Μια βόλτα μαζί σου στη βραδινή Θεσσαλονίκη

Λείπεις. Υπάρχουν στιγμές και μέρες που μου λείπεις αφάνταστα. Οι στιγμές μας. Μικρές στιγμές στην αιωνιότητα. Τα λόγια σου, τα λόγια μου. Τα φιλιά. Τα χάδια. Οι στιγμές που τα κορμιά μας γίνονταν ένα και μια νύχτα δε μας έφτανε. Το πάθος. Αυτό το πάθος δεν το έχω ξαναζήσει από τότε. Ούτε πιο πριν.

Οι ατέλειωτες βόλτες από Λευκό Πύργο στα Κάστρα. Πάντα με τα πόδια. Και η γκρίνια μου μετά γιατί πονούσαν τα πόδια μου. Τα αξημέρωτα βράδια στην Παραλία και οι τσάρκες μέχρι τη Νεάπολη. Σε έτρεχα λιγάκι. Οι αποχωρισμοί μας σε ΚΤΕΛ και τρένα.

Μου λείπουν ακόμα και οι χαζοί και αναίτιοι τσακωμοί μας. Οι παιδικές ζήλιες. Πεθαίνω να σε ακούσω ξανά να με λες διπολική. Σου έκανα το βίο αβίωτο εδώ που τα λέμε. Αλλά εσύ εκεί. Ακλόνητος, να με πλησιάζεις, να σπρώχνεις τον τοίχο μου μέχρι να πέσει κάνοντας κρότο στο πάτωμα.

Υπάρχουν και μέρες που δεν περνάς καν από τη σκέψη μου. Αόρατος, διάφανος, φάντασμα χωρίς υπόσταση. Σαν να μην υπήρξες ποτέ. Σαν να μη σε γνώρισα. Γεμίζουν οι μέρες με υποχρεώσεις και την καινούρια πραγματικότητα που είσαι σχεδόν ανύπαρκτος. Ούτως ή άλλως, κάπως κι εμείς το αφήσαμε, κάπου κι αυτό μας άφησε και καταλήξαμε δυο παράλληλες ζωές.

Σχεδόν. Γιατί αν θα παίξει εκείνο το τραγούδι, αν ακούσω κατά τύχη το όνομά σου τότε ως δια μαγείας εμφανίζεσαι πάλι. Και ξανά από την αρχή. Σκέψεις ατέλειωτες. «Πώς θα ήταν αν; Τι θα γινόταν αν;» Και πάει λέγοντας. Φαύλος κύκλος που μόνο εμένα πληγώνει. Ίσως τα ίδια να σκέφτεσαι κι εσύ. Ίσως περνάει κι από το δικό σου μυαλό τι θα γινόταν αν εμείς οι δυο δεν είχαμε φοβηθεί, αν το είχαμε παλέψει.

Ναι λοιπόν το παραδέχομαι. Ίσως να έκανα λάθος τότε που εξαφανίστηκα. Που μας καταδίκασα σε μια κατάσταση με ημερομηνία λήξης. Δεν άφησα περιθώρια για όνειρα. Δε σε άφησα να με ταξιδέψεις στο δικό σου κόσμο. Έριξα άγκυρα και απλά έκανα βόλτες γύρω-γύρω. Χωρίς προορισμό γιατί νόμιζα η τρελή, πως είχα βρει λιμάνι. Λάθος. Έπρεπε να το καταλάβω πως εσύ είσαι το ταξίδι μου.

Φοβήθηκα; Ήμουν σε άμυνα; Δεν ξέρω. Και ποτέ δε θα μάθω τι θα γινόταν αν τελικά σε άφηνα να με ταξιδέψεις. Αν σε έκανα κομμάτι της ζωής μου κι όχι απλά αποκούμπι. Ίσως και να ήμουν πιο ευτυχισμένη τώρα. Ίσως και όχι. Αλλά αυτό θα μείνει για πάντα ένα άλυτο μυστήριο.

Ίσως είναι καλύτερα που σε άφησα να πιστεύεις πως για μένα ήσουν απλά μια στάση. Ένα εισιτήριο για μια άλλη ζωή. Τη ζωή που ζω τώρα μακριά σου. Ίσως είναι καλύτερα και για τους δυο μας να πιστεύεις πως δεν ήσουν ποτέ κάτι σημαντικό.

Γιατί αλλιώς, ίσως και να το πάλευες. Να διεκδικούσες. Και δε θα μπορούσα να σου αρνηθώ τίποτα. Αλλά έτσι έπρεπε να γίνει. Άραγε ποιος ορίζει τι πρέπει; Στη δικιά μας περίπτωση η ηττοπάθειά κι ο εγωισμός μου. Απλά να, θα ήθελα μια βόλτα μαζί σου. Από το Λευκό μέχρι τα Κάστρα. Με τα πόδια.