Κυκλοθυμικοί όλου του κόσμου είμαστε υπέροχοι, δεν πάμε καλά!

Αν ήμασταν βιβλίο θα είχε τίτλο «Ηλιόλουστη βροχή» κι αν ήμασταν ποτό θα ήμασταν σίγουρα τεκίλα. Έχεις κάνει ποτέ σούρα με τεκίλα, αν ναι, θα με θυμηθείς. Εκεί που είσαι στα high σου, ξαφνικά σου έρχεται ο εμετός από εκεί που δεν το περιμένεις και τη βγάζεις αγκαλιά με τη λεκάνη της τουαλέτας! Αλλά τεκίλα θα ξαναπιεις.

Είμαστε μυστήρια πλάσματα κι ας νομίζουν όλοι πως είμαστε απλά εκνευριστικοί ή πως κάνουμε σαν παιδιά ή πως είμαστε υπερβολικοί. Ε όχι δα και υπερβολικοί. Τι σημαίνει υπερβολή ειλικρινά δεν καταλαβαίνω! Να κλαις με μια διαφήμιση και στο δευτερόλεπτο να γελάς επειδή κάτι θυμήθηκες; Έλα τώρα, καθημερινότητα είναι αυτό, όχι υπερβολή. Αυτό λέγεται ζωή. Και η ζωή περιέχει διάφορα συναισθήματα και αλλαγές. Συχνές αλλαγές.

Ναι, θα κλάψουμε με μια διαφήμιση και μετά θα σκεφτούμε κάτι που μας συνέβη και θα γελάσουμε με την καρδιά μας κι ας μην έχουν ακόμη προλάβει να στεγνώσουν τα δάκρυα. Θα αγκαλιάσουμε το σύντροφό μας κι αν μας ακουμπήσει με τα παγωμένα πόδια του θα τον βρίσουμε και θα αλλάξουμε καναπέ. Και μετά θα του στέλνουμε ερωτικά μηνύματα στο κινητό.

Η ζωή για εμάς δεν έχει γκρι. Όλα είναι άσπρο ή μαύρο. Μπορεί να μας εκνευρίζει που βρέχει έξω και σε λίγα λεπτά να λέμε πόσο πολύ αγαπάμε τη βροχή και ότι δεν μπορούμε τη ζέστη. Τα συναισθήματα αλλάζουν με γοργούς ρυθμούς και δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης. Όλη μας η ζωή είναι μια ρόδα λούνα παρκ που γυρνάει γρήγορα από τη χαρά στη λύπη, έπειτα στα νεύρα, στη συνέχεια ξανά στη χαρά και πάει λέγοντας. Αν θες να μας καταλάβεις, δε θα τα καταφέρεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ακολουθείς τις διαθέσεις μας μέχρι να τρελαθείς.

Αλλά ακόμη κι αν τρελαθείς θα μας αγαπήσεις και θα μας θεωρήσεις σπάνιο είδος. Όταν χαιρόμαστε όλα είναι στο κόκκινο. Δεν ακούμε καν. Μιλάμε ακατάπαυστα και ασυνάρτητα και έχουμε ένα μόνιμο χαμόγελο σαν του Τζόκερ κολλημένο στο πρόσωπο. Όταν νευριάζουμε είναι και πάλι όλα στο κόκκινο αλλά δε θέλεις να είσαι εκεί. Και όταν στενοχωριόμαστε όλα σκοτεινιάζουν. Θαρρείς και δεν υπάρχει πια ζωή. Όλα είναι μαύρα και δεν υπάρχει άκρη στο τούνελ για εμάς.

Όλα αυτά φυσικά κρατάνε λίγο. Ευτυχώς ή δυστυχώς κανείς δεν ξέρει. Πόσο περίεργο είναι να νομίζουν όλοι πως έχουμε πολλές προσωπικότητες. Η μήπως έχουμε; Κι αν έχουμε πώς μπορούμε να τις διαχειριζόμαστε όλες. Φυσικά και δεν μπορούμε να τις διαχειριζόμαστε γι’ αυτό και λεγόμαστε κυκλοθυμικοί. Οι φίλοι μας μάς πειράζουν λέγοντας πως είμαστε διπολικοί. Γελάμε αλλά μας πειράζει και λίγο. Αν το σκεφτούμε όμως καλά ξέρουμε πως ίσως έχουν δίκιο.

Πόσες φορές μας έχουν δει να αλλάζουμε διάθεση σε κλάσματα δευτερολέπτου. Πόσες φορές μετρήσανε να κυλιόμαστε στα πατώματα για τον τύπο ή την τύπισσα που εξαφανίστηκαν και δεν απάντησαν ποτέ στο μήνυμά μας και μετά έτσι ξαφνικά βάλαμε τα καλά μας και ερωτευτήκαμε το ίδιο κιόλας βράδυ. Κι αυτοί μας κοιτούσαν απορημένοι κι άναυδοι, αναρωτούμενοι πόσοι άνθρωποι κρύβονται μέσα μας, επιτέλους.

Κάνοντας αναδρομή στο παρελθόν προσπαθούμε να θυμηθούμε αν ήμασταν πάντα έτσι ή αν αυτό δημιουργήθηκε μεγαλώνοντας. Αλλά οι γονείς μας ακόμα μας διηγούνται ιστορίες που μας κάνουν τελικά να σιγουρευόμαστε πως έτσι γεννηθήκαμε, αυτοί είμαστε. Όπως εκείνη τη φορά που κλαίγαμε για το παγωτό που θέλαμε με λαχτάρα να φάμε και μέσα στα δάκρυα είδαμε ένα αεροπλάνο ψηλά στον ουρανό κι αρχίσαμε να βγάζουμε επιφωνήματα χαράς, τα οποία όμως γρήγορα μετατράπηκαν σε θυμό γιατί θέλαμε κι εμείς να πετάξουμε και δεν μπορούσαμε. Στιγμές που δικαιολογείς λόγω παιδικότητας αλλά τελικά ανακαλύπτεις πως είναι μόνιμες σε όλες τις ηλικίες.

Αλλά αν και περίεργα πλάσματα, είμαστε τόσο αγαπητοί γιατί ξεδιπλωνόμαστε μπροστά στους άλλους και δείχνουμε όλα μας τα χαρτιά εξαρχής. Μας ξέρουν και στα καλά μας και στα άσχημά μας και μας αγαπάνε το ίδιο γιατί είμαστε σαν παιδιά που εύκολα μετατρέπουν τη χαρά σε θυμό ή λύπη και τούμπαλιν. Αρκεί κάτι να δούμε, ή να θυμηθούμε. Γι’ αυτο λοιπόν αγαπημένοι κυκλοθυμικοί εκεί έξω μην κρυβόσαστε.  Ζήστε τα συναισθήματα και τις διαθέσεις σας στο έπακρο και μη σας νοιάζει πώς σας βλέπουν οι άλλοι. Αυτοί που μας αγαπάνε δέχονται την τρέλα μας και την κάνουνε δική τους. Κι ας τραβάνε τα μαλλιά τους μόλις γυρίσουμε την πλάτη!