Αύριο θα σ’ αγαπώ περισσότερο

Σαν χθες θυμάμαι την πρώτη φορά που σε είδα. Ένα ξαφνικό «κάτι» που με αναστάτωσε, χωρίς να ξέρω γιατί και πώς. Φυσικά, πώς να ήξερα τι ήταν όλο αυτό που ένιωσα, αφού ήμουν ακόμα στην εφηβεία, μικρό παιδί. Κι έμεινε μπερδεμένη η αίσθηση κι ύστερα τα έφερε έτσι η μοίρα, ώστε στα δεκαοχτώ μας να ξαναβρεθούμε. Σαν μια άνω τελεία που έγινε θαυμαστικό, ένα όνειρο που έβγαινε αληθινό!

Τότε κατάλαβα. Κατάλαβα τι ήταν όλο αυτό που ένιωσα απ’ την πρώτη στιγμή που σε είδα. Σε ερωτεύτηκα χωρίς να σε ξέρω και τώρα πια είμαι βέβαιη γι’ αυτό. Και τώρα που σε έμαθα και που ξέρω, σε ερωτεύομαι κάθε μέρα και πιο πολύ. Κι ο έρωτάς μου εδραιώνεται και γίνεται μεγαλύτερος, γιατί μόνο εσύ μπορείς να με κάνεις να νιώσω έτσι. Όλα αυτά τα συναισθήματα που με κατακλύζουν βρίσκουν προορισμό στο πρόσωπό σου.

Δεν είσαι έρωτας που πέρασε κι έγινε συνήθεια. Είσαι από αυτούς που όσο περνάει ο καιρός γίνονται αγάπη. Αληθινή, ανιδιοτελής, αγάπη. Μια αγάπη μόνο για ‘σένα. Χωρίς να χρειάζεται κανένα αντάλλαγμα για να υφίσταται. Αρκεί να υπάρχεις! Και, ξέρεις, κάποιες φορές με τρομάζει ο τρόπος που σε αγαπώ. Κάποιες φορές με τρομάζει ακόμη και το μέγεθος της αγάπης μου.

Γιατί αγαπώ το χαμόγελό σου, κυρίως όταν το προκαλώ εγώ. Αγαπώ τα μάτια σου και τα χείλη σου. Την αγκαλιά σου, όταν νιώθω πως όλα γύρω μου καταρρέουν. Αγαπώ κάθε λέξη που βγαίνει απ’ το στόμα σου. Αλλά ξεχωρίζω αυτές που με διεκδικούν. Αγαπώ εσένα, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

Δεν μπορώ να μη σε αγαπώ. Ίσως να πρέπει να σε αγαπώ, ίσως απ’ την αγάπη που σου έχω να παίρνω οξυγόνο. Δε γίνεται να φύγει αυτή η αγάπη. Δεν έχει κάπου αλλού να κατοικήσει. Έχει κλειδώσει πάνω σου και δε βρίσκει ρωγμή να ξετρυπώσει. Μα κι αν υπάρξει έστω και μία ρωγμή, εκείνη θα την γιατρέψει και θα ριζώσει ακόμη περισσότερο.

Κι ήρθανε πολλές τέτοιες ρωγμές, μωρό μου, και θα ‘ρθουν κι άλλες, αλλά εγώ θα ‘μαι εδώ για να τις ασφαλίζω. Θα χτίσω τα θεμέλια μας γερά για να μην μπορεί κανείς να μας γκρεμίσει. Γιατί αλλιώς δε θα υπάρχει νόημα ύπαρξης. Γιατί εγώ κι εσύ είμαστε ένα, για τώρα και για πάντα. Γιατί όλα αρχίζουν και τελειώνουν σε εσένα.

Τα όνειρά μου πήραν σάρκα κι οστά και αυτό οφείλεται σε εσένα. Πώς, λοιπόν, εγώ να μη σου χαρίζω απλόχερα καρδιά και μυαλό; Σου ανήκουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Για όλες αυτές τις νύχτες που είναι σαν την πρώτη μας φορά, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, για όλες τις δικές σου αγκαλιές που είναι το καταφύγιό μου. Για τον μοναδικό σου τρόπο να με διεκδικείς, ακόμα κι αν με έχεις ήδη ολοκληρωτικά.

Σε αγαπώ για όλα αυτά που μου δείχνεις και για όλα τα άλλα που δε μου δείχνεις, αλλά ξέρω πως υπάρχουν. Σε αγαπώ γιατί γίνομαι κάθε μέρα καλύτερος άνθρωπος μαζί σου και δε θεωρώ τίποτα άλλο σημαντικότερο σε αυτή τη ζωή απ’ το να εξελίσσεσαι. Και σε αγαπώ λίγο παραπάνω όταν νιώθεις πιεσμένος, απογοητευμένος, ανασφαλής, γιατί τότε πιστεύω πως το χρειάζεσαι ακόμα περισσότερο.

Εκείνες τις στιγμές που νιώθεις πως πέφτεις ψυχολογικά, η αγάπη μου θα σε σηκώνει πάλι ψηλά, εκεί που ανήκεις.