Το φαινόμενο της πεταλούδας βρίσκει εφαρμογή στον έρωτα

Ο έρωτας μέσα στη συναισθηματική δύνη που δημιουργεί ανάμεσα στους ανθρώπους, πυροδοτεί το αέναο χάος· την απρόβλεπτη κατάσταση εκείνη που δεν καθορίζεται από όρια και τάξη, το σκοτεινό μέρος εκείνο που κανένας ανθρώπινος ή υπερφυσικός νόμος έχει τη δύναμη να επιβληθεί και να αλλάξει τα δεδομένα. Το κρίσιμο βήμα μετά το χείλος του γκρεμού όπου αφήνεσαι στην ανέμελη παραζάλη και την εκρηκτική δύναμη της πτώσης, ο στρόβιλος που συνθέτει αυτή τη βιβλική καταστροφή μέσα σου, είχες σκεφτεί ποτέ ότι μπορεί να προκληθεί από την απαλή κίνηση των ανεπαίσθητων φτερών μίας μικρής πεταλούδας;

Μία αμελητέα μεταβολή στη ροπή των γεγονότων οδηγεί σε διαφορετικά αποτελέσματα -όπως για παράδειγμα το φαινομενικά ασήμαντο πέταγμα των ιδιαίτερων φτερών της πεταλούδας- όπως διατύπωσε ο μετεωρολόγος E.Lorenz, μία θεωρία που φαίνεται να προσιδιάζει ορθότερα από κάθε προηγούμενη στο καταλυτικό συναίσθημα του έρωτα.

Ο δρόμος εκείνος που διάλεξες να διαβείς (αντίθετος από κάθε άλλη φορά), η δουλειά εκείνη που απέρριψες, το βιβλίο που προτίμησες έναντι κάποιου άλλου, σε οδήγησαν σε διαφορετικά μονοπάτια, νέες οπτικές και καινούριες σκέψεις που ίσως δε θα είχες ποτέ σου τη δυνατότητα να σταθείς ενώπιόν τους. Μπορείς να το αποκαλείς ένστικτο, πεπρωμένο, τύχη, ανθρώπινη βούληση, μοίρα, απλή λογική -μπορείς να του προσδώσεις όποια ιδιότητα επιθυμείς γνωρίζοντας όμως ότι αυτή η επιλογή σου συνέβαλε στη μεταβολή της ζωής σου. Ανήκουστο, σωστά; Σκεπτόμενος ότι συνήθως αυτές οι τυχαίες μεταβολές στην επαναλαμβανόμενη πορεία της ζωής σου πιθανότατα θα εκπέσουν στην άβυσσο, επιλέγεις να τις απορρίψεις, παρ’ όλο που ενδόμυχα πλάθεις σενάρια για μία πρωτοφανή για εσένα εξέλιξη των γεγονότων.

Οπότε μία μέρα χάνεις το τρένο και καταφθάνεις στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στην εργασία σου δέκα λεπτά αργότερα, για μία ώρα αποφασίζεις να περπατήσεις σε ένα διαφορετικό δρόμο, για μία στιγμή σταματάς να ελέγξεις την ώρα, για ένα λεπτό παρατηρείς ένα αδέσποτο ζώο στον δρόμο, για κλάσματα του δευτερολέπτου κλείνεις τα μάτια σου από την κούραση και όμως ο χρόνος κινείται αδιάκοπα. Οι άνθρωποι σε προσπερνούν, σε κοιτούν ίσως, παραδειγματίζονται, ταυτίζονται με εσένα και μέσα σε αυτό το εκκολαπτόμενο χάος μίας ακόμα απλής Τετάρτης συναντάς με το βλέμμα σου εκείνον τον άνθρωπο.

Η πεταλούδα λοιπόν πέταξε λίγο πιο μακριά και ποιος περίμενε τι θα συμβεί; Μπορεί να μη συμβεί τίποτα αλλά μπορεί ν’ αλλάξουν και τα πάντα. Αυτή η πρωινή, αισιόδοξη σκέψη, η σταδιακή αλλαγή στη νοοτροπία σου, η προσπάθεια αυτοβελτίωσής σου αντανακλάται στους άλλους ανθρώπους δημιουργώντας μία λάμψη· αυτή την τρεμάμενη φλόγα δύναμης που σιγοκαίει στα μάτια σου και γίνεται αντιληπτή από τους γύρω σου. Το ελαφρύ αεράκι που απελευθερώνεται από την κίνηση των φτερών, τους ωθεί κοντά σου, μέσα στο χάος του έρωτα.

Διαβιώνοντας λοιπόν σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον, ίσως αναρωτηθείς για την ορθότητα των παραπάνω προτάσεων και το αντίκτυπό τους στη ζωή των ανθρώπων. Όμως το χάος (ειδικά του έρωτα) στέκεται αδύναμο να προβλέψει το μέλλον, αδυνατούμε να γνωρίζουμε πώς οι πράξεις θα επιδράσουν σε εμάς τους ίδιους την ακριβώς επόμενη στιγμή καθώς μπορεί τα αποτελέσματά τους να εμφανιστούν αρκετό καιρό έπειτα.

Εισχωρώντας ίσως σε έναν μυθικό κόσμο, θα είχες τη δυνατότητα να διερωτήσεις τη γυάλινη σφαίρα πού θα σε οδηγούσαν συγκεκριμένες και τυχαίες αποφάσεις της ζωής σου αλλά στον θαυμαστό κόσμο της πραγματικότητάς (σου) οφείλεις στον εαυτό σου να αφεθείς σ’ αυτό το εσωτερικό κίνητρο που σε παρακινεί να δράσεις δίχως πλάνο ορισμένες φορές. Υπάρχει κάτι το εξαιρετικά παράλογο και το όμορφα ιδιαίτερο που ανέκαθεν μάγευε τους ανθρώπους στις άγνωστες καταστάσεις. Ερωτεύονται, σχεδόν, το χάος και τα κρυφά του περάσματα και ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να προκύψει και τι μπορεί να αναιρεθεί. Ο έρωτας αδυνατεί να εξηγηθεί με την αριστοτελική νομοτέλεια όπου θέτει τα πάντα υπό το πρίσμα του τελικού σκοπού, όπου έχει κληροδοτηθεί σε καθετί στη φύση και είναι απαραίτητο να τον εκπληρώσουν, ακόμα και στα ά-πειρα όντα της στιγμής που είναι οι άνθρωποι.

Μπορούμε μονάχα να τους παρατηρήσουμε κάτω από τα λεπτεπίλεπτα φτερά της πεταλούδας με τις πολύχρωμες αποχρώσεις τους που αντανακλούν κάθε φορά διαφορετικά το φως, παρουσιάζοντας μία άλλη οπτική του ατόμου· είμαστε το φως των στιγμιαίων επιλογών μας που σταδιακά περικλύζουν την καρδιά μας. «Η τύχη δεν κατασκευάζεται αν και η οργάνωσή της σε κάποιο χρόνο εν αγνοία μας συντελείται», διακηρύττει ο Οδυσσέας Ελύτης, αντιπροσωπεύοντας με τον πιο ποιητικό τρόπο, την επίδραση εκείνου του μικρού φτερουγίσματος της πεταλούδας, εκείνου του αθώου βλέμματος, του μικρού χαμόγελου, του απαλού φιλιού, του ευγενικού αγγίγματος, της ζεστής αγκαλιάς και όλων εκείνων των ανεπαίσθητων εντάσεων.