«Μωρό μου, σ’ αγαπώ αλλά σε σκότωνα άνετα!»

Έλα, παραδέξου το. Το έχεις πάθει κι εσύ. Γιατί να το κρύψεις, άλλωστε; Ίσως το έχει πάθει και το ταίρι σου. Ναι, αγάπη, ξέρω, αγαπιόσαστε. Τρελά, με πάθος, είστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλο. Περνάτε φανταστικές στιγμές μαζί και φυσικά δεν μπορείτε και κυρίως δε θέλετε να φανταστείτε τη ζωή σας χωριστά.

Κάνετε κοινά όνειρα για το μέλλον. Φιλιέστε με το ίδιο πάθος στη μέση του δρόμου τα βράδια που επιστρέφετε σπίτι, αλλά και τα μεσημέρια που κάνετε πειράματα στην κουζίνα.  Η σχέση σας είναι ό,τι ευχόσασταν να συναντήσετε κι όλα κυλάνε τόσο υπέροχα, που δε θα άλλαζες τίποτα. Αυτά τις καλές μέρες, γιατί τις άλλες, τις κάπως δύσκολες, τις κακόκεφες, τις απαιτητικές, το «μαζί» μοιάζει με εμπόλεμη ζώνη.

Κι έρχεται μια στιγμή διαφωνίας, ίσως και τελείως ασήμαντης, ή απλώς μια ώρα κακής ψυχολογίας και το μάτι σου γυαλίζει. Ξαφνικά, όλα σου φταίνε. Και μόνο που υπάρχει στο οπτικό σου πεδίο, τα νεύρα σου γίνονται κουρέλια. Η χροιά του σε τσατίζει, ο τρόπος που πίνει νερό σε δαιμονίζει. Σου μιλάει κι ιδανικά θα ήθελες να πατήσεις το mute, να μην ακούς ούτε λέξη. Σε ακουμπάει και σε διαπερνάει ηλεκτρικό ρεύμα. Όχι το καλό, το παθιάρικο, το οργασμικό, το άλλο, το δολοφονικό.

Ναι, μέσα σε μια σχέση, υπάρχουν κι αυτές οι στιγμές. Κι όσο περισσότερο καιρό είστε μαζί, τόσο πιο συχνά σας επισκέπτονται και τους δύο αυτοί οι νευρικοί κλονισμοί. Μην μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς (από αυτό το γεγονός και μόνο) πως δεν αγαπιέστε για να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Κι όμως συμβαίνει και στα πιο ερωτευμένα ζευγάρια, κι είναι και λογικό. Η καθημερινότητα κουράζει γενικά, η τριβή κι η ρουτίνα προκαλούν εντάσεις και παίζουν με τις αντοχές μας. Όλων μας. Υπάρχουν στιγμές που δε θες να μιλήσεις σε άνθρωπο, αλλά τυχαίνει εκείνες τις συγκεκριμένες στιγμές ο σύντροφός σου να ‘χει όρεξη για κουβέντα, ε, δε θέλει και πολύ να αρχίσει ο καβγάς, με μια απότομη αντίδρασή σου.

Αντίστοιχα, πάνω σε μια ρήξη για οποιοδήποτε θέμα. Έρχεστε σε τόσο μεγάλη αντιπαράθεση μεταξύ σας, ειδικά αν είστε κι οι δύο πεισματάρηδες, που αρχίζουν να παίζουν σκηνές της 10ης εντολής μπροστά στα μάτια σου. Δε θα κρατήσει πολύ, γιατί (ευτυχώς) βασιλεύει η λογική. Αλλά για κάποια, ελάχιστα, δευτερόλεπτα μέσα στο κεφάλι σου έχεις ήδη σκοτώσει τον άνθρωπό σου και ψάχνεις να βρεις πού θα κρύψεις το πτώμα.

Είναι εξαιρετικό το πώς ένα πρόσωπο σου βγάζει τόσο ακραία διαφορετικές συμπεριφορές. Άλλοτε την καλύτερη πτυχή σου, κάποτε την πιο κωλοπαιδίστικη. Είναι σπάνιο και γι’ αυτό δικαίως αυτός ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται άνθρωπός σου. Γιατί σε ξέρει και σε έχει ζήσει σε όλες σου τις εκφάνσεις. Τις περισσότερες τις προκαλεί. Γιατί αν δεν είναι πρόκληση το παγωμένο νερό που τρέχει ενώ εσύ κάνεις μπάνιο ή οι ατελείωτες ώρες μπροστά απ’ το PlayStation ενώ έχετε κανονίσει έξοδο, τότε τι;

Αυτός ο άνθρωπος που άλλοτε φιλάς κι αγκαλιάζεις, που τρελαίνεσαι από χαρά όταν τον βλέπεις, σε κάποιες φάσεις σου ανεβάζει πάλι τους παλμούς, αλλά από νεύρα αυτή τη φορά! Όχι, δεν είναι ανησυχητικό. Αντιθέτως, ίσως να ‘ναι κατά κάποιον τρόπο καθησυχαστικό, βαθιά τρυφερό. Είναι γεγονός πως πάντα ξεσπάμε σε αυτούς που αγαπάμε πιο πολύ, σε αυτούς που συναναστρεφόμαστε περισσότερο. Ακόμη κι αν δεν έχει υπάρξει κάποια μεταξύ σας αντιπαράθεση. Ακόμη κι αν έχεις απλά νεύρα με τη μάνα σου ή με την τύπισσα στο φανάρι που οδηγούσε σαν να της ανήκει ο δρόμος. Μάντεψε, ποιος θα την πληρώσει; Φυσικά και μάντεψες σωστά.

Πέρα απ’ την πλάκα, βέβαια, εννοείται πως αυτά τα μικρά ξεσπάσματά μας πρέπει να ‘ναι οι εξαιρέσεις κι όχι ο κανόνας. Ακόμα και τις στιγμές του απόλυτου θυμού πρέπει να σεβόμαστε τον σύντροφό μας και να θυμόμαστε πως επειδή μας αγαπάει δε γίνεται αυτομάτως κι ο σάκος του μποξ, ώστε να ανέχεται τις δικές μας εκρήξεις, πόσο μάλλον όταν δε φταίει καν.  Αλλά, για να ‘μαστε κι ειλικρινείς, και σε ποιον δεν έχει τύχει έστω μία φορά να εκνευριστεί τόσο και να ξεστομίσει «Μωρό μου, σκάσε!»;