Σε κίνδυνο θα σε μεταμορφώσω,
με τον πιο ταχύ και αλάνθαστο τρόπο:
αγαπώντας σε.
Φαντάζομαι πως προτού ερωτευτείς για πρώτη φορά, πριν αισθανθείς το παρθενικό σκίρτημα της καρδιάς, το ανακουφιστικό θόλωμα του μυαλού και κατακλυστείς από την αποπνικτική ατμόσφαιρα της ευδαιμονίας, είχες γνωρίσει τον έρωτα ως οντότητα. Η γοητευτική του φύση καλλιεργούνταν από τα ποιήματα αφιερωμένα αποκλειστικά σε εκείνον, τα θεατρικά έργα τον αναβίωναν, οι πίνακες ζωγραφικής τον απαθανάτιζαν, οι φωτογραφίες τον θύμιζαν, οι τοίχοι με τα στιχάκια πάνω τους τον εξανθρώπιζαν, οι μουσικές τον συντρόφευαν και τα αγάλματα τον φυλάκιζαν. Kέρδισε επάξια την αθανασία του!
Όλοι εκείνοι λοιπόν, οι ταπεινοί υπήκοο;i του τον έπλασαν προσεκτικά, με όσα μέσα διέθεταν, ικανά για να προκαλέσουν, να συνταράξουν όλους εκείνους που πίστευαν σε κάποια εξωπραγματικά μαγική ιδιότητα του έρωτα για την ύπαρξή του. Πίστεψες πως θα αναδυθεί ενώπιόν σου εκ του μηδενός; Ο έρωτας όσο εύκολα κι αν γράφεται, δύσκολα προ(σ)φέρεται και διστακτικά (έως και πανικόβλητα) προσεγγίζεται!
Επιπόλαια, θεώρησες πως κατέχεις την αναγκαία γνώση για να τον αναπαράγεις ή ακόμα και να τον αποκλίσεις από τη ζωή σου, αλλά η αλήθεια είναι πως συνεχώς θα εκπλήσσεσαι από τις μεταστροφές εντός σου που θα προκληθούν. Αυτό που εσύ ο ίδιος οφείλεις να προσπαθήσεις είναι να τον αγγίξεις. Ευλαβικά στην αρχή μήπως και πληγωθεί, περιεργάσου τον, επίτρεψέ του να σε κοιτάξει κατάματα, να γευτεί το άρωμα που αφήνουν οι σκέψεις σου. Θα πρέπει να κριθείς ικανός -όπως είμαστε όλοι εν δυνάμει- έπειτα για να του παραχωρήσεις την άδεια να εισχωρήσει μέσα σου.
Εξουσιαστικά θα κατακτήσετε ο ένας τον άλλον και ο μεταξύ σας πόλεμος της επικράτησης θα στεφθεί με την ξεδιάντροπη πράξη της εκεχειρίας. Θα παρατηρήσεις πως μπροστά σου κείτονται εκατομμύρια λέξεις, εύστοχες προτάσεις-προτροπές, σοφές παραδοχές και αμέτρητες ερμηνείες μίας λέξης, που εάν πάψει ποτέ να ακολουθείται από όλο και περισσότερες εξηγήσεις, μεταφορές και προσδιορισμούς θα εκλείψει. Και πόσο άδειος θα ήταν κόσμος δίχως έρωτα;
Από τα εναπομείναντα συντρίμμια λοιπόν πολλών συμπάντων, καλείσαι να πλάσεις τον έρωτά σου, τη (μελλοντική) φαντασιακή σου πραγματικότητα. Όλα όσα ανακάλυψες αποτελούν στοιχεία ενός άλλου, άγνωστου έρωτα που πιθανόν ταυτίστηκες, πείστηκες βαθιά μέσα σου πως σε μία άλλη εποχή, σε μία άλλη ζωή θα μπορούσες να ήσουν εσύ εκείνος που τα βιώνει όλα αυτά. Όμως εσύ, ανήκεις στον ανεπανάληπτα δικό σου εαυτό. Αλλά, φοβάσαι να παραδεχτείς εκείνα που ποθείς, να προσθέσεις τον εντελώς προσωπικό σου ορισμό σε εκείνον, να αποκτήσει τα χρώματα και το σχήμα που επιθυμείς εσύ.
Ο άνθρωπος, για να οικειοποιηθεί κάτι είναι απαραίτητο να το πλάσει, να το αφήσει (και κυρίως να αφεθεί) να φωλιάσει μέσα του, να μεταβληθεί, να νιώσει τη μεταρσιωτική δυναμική του και να προετοιμαστεί για την ένδοξη έλευσή του. Ο έρωτας σού ανήκει από τη στιγμή που εσύ ο ίδιος θα αποφασίσεις να του (παρα)δοθείς κι αυτή η άτυπη συμφωνία μεταξύ κεκλεισμένων καρδιών απαιτεί χρόνο και προσπάθεια. Χρειάζεται να σκίσεις πολλές σελίδες για να μπορέσεις στο τέλος να κατανοήσεις, να αντιληφθείς τι αποζητάς από αυτόν τον άγνωστο εισβολέα.
Συλλογίζεσαι τα εξωτερικά χαρακτηριστικά εξαρχής λησμονώντας ή παραμελώντας να επισημάνεις μετέπειτα τα εσωτερικά στοιχεία σαν κάτι απροσδιόριστο. Ίσως εκεί έγκειται και το γεγονός ότι ο εφηβικός εαυτός του φτερωτού θεού ουδέποτε μεγαλώνει, ενηλικιώνεται ή φθάνει σε μία προχωρημένη ηλικία όπως θα ήταν ένα «φυσικό επακόλουθο» του βίου του. Όμως -αφελώς- δε διερωτάσαι για την ώριμη εξέλιξή του, για την εύρεση εκείνης της προσωπικότητας που προσιδιάζει σε ένα συνειδητοποιημένο συναίσθημα, πιθανότατα εξαιτίας του εφησυχασμού μιας παιδικής αθωότητας συνυφασμένη με μια εκρηκτική ηλικία. Καλείσαι να τον απελευθερώσεις από την τιμωρία της ατέρμονης επανάληψης για να εξιλεωθείτε μαζί, ως δύο αναπόσπαστες υπάρξεις.
Αφού το ονειρεύτηκες λοιπόν, υπάρχει!
Θα συμπεριληφθεί στις σιωπηλές εκείνες αναμνήσεις της αυτοεπιβεβαίωσης, της σωτήριας κραυγής στο συμπάν με τα μάτια στραμμένα στον ουρανό για την αίσθηση δικαίου που θα σε περιβάλλει. Ο άνθρωπος εκείνος που ερωτεύτηκες ασυνείδητα ενσαρκώνεται και διαπερνά το «είναι» σου, όπως μονάχα εκείνος ασυναίσθητα ξέρει· κεραυνοβόλος έρωτας, αφέλεια της στιγμής, πάθος, ειλικρινής και αμοιβαία έλξη, μονόπλευρη εξιδανίκευση -ποιος ξέρει; Κι όμως, η καρδιά θυμάται, λησμονεί με έναν ιδιαίτερο τρόπο όλα εκείνα που ακόμα δεν έχει ζήσει, της λείπουν άνθρωποι που ποτέ της δε συνάντησε, τρέμει μη χάσει εκείνον που τόσο έχει αγαπήσει στα όνειρά της· η ύπουλη λήθη μετατρέπει το μέλλον σε παρόν για να γλιτώσει το παρελθόν. Τώρα πια η ζυγαριά βρίσκεται στα χέρια σου.
Είναι όλα όσα είχες φανταστεί ή είναι όλα όσα δεν μπορούσες ποτέ να προβλέψεις.
Για αυτό όλοι μιλούν για το ριψοκίνδυνο όραμα της φαντασίας. Το αρνείσαι ή το δέχεσαι; Κάποιος τολμηρός θα υπέκυπτε στον πειρασμό της διαφορετικότητας από τα ιδανικά του. Κάποιος ρομαντικός ίσως αποφάσιζε το ίδιο. Ένας ιδεαλιστής θα το απέρριπτε με τη δεύτερη, ενώ ένας κυνικός χωρίς καν να το συλλογιστεί. Το μυστικό όμως κρύβεται μέσα σου, εντός ενός προκλητικού κυκεώνα που επιτάσσει τον έρωτα ως πρωταρχικό του μέλημα (και μετά το χάος) όπου κάθετι άλλο είναι ασήμαντο.
Τα παράπονά σου στη φαντασία […].
Να την ευγνωμονείς.
Εάν η φαντασία δε σκηνοθετούσε
υπαρκτόν θηριώδη έρωτα
ποτέ καμία πραγματικότης
δε θα μας είχε αγαπήσει.
(Κ. Δημουλά, Το ριψοκίνδυνο όραμα της φαντασίας)
Συντάκτης: Ελένη Τσεπελίδη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
