άτομα ίδιου φύλου ή διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού από τον δικό μας αναπτύσσουν ερωτικά συναισθήματα ο ένας για τον άλλον. Αυτό είναι παράδοξο όμως από τη στιγμή που παρακολουθούμε εναγωνίως σε reality παιχνίδια στρέιτ άτομα να δημιουργούν ίντριγκες μεταξύ τους, να παλεύουν για να κερδίσουν την καρδιά ενός άνδρα ή μιας γυναίκας, χτίζουν δράματα για να κρατήσουν το ενδιαφέρον του κοινού αμείωτο. Είμαστε κατά κάποιον τρόπο «ηδονοβλεψίες» σε αυτά τα θέματα, σαν να μας εξιτάρει η ιδέα της απάτης ή των σκανδάλων που προκύπτουν από το σενάριο. Αλλά τι θα συνέβαινε εάν αντίστοιχα show με το «Love island» ή το «Bachelor» (που ήδη υπάρχουν στην ελληνική τηλεόραση) περιλάμβαναν διαγωνιζόμεν@ που δεν ήταν στρέιτ γυναίκες ή άνδρες;

Το ερώτημα είναι εάν θα είχε εξωφρενικά υψηλή τηλεθέαση ή θα το έκοβαν από το πρώτο επεισόδιο που ένας άνδρας θα φιλούσε έναν άλλον. Γιατί, όσο και εάν μας «απωθεί» αυτή εικόνα-χτύπημα στην ομοφοβική μας καρδιά, την ίδια στιγμή θέλουμε να την παρακολουθήσουμε, χωρίς όμως να ξέρουν οι υπόλοιποι πως τη βλέπουμε. Είναι η κλειδαρότρυπα που θέλουμε να κοιτάμε μέσα της αλλά να κρυβόμαστε τόσο ώστε να μην το πάρουν είδηση οι άλλοι και να έχουμε αυτή την αποκλειστικότητα του μυστικού μας. Οπότε, φανταστείτε ένα παιχνίδι όπου κανένας διαγωνιζόμενος δε θα ήταν στρέιτ. Θα είχε πανσέξουαλ άτομα, drag queens, τρανσέξουαλ, ομοφυλόφιλους και γενικά queer προσωπικότητες, οι οποίοι θα προσπαθούσαν να γνωρίσουν τον έρωτα και να διεκδικήσουν το άτομο των ονείρων τους σε ένα εξωτικό νησί ή σε μια πολυτελή βίλα. Σαν κόνσεπτ είναι πολύ πιθανόν να ήταν εξίσου σ3ξιστικό με όσα ήδη υπάρχουν και κάπως γελιοποιητικό για την ανθρώπινη φύση, αλλά μαζί θα προστίθετο και τα ομοφοβικά σχόλια του κοινού. Ιδιαίτερα εάν φανταστούμε τώρα το hate που λαμβάνουν αντίστοιχες παραγωγές, μπορούμε να αναλογιστούμε πόσο μεγαλύτερο αντίκτυπο θα έχει μια τέτοια σειρά.

Στο εξωτερικό προβάλλονται ήδη τέτοιες σειρές (όπως το Finding Prince Charming, I kissed a girl και το The ultimatum:queer love) με μεγάλη επιτυχία χωρίς αυτό απαραίτητα να σημαίνει πως έχουν νικήσει τον ρατσισμό απέναντι σε αυτά τα άτομα αλλά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε πως είναι ένα πρώτο βήμα για την ορατότητα αυτών των ανθρώπων. Λες και στις δικές μας σειρές μπορούν να ερωτευτούν μονάχα ένας στρέιτ άνδρας με μια στρέιτ γυναίκα κι εάν συμβεί οποιαδήποτε διαφοροποίηση σε αυτό το «σχήμα» τότε είναι αναμενόμενο πως θα προκαλέσει αντιδράσεις. Θα μπορούσε να είναι κάτι σαν κοινωνικό πείραμα, όχι τόσο για τους διαγωνιζόμενους, όσο για όσους το παρακολουθούν.

Τα παιχνίδια αυτά βασίζονται σε δύο βασικά ένστικτα του ανθρώπου: της ανάγκης για σ3ξουαλική επαφή και της ορμής της βίας. Όσο ρατσιστές ή ομοφοβικοί ή σ3ξιστές και εάν είμαστε, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την τάση που έχουμε να παρακολουθούμε εκπομπές, γεγονότα ή και άτομα που μας εξιτάρουν αυτές τις δύο δυνάμεις.

Όσο και να θέλαμε να απορρίψουμε την ιδέα ενός τέτοιου εγχειρήματος, η αλήθεια είναι πως θα είχε τόση προσοχή από την ελληνική κοινωνία που εν τέλει μονάχα καλό θα έκανε. Κάποιοι ίσως θα το μισήσουν αλλά θα κάτσουν να το παρακολουθήσουν γιατί πρέπει να γράψουν στο twitter ύστερα γι’ αυτό, σε άλλους μπορεί κρυφά να αρέσει αλλά θα σνομπάρουν στον έξω κόσμο. Μια άλλη μερίδα θα ταυτιστεί και θα πει πως πλέον υπάρχει εκπροσώπηση ακόμα και με αυτόν τον τρόπο και λίγοι θα παραδεχτούν πως πράγματι, το βλέπουν. Το μόνο θέμα που τίθεται είναι εάν θα εγκριθεί αυτή η ιδέα και εάν είναι κάποιος τόσο τολμηρός για να την προτείνει, στην περίπτωση όμως που ξεπεραστεί αυτό το στάδιο είτε θα είναι η πιο πετυχημένη ή θα θαφτεί από τα media.

Οι πιο συντηρητικοί θα λένε πως είναι επικίνδυνο για τα παιδιά να βλέπουν τέτοια πράγματα ή πως αυτά δεν αρμόζουν στην ελληνική πραγματικότητα και το δεύτερο δυστυχώς θα είναι αλήθεια, γιατί δύσκολα αποδεχόμαστε ό,τι δε μοιάζει με τον καθρέφτη μας και κάτι που (παρόλο υπάρχει χιλιάδες χρόνια) το νιώθουμε ξένο. Μας σοκάρει η είδηση ενός ομοφυλόφιλου πολιτικού ή ενός γκέι ζευγαριού σε μια σειρά ή μιας κοπέλας που δε θέλει να βάλει ταμπέλα σε αυτό που είναι γιατί πολύ απλά έχει το δικαίωμα. Το θέμα είναι να δούμε πόσο χώρο μπορεί να καταβάλλει αυτή η πραγματικότητα και να μην είναι μονάχα ένα τέτοιο reality που θα επιβεβαίωνε τις υποθέσεις μας, αλλά ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους πρέπει να γίνει. Ακόμα και εάν δε θα είμαστε ποτέ ολοκληρωτικά έτοιμοι να το δεχτούμε.

Φωτογραφία από RuPaul’s Drag Race Season 10