Όταν δυσκολεύεσαι να βρεις τη συντροφικότητα μαθαίνεις να την εκτιμάς

Συντροφικότητα. Η αίσθηση ότι είναι ο δικός μου άνθρωπος. Ο αγαπημένος. Αυτός που με δυσκολεύει με το να είναι παρών, ακόμη και στη μοναξιά μου. Αυτός που με δυσκολεύει με το να μη δέχεται τους συμβιβασμούς μου. Αυτός που με δυσκολεύει με την ομορφιά της αγάπης του.

Δημήτρης Καραγιάννης, «Έρωτας ή τίποτα»

Οι άνθρωποι δε χρειαζόμαστε μονάχα ο ένας τον άλλον αλλά έχουμε ανάγκη να είναι δίπλα μας ένα ταίρι, που το επιλέξαμε και μάς επέλεξε να το αγαπάμε και να μάς αγαπάει. Είναι η δύναμη αυτή που κατέχει με το να μάς ηρεμεί με την παρουσία του χωρίς να μάς κάνει να το θεωρούμε δεδομένο, είναι αυτός που κάνει τα Σάββατά μας λίγο πιο ενδιαφέροντα και κάθεται ν’ ακούσει τι μάς εκνεύρισε στη δουλειά όλη την εβδομάδα ακόμα κι εάν του το έχουμε πει χίλιες φορές.

Νιώθουμε να είναι μαζί μας χωρίς να θέλει να μάς προσπεράσει ή να πρέπει να μένουμε πίσω, γιατί έχει τη δύναμη και την ικανότητα να εξελίσσεται μαζί μας, να κρατιόμαστε χέρι-χέρι και να μη μάς πονάει όταν μάς σφίγγει. Είναι ο άνθρωπος αυτός που λατρεύουμε να βρισκόμαστε μαζί του αλλά μάς λείπει όταν είναι μακριά. Μπορεί με τη συντροφιά, την εγγύτητα να μάς καλεί ακόμα πιο κοντά του, όχι μονάχα σαν σώματα αλλά σαν να θέλουμε να τού φανερώσουμε όλο και περισσότερα για τον εαυτό μας. Όλα αυτά μάς δυσκολεύουν κάθε μέρα όλο και πιο πολύ.

Μάς δυσκολεύει γιατί είναι εύκολο ν’ αφήσουμε ένα χέρι όταν μάς λέει να φύγουμε ακόμα κι όταν δεν το επιθυμεί πραγματικά αλλά κανείς δε θέλει να τον δει ο σύντροφός του στα χειρότερά του. Είναι εύκολο να θέλει να είναι κοντά μας μονάχα όταν είμαστε χαρούμενοι κι ευδιάθετοι ή όταν δεν τον αναγκάζουμε να υπερβεί τον εαυτό του και να είμαστε η προτεραιότητα του. Όλα γίνονται πιο εύκολα όταν ο σύντροφός μας δε ζητάει πολλά από εμάς κι εμείς δεν έχουμε απαιτήσεις. Αυτό δεν είναι αγάπη, σίγουρα δεν είναι έρωτας και σε καμία περίπτωση συντροφικότητα. Εκείνη έχει σμιλευτεί με τέτοιο τρόπο ώστε να μάς κάνει να προσπαθούμε να μείνουμε και να επιμείνουμε, να μη φύγουμε μόλις αντιληφθούμε πως ο άλλος άνθρωπος δεν είναι τέλειος, πως παλεύει και εκείνος με τα δικά του προβλήματα κι εμείς δε θέλουμε να τρέξουμε μακριά αλλά να προσφέρουμε τη στήριξη μας.

Θέλουμε να τού δώσουμε να καταλάβει πως ακόμα κι όταν βρίσκεται στα πατώματα μπορούμε να ξαπλώσουμε κι εμείς δίπλα του για να σηκωθούμε το πρωί παρέα. Να ξέρει πως εάν δε θέλει να μιλήσει με κανέναν θα έχει έναν άνθρωπο να τον περιμένει για να τον ακούσει όποτε νιώσει πως είναι η κατάλληλη στιγμή να το πράξει. Η συντροφικότητα δεν είναι μονάχα μια έννοια που ισχύει ανεξάρτητα σε κάθε ζευγάρι αλλά πρέπει να προσπαθήσουμε για να την κατακτήσουμε και να τη διατηρήσουμε, δεν είναι ένα στοιχείο που αυτόματα γεννάται όταν δύο άνθρωποι είναι μαζί αλλά καλλιεργείται με τον καιρό.

Θέλει χρόνο, αγάπη, φροντίδα και νοιάξιμο. Θέλει να την πονάς τη συντροφικότητα και να δυσκολεύεσαι όταν δεν την αποκτάς ή όταν φθείρεται. Πρέπει να μάς δυσκολεύει όταν ο άλλος θέλει να μάς κρατήσει στη ζωή του, να μάς είναι επώδυνο να φύγουμε επειδή δεν μπορούμε να φανταστούμε πως θα μάς κατανοούσε όπως ο σύντροφός μας. Θα μάς ήταν συναισθηματικά δύσκολο να δεχτούμε πως κάποιος άλλος άνθρωπος θα μπορούσε ποτέ να πάρει τη θέση όχι γιατί δεν είναι αναντικατάστατος αλλά επειδή η ομορφιά της αγάπης του μάς εμποδίζει απ’ το να τού επιτρέψουμε να το κάνει.

Είναι μια αγνή ομορφιά κι απλή, σαν τον άνθρωπο που μπορεί να αντικρίσουμε στον δρόμο και να μην καταλάβουμε γιατί γυρίσαμε να τον κοιτάξουμε, επειδή δεν είχε κάτι εντυπωσιακό πάνω του αλλά υπήρχε μια αύρα γύρω του που μάς έκανε να θέλουμε να τού μιλήσουμε, να μάθουμε τα πάντα για τη ζωή του.

Η συντροφικότητα δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να διατυμπανιστεί, απλώς φαίνεται απ’ τις τρυφερές κινήσεις, τα δίχως κτητικότητα αγγίγματα, τα βλέμματα εμπιστοσύνης, το ανέμελο κράτημα χεριών και τις απαλές αγκαλιές. Είναι δύσκολο να τ’ αφήσουμε αυτά πίσω μας σαν να μη συνέβη ποτέ ή να προσπαθήσουμε να τ’ απωθήσουμε. Το μόνο αρνητικό σ’ αυτή την υπόθεση είναι πως δεν είναι όλοι έτοιμοι να δεχθούν έναν άνθρωπο στη ζωή τους με το καλημέρα. Όμως για όσους έχουν γευτεί τη συντροφικότητα ένα πράγμα είναι σίγουρο· δεν μπορούν να είναι με κάποιον που η απουσία του δεν τους δυσκολεύει.