Απ’ όταν γίνεις μάνα δε σταματάς να φοβάσαι

Η μητρότητα είναι πάντα ένα βαρύ φορτίο. Έρχεται με πολύ όμορφες στιγμές, αλλά, όπως κάθε έντονη κατάσταση, περιέχει κι άσχημες. Είναι μια καθημερινή μάχη. Ένας αγώνας δρόμου ανάμεσα σε συναίσθημα, λογική, φόβο, ευτυχία, αγωνία. Είναι το πιο δύσκολο και το πιο υπέροχο ταξίδι ταυτόχρονα.

Όλα σου τα ένστικτα είναι σε συνεχή λειτουργία. Το γεγονός του ερχομού ενός παιδιού σε γεμίζει ευτυχία, κι έχεις μόνιμα ένα χαζό χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπο, σαν να παίζει σε repeat. Φαντάζεσαι γαλάζιους ουρανούς και λιακάδες, μέχρι που από κάποια χαραμάδα του μυαλού σου εισβάλει μια μικρή κακή σκέψη. Αργότερα γίνεται μεγαλύτερη κι όσο την επεξεργάζεσαι όλο και πιο μεγάλη.

Ο φόβος σε πολεμάει και σχεδόν πάντα σε νικάει. Σε καταρρακώνει. Δεν είναι εφικτό να έχεις παιδιά και να μη φοβάσαι. Φοβάσαι απ’ την πρώτη ημέρα που θα μάθεις για την εγκυμοσύνη σου μέχρι και την τελευταία σου ανάσα. Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα που ενυπάρχει στην καθημερινότητα όλων, απλά στην περίπτωση της γονικής ταυτότητας και πόσο μάλλον της μητρότητας ξεπερνάει λίγο τα όρια.

Φοβάσαι υπερβολικά και παράλογα τις περισσότερες φορές. Όταν ακόμη είναι μωρό το τσεκάρεις συνεχώς στον ύπνο του να δεις αν αναπνέει. Στην πρώτη ίωση παθαίνεις το σοκ της ζωής σου. Θα πάρεις γνώμες από δέκα γιατρούς, θα ρωτήσεις γιαγιάδες, θα συμβουλευτείς ακόμα και το διαδίκτυο.

Μεγαλώνοντας, φοβάσαι ακόμα κι ένα μικρό χτυπηματάκι. Μεγαλοποιείς τα πάντα στο μυαλό σου. «Θα ‘χει φίλους, θα του συμπεριφέρονται καλά οι άνθρωποι; Αν πάει στο σχολείο και κάποιος το χτυπήσει ή του μιλήσει άσχημα; Αν του συμβεί κάτι πιο σοβαρό; Αν δεν είναι καλά και δεν το καταλάβω; Αν δεν είμαι άξια μάνα;».

Σενάρια απαισιόδοξα και κακές σκέψεις τρυπώνουν στο μυαλό σου απ’ το πουθενά και σε κυριεύουν, ακόμα κι αν το ‘χεις στην αγκαλιά σου. Βέβαια, δεν είναι μόνο το παιδί σου το οποίο σκέφτεσαι. Αν πάθεις εσύ κάτι, πώς θα μεγαλώσει εκείνο; Ναι, υπάρχουν κι αυτές οι σκέψεις, που αν κι εγωκεντρικές δεν είναι καθόλου εγωιστικές. Δεν ανησυχείς για ‘σένα, ανησυχείς για ‘κείνο χωρίς εσένα. Ποιος θα το φροντίσει, θα του δώσει αξίες, θα το αγκαλιάζει όταν κλαίει, θα μοιράζεται το κρεβάτι μαζί του για να μη φοβάται;

Σε πνίγουν όλα αυτά και πολλές φορές φτάνεις σε σημείο να μη χαίρεσαι μια στιγμή λόγω του διαρκούς σου φόβου. Απαγορεύεις πράγματα στο παιδί σου και στον ίδιο σου τον εαυτό, γιατί όλα σου μοιάζουν επικίνδυνα. Κι η αίσθηση της απειλής δίνει τη σκυτάλη στην υπερπροστατευτικότητα, βρίσκει καταφύγιο σ’ ένα αποστειρωμένο περιβάλλον. Εν μέρει, είναι απολύτως φυσιολογικό να φοβάσαι. Το παιδί σου είναι ο θησαυρός σου, ο πολυτιμότερος άνθρωπος της ζωής σου. Κι εννοείται πως το μόνο που θέλεις είναι πάντα το καλύτερο γι’ αυτό.

Πολλές φορές, όμως, οι φόβοι σου ίσως δεν έχουν ρεαλιστικό αντίκρυσμα, ίσως ξεφεύγουν της λογικής. Δε γίνεται να μην το αφήνεις να παίζει, για παράδειγμα, επειδή φοβάσαι έναν ενδεχόμενο τραυματισμό. Τραβηγμένο; Κι όμως, χαρακτηρίζει πολλές μητέρες. Μα αν δεν πέσει, δε θα σηκωθεί. Δε θα μάθει. Πρέπει να παίρνει από μικρό μαθήματα για να ‘ναι έτοιμο να αντιμετωπίσει τη ζωή και τον κόσμο.

Γιατί –και το ξέρεις καλά αυτό, γι’ αυτό και φοβάσαι άλλωστε τόσο– ο κόσμος μας δεν είναι ρόδινος. Γι’ αυτό επιβάλλεται να σπάσεις το χρυσό κλουβί, τη γυάλινη φυλακή σας, να αφήσεις το παιδί να ανακαλύψει αγγέλους και δαίμονες και πάντα δειλά να ‘σαι δίπλα του, για να ενθαρρύνεις και να παρηγορείς. Διακριτικά. Αθόρυβα. Ένα βήμα πιο πίσω. Είναι λογικό να φοβάσαι, αλλά μια ζωή μες στην ανασφάλεια δεν είναι ζωή. Θέλει θάρρος και ρίσκο το παιχνίδι.

Αν μπορείς να προλάβεις κάτι κακό, εννοείται πως θα τρέξεις, αλλά δυστυχώς δεν μπορείς να προλάβεις τα πάντα, ούτε να αποτρέψεις όλα τα άσχημα που ίσως συμβούν στο παιδί σου. Μπορείς απλώς να ‘σαι εκεί, να γιατρεύεις πληγές και με περίσσια τόλμη να ωθείς το παιδί σου να γευτεί τη ζωή.