Το 1971 σ’ ένα παροπλισμένο στρατόπεδο της Δανίας, κάπου στην Κοπεγχάγη, κατεδαφίζεται ένας φράχτης για να μπορούν τα παιδιά να παίξουν στην παιδική χαρά, βλέποντας λίγο πράσινο και τότε το «όραμα» της Christiania αρχίζει να υλοποιείται. Από τη στιγμή που ξεκίνησε αυτή η μικρή πόλη να εδραιώνεται, οι τότε αλλά και οι σημερινές αρχές, έδειξαν τη δυσαρέσκειά τους. Η «Freetown» όπως ονομάζεται -και δικαιολογημένα όπως θα διαπιστώσουμε- ήταν μια έκρηξη της εναλλακτικής διαβίωσης.
Πολύχρωμοι χίπηδες, μπαζάρ με πράγματα προς ανταλλαγή, μια τοπική εφημερίδα, θεατρικές και μουσικές εκδηλώσεις και μια αίσθηση ηρεμίας κι απομόνωσης από τον υπόλοιπο κόσμο να διακατέχει όλους τους κατοίκους. Τα χρώματα του ουράνιου τόξου δεν υπάρχουν μόνο στους τοίχους και στα σπίτια τους, αλλά έχουν εισχωρήσει και στην τοπική τους οργάνωση. Ανάλογα μ’ αυτά, δίνονται κι οι αντίστοιχες δουλειές: το κόκκινο αφορά τη δράση προς τα έξω, ενώ το πράσινο σχετίζεται με ζητήματα φαγητού. Ο «στρατός ουράνιο τόξο» όπως αποκαλείται, δε μοιάζει σε τίποτα με τον δικό μας στρατό. Έχοντας συμφωνήσει μετά από νομικές διαμάχες να πληρώνουν το νερό και το ηλεκτρικό ρεύμα, η Christiania μπόρεσε να παραμείνει στον χάρτη ως μια αναρχική συνοικία, μια πειραματική πόλη, που κάποιοι σίγουρα περίμεναν την κατάρρευσή της.
Παραμένει όμως ακόμα και σήμερα, όχι τόσο ως αξιοθέατο αλλά ως μια δυνατότητα και μια πρόκληση για να κοιτάξουμε τα πράγματα λίγο διαφορετικά. Υπάρχουν τρεις νόμοι σ’ αυτή την πόλη: απαγορεύονται τα σκληρά ναρκωτικά, η βία και το εμπόριο στέγης. Αυτό σημαίνει πως όλοι οι άνθρωποι έχουν ένα σπίτι να μείνουν, δεν υπάρχει εγκληματικότητα αλλά και δεν επιτρέπεται να έχουν στην κατοχή τους οποιοδήποτε όπλο, που μπορούν να βλάψουν κάποιον άνθρωπο ή κάποιο ζώο. Είναι ελεύθεροι να ζήσουν όπως ακριβώς ορίζεται από την προσωπική τους ιδεολογία, μέσα σε ένα κλίμα αποδοχής, ασφάλειας και νιρβάνας.
Συμβουλεύουν όσους επισκέπτονται το μέρος αυτό να διασκεδάσουν, να κλείσουν το κινητό, να μην κοιτάξουν την ώρα κι απλώς να περιηγηθούν στον χώρο. Οι φωτογραφίες εξάλλου επιτρέπονται σε ορισμένα μονάχα σημεία ενώ το τρέξιμο -αφού το μοναδικό μέσο που επιτρέπεται είναι το ποδήλατο- και η βιασύνη θεωρούνται αγχωτικά. Οπότε αυτό που απομένει να κάνει κανείς είναι να αφουγκραστεί τη φύση και να έρθει σε επαφή με τους ντόπιους, να προσπαθήσει να γνωρίσει τη φιλοσοφία τους και να μη σκεφτεί τίποτε άλλο, για όσο βρίσκεται εκεί. Θα μπορούσαμε να το κάνουμε;
Σκέψου να ζούσες σε μια πόλη όπου τα γκράφιτι στους τοίχους θα σήμαιναν πραγματικά κάτι βγαλμένο από τη φιλοσοφία του κάθε ανθρώπου κι όχι για να «μαρκάρει» κάποιος την περιοχή του. Θα κυριαρχούσε το πράσινο και τα έντονα χρώματα, σε μια κοινωνία όπου το γκρι και το μουντό καφέ, μας κάνει να κοιτάμε συνεχώς τον ουρανό ή να ψάχνουμε μανιωδώς μέρη με φωτεινές ζωγραφιές. Τα βράδια δεν μπορούμε να περπατήσουμε έξω με τη σιγουριά ότι δε θα μας πειράξει κάποιος ή δεν έχουμε τη δυνατότητα να συμμετέχουμε σε μια διαδήλωση λόγω του φόβου των βίαιων επεισοδίων. Αλλά και στην καθημερινότητα, κάθε πότε χαλαρώνουμε; Μετά τη δουλειά, προσπαθώντας να μην αγχωθούμε για την επόμενη μέρα.
Χρειαζόμαστε μουσική, απελευθέρωση -σεξουαλική, πολιτική, πνευματική- κι επαφή με το σώμα και την ψυχή μας. Έχουμε ανάγκη τον χώρο και τον χρόνο ν’ ανακαλύψουμε τον εαυτό μας και να δούμε τον κόσμο με σεβασμό και κατανόηση. Ίσως να μην τρελαινόμαστε με το παραμικρό και να φρικάρουμε. Να πάψουμε να απο-ερωτικοποιούμε την πραγματικότητα, να μην την κάνουμε ένα ακόμα κτήριο στο κέντρο της πόλης γιατί ας το παραδεχτούμε: χορτάσαμε απ’ αυτά.
Η αλήθεια είναι πως έχουμε στοιβάξει όμορφα τη ζωή μας σε κούτες και σε μικρούς χώρους, που πολλές φορές δε μας εκφράζουν. Κάνουμε πράγματα που δε μας ταιριάζουν, τρέχοντας μήπως και δεν προλάβουμε να μπούμε στο επόμενο βαγόνι για έναν προορισμό που δε θέλουμε. Μπορεί μια πόλη σαν την Christiania να μην είναι η λύση στα σύγχρονα προβλήματα αλλά μας κάνει να αμφισβητούμε και να προβληματιζόμαστε. Γιατί εν έτι 2022 κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν ένα σπίτι για να μείνουν; Ή γιατί ακόμα γίνονται πόλεμοι μετά από τόσους νεκρούς που υπήρχαν στους προηγούμενους; Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν είναι ευπρόσδεκτοι στην κοινωνία ή ακόμα, γιατί κάποιοι άνθρωποι στιγματίζονται (το λιγότερο) εξαιτίας του φύλου, του σεξουαλικού προσανατολισμού τους ή της καταγωγής τους;
Απαγορεύουμε τα ναρκωτικά και καταδικάζουμε τους χρήστες περιθωριοποιώντας τους, αλλά κανείς δεν έχει απαγορεύσει ακόμα την ομοφοβία και τον σεξισμό. Σε μια νέα Christiania, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε έναν κανόνα που να απαγορεύει τη φτώχεια και την ανεργία, έναν άλλον που θα καταδικάζει την πατριαρχία και την ασέβεια προς τη διαφορετικότητα κι έναν τρίτο που σας αφήνω να το συμπληρώσετε εσείς. Γράψτε το, οραματιστείτε το, πείτε το σε όποιον μπορεί να το ακούσει και κάντε το πράξη. Κάποιες φορές χρειάζεται κάτι παραπάνω από μια ζωντανή απόδειξη για να αποδειχθούν ορισμένα -όχι και τόσο αυτονόητα μάλλον- πράγματα. Οπότε, σας περιμένω χωρίς κινητά, πάνω στο ποδήλατο, να γυρίσουμε τον κόσμο (ανάποδα).
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελένη Τσεπελίδη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
