Η κούπα με τον καφέ είναι πάνω στο τραπέζι, ανέγγιχτη και ήρεμη, περιμένει εάν θα ριχτεί τελικά δύο ή μια κουταλιές ζάχαρη μέσα. Το χιλιοχρησιμοποιημένο κουτάλι βρίσκεται να δημιουργεί τυφώνες μέσα της. Ανακατεύει κι ανακατεύει για να μη μείνει όλη η γλυκύτητα στον πάτο. Σαν κατέβει η πρώτη γουλιά με ανοιχτά μάτια· η ιερή στιγμή γίνεται συνήθεια. Τα χείλη αγγίζουν το κεραμικό -αναμνηστικό από ένα νησί πιθανότατα- και δεν κρυώνουν. Αντιθέτως, η όχι και τόσο έντονη θέρμη του καφέ υγρού κυλάει στον λαιμό και χάνεται. Η δεύτερη γουλιά δε θα είναι ποτέ ίδια με την πρώτη.
Ο καφές που πίνεις όταν αρχίζει αυτός ο εθισμός δε θα είναι ποτέ ίδιος με αυτόν που πίνεις αργότερα, τώρα. Η σημερινή κούπα έχει μια λεπτή γεύση από φουντούκι ενώ εκείνος που συντρόφευε το μυαλό στο ταραγμένο πρώτο έτος της σχολής ήταν πιο σκληρός. Η σημερινή κούπα τελειώνει γρήγορα, αφήνεται προσεκτικά στον νεροχύτη με λίγο νερό μέσα- θα πλυθεί αργότερα. Η παρελθοντική κούπα είχε μέσα έναν πρόχειρα φτιαγμένο καφέ, γεμάτο από πολύ άγχος αλλά που πάντα κατάφερνε να σε ξυπνά απευθείας. «Είναι καλύτερος για την υγεία σου ο ντεκαφεϊνέ» σου είπαν κι άλλαξες τη συνήθειά σου. Άλλαξες και τον τρόπο που σκεφτόσουν. Τώρα ίσως είσαι πιο ώριμος και πιο σοφιστικέ. Άλλαξες και τον τρόπο που ερωτεύεσαι. Παλιά τα έδινες όλα δίχως σκέψη. Τώρα κοντοστέκεσαι κι αμφιταλαντεύεται εάν θα μπορούσες να ζητήσεις να μοιραστείτε έναν ντεκαφεϊνέ έρωτα.
Εάν αρνηθεί αυτός που του απευθύνεις το κάλεσμα, θα επιστρέψεις στην ντεκαφεϊνέ ζωή σου με τις ελάχιστες εντάσεις. Θα συνεχίσεις να σηκώνεσαι το πρωί και να ντύνεσαι, να βάζεις άρωμα και να παίρνεις τα κλειδιά του από το μικρό κουτί της εισόδου. Όλα θα κυλήσουν ήρεμα γιατί πλέον δε στεναχωριέσαι για ζητήματα καρδιάς, όχι επειδή δεν έχεις, αλλά γιατί θέλεις απλώς να μη χρειαστεί να κάνεις κάτι υπερβολικό. Είναι σχεδόν ανήκουστο να σε δει πια κανείς ευάλωτο κι αφημένο, να αφιερώνεις τραγούδια γι’ απραγματοποίητους έρωτες ή να μιλάς μέχρι το πρωί στο τηλέφωνο κάνοντας ερωτικές εξομολογήσεις.
Είσαι οργανωμένος κι ατσαλάκωτος, γιατί κάποια στιγμή τσαλακώθηκες τόσο που άρχισες να σκίζεσαι. Έτσι τώρα, πίνεις έναν καφέ που θα σε προστατέψει από όλα αυτά και θα σ’ αφήσει να καθορίσεις τη ζωή σου έτσι όπως θέλεις. Έχεις καθησυχάσει το μυαλό σου με τη γήινη εικόνα του καφέ γιατί είναι απαλή σαν χάδι. Ποτέ δε θα σε πιάσει βίαια και θα σ’ αναγκάσει να κολλήσεις πάνω στην αγκαλιά της. Τρέμεις τη στιγμή που δε θα δράσεις λογικά.
Όπως τρέμεις, μήπως το μυαλό του κολλήσει ξανά με την αυθεντική εκείνη γεύση του καφέ, που άφηνε μια εξωτική νότα στο φιλί σου. Αυτό θα σημαίνει πως κάποιος θα μπορεί να ταξιδέψει μαζί σου και μέσα σου, θα μπορεί να σ’ υπνωτίσει και να τον καθηλώσεις σε μια δύνη που θα έσπαγε την κούπα. Όμως, τον ντεκαφεϊνέ δεν τον πίνεις ποτέ στην αγαπημένη σου κούπα· κάτι τέτοιο θα ήταν ιεροσυλία.
Το θέμα στον έρωτα είναι να περνάς καλά και χωρίς να κατηγορούμε κάποιον- αυτό είναι σεβαστό και λογικό. Υπάρχει όμως κάτι καλύτερο από αυτό; Επιτρέψτε μου να απαντήσω θετικά. Τα συναισθήματα δεν έχουν ανάγκη τη χλιαρότητά του αλλά ούτε και την ασφάλειά του. Απαιτούν το ρίσκο και τη φλόγα μιας κούπας με καθαρή καφεΐνη, που όταν εισέρχεται στον οργανισμό, τον κάνει να αναγεννάται.
Ο έρωτας, όπως κι ο καφές, είναι ζήτημα ποιότητας κι έντασης, είναι ζήτημα ισορροπίας κι αναταραχής, είναι όλες οι αναμνήσεις που ξεπηδούν. Ο έρωτας δεν αφήνεται λίγο στο τραπέζι να κρυώσει για να μη μας κάψει αλλά καταναλώνεται ξανά και ξανά μέχρι να συνηθίσει ο λαιμός μας τη ζεστασιά του. Συνηθίζεται; Όπως κι ο καλός καφές, ίσως ποτέ. Όμως, δημιουργεί εξάρτηση, αναμονή και προσμονή. Ήδη με το που τελειώσει η πρωινή κούπα, η σκέψη της αυριανής πετάγεται στο μυαλό.
Είναι επικίνδυνος γιατί μπορεί να σ’ αφήσει ξάγρυπνο, παρέα με μεταμεσονύχτιες σκέψεις, να σκέφτεσαι όλες εκείνες τις ερωτήσεις που θα έκανες εάν δεν ντρεπόσουν, εάν δε φοβόσουν τόσο να εκτεθείς. Γιατί δεν είναι ψέμα πως ο αυθεντικός καφές προκαλεί ταχυκαρδία, στρες, τρεμούλιασμα- κάτι σαν τον έρωτα κι αυτός. Δυσκολεύεται κανείς να τον συγκρατήσει αλλά αντίθετα τον πετά κατευθείαν στα βαθιά και του λέει «κολύμπα», μα κι εκείνος από την ένταση δεν πνίγεται. Οπότε αφήνεται στον έρωτα και του επιτρέπει να τον κάνει ευάλωτο, να τον βγάλει από την ασφάλειά του και να δείξει εμπιστοσύνη στα συναισθήματά του.
Η νοοτροπία του ντεκαφεινέ όμως δε ζητά κάτι τέτοιο. Είναι περισσότερο σαν να δέχεται απλώς κάποια πράγματα· ένα από αυτά είναι κι ο έρωτας. Θέλει να ξυπνήσει αλλά όχι τόσο πολύ ώστε να πει πράγματα προσωπικά, θέλει να μπορεί να κοιμηθεί το βράδυ για να μη χρειαστεί να δώσει εξηγήσεις, θέλει να είναι κάτι ουδέτερο δίχως πολλά αρώματα, δυνατά και μη. Μια νοοτροπία που αποφασίζει να μη μάθει ποτέ ποιο είναι το πιο κρυφό όνειρο, ούτε πώς φαντάζεται να είναι σε 50 χρόνια. Τα πιο απλά πράγματα τελικά δεν είναι τόσο απλά να τα μάθει, ειδικά εάν έχει αποφασίσει να θάψει τον ενθουσιασμό και την πρόκληση σε ένα κουτάκι στο πίσω μέρος του ντουλαπιού. Εκεί κρύβεται το παλιό, αυθεντικό χαρμάνι με τη σκούρα όψη και τη μεθυστική μυρωδιά. Σωσίβια λέμβος, είναι εκεί, βρίσκεται σαν μια δυνατότητα.
Κάποιες μέρες θα κοιτάξεις να δεις εάν είναι ακόμα εκεί αλλά άλλες δε θα το αναπολήσεις καν. Ο εαυτός της ζωντάνιας και της κτητικότητας έχει χαθεί. Πλέον δεν είναι ο καφές σου, είναι μια ακόμη κούπα με το απαραίτητο ελιξήριο για την ημέρα. Πλέον δεν είναι έρωτας, είναι μια ακόμη ανάγκη.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελένη Τσεπελίδη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
