Όταν κάνεις παιδί ξεχνάς πώς ήταν η ζωή σου πριν από αυτό

Αυτό το κείμενο είναι για σένα, την αδερφή σου, τη φίλη σου, τη διπλανή σου. Για σένα που από τότε που απέκτησες το παιδί σου βιώνεις τον πιο σημαντικό και υπέροχο ρόλο της ζωής σου. Για σένα που δε θυμάσαι την προηγούμενη ζωή σου, σαν να γεννήθηκες μαζί με το παιδί σου.

Η μητρότητα είναι ένα θαύμα. Είναι το πιο πολύτιμο συναίσθημα στη ζωή σου. Το παιδί σου είναι η ευτυχία σου, το χαμόγελό σου, η ζωή σου όλη. Το νόημα της καθημερινότητας. Είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα είσαι πλέον μητέρα κι αυτό δεν το αλλάζεις με τίποτα στον κόσμο. Ακόμα και με λίγα λεπτά ησυχίας ή με έναν καλό ύπνο.

Παρ’ όλα τα καλά και όμορφα συναισθήματα που σου προσφέρει όμως, η μητρότητα έχει και δυσκολίες. Είναι μια 24ωρη και ισόβια προσφορά αγάπης, προστασίας, φροντίδας, μάθησης. Το παιδί σου θα είναι για όσο ζεις παιδί σου, δεν αλλάζει ποτέ αυτός ο ρόλος. Θα πρέπει να το φροντίζεις, να του μαθαίνεις πράγματα, να το βοηθάς, να το προστατεύεις, να του μαγειρεύεις, να το κοιμίζεις, να του προσφέρεις σιγουριά.

Σίγουρα, μεγαλώνοντας τα παιδιά σου, μειώνονται και οι αρμοδιότητές σου. Όμως πάντα θα είσαι δίπλα τους, ακόμα και για τα πιο απλά. Και κάπου εκεί σε όλη αυτή τη φροντίδα που προσφέρεις χάνεις σταδιακά κομμάτια του εαυτού σου. Δεν το καταλαβαίνεις στην αρχή. Είσαι τόσο απορροφημένη στον καινούριο σου ρόλο που ο εαυτός σου μπαίνει σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα. Προτεραιότητα είναι πάντα το παιδί.

Το μπάνιο και η τουαλέτα, τα πιο απλά, γίνονται πολύτιμα αγαθά της καθημερινότητας. Ο ύπνος γίνεται άπιαστο όνειρο, αυτό δε σημαίνει απαραίτητα πως δεν κοιμάται το παιδί. Αλλά ειλικρινά, ποια μητέρα κοιμάται ήσυχα και βαθιά από τη μέρα που θα αποκτήσει παιδί; Σκέψεις, φοβίες, προβληματισμοί φωλιάζουν στο μαξιλάρι σου και δεν σε αφήνουν να ηρεμήσεις.

Ο προσωπικός σου χρόνος είναι μηδαμινός. Ίσως δε σου λείπει αρχικά αλλά περνώντας ο καιρός νιώθεις κενό μέσα σου. Όχι δε σου λείπει τόσο ένα ποτό ή ένας καφές με φίλους ίσως, σου λείπει χρόνος με τον εαυτό σου. Να βρεις τα πατήματά σου. Να κάνεις μια ενδοσκόπηση. Η ζωή σου έχει αλλάξει σε μια μέρα και τίποτα πια δε θυμίζει την παλιά.

Υπάρχουν μέρες που κλείνεσαι στο μπάνιο και κλαις με λυγμούς, δεν ξέρεις ακριβώς το λόγο, ενώ το μικρό σου παίζει αμέριμνο στο σαλόνι ή χτυπάει την πόρτα σου με μια ερώτηση στο στόμα για το πού είσαι, γιατί αργείς, γιατί δεν είσαι δίπλα του. Αλλά εσύ δεν μπορείς να ανοίξεις. Θέλεις απλώς να κλάψεις. Νιώθεις λύτρωση.

Υπάρχουν και κάποιες μέρες που δε θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι. Αλλά δεν υπάρχει η φράση «δεν μπορώ» στο λεξιλόγιο μιας μητέρας. Πρέπει να σηκωθείς γιατί ένα μικρό ανθρωπάκι περιμένει τα πάντα από σένα. Κι εσύ μπορεί να μη θέλεις ούτε να χορέψεις, ούτε να παίξεις, ούτε να ζωγραφίσεις αλλά θα το κάνεις. Όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί δε θέλεις να στενοχωρήσεις αυτά τα ματάκια που σε κοιτάνε επίμονα και σου ζητάνε πράγματα.

Η μητρότητα είναι 24ωρη και δεν έχει ρεπό, άδειες. Δε γίνεται αποδεκτή καμία ίωση, καμία παραίτηση, ούτε έλλειψη όρεξης. Όμως η μητέρα είναι άνθρωπος, έχει ανάγκες, έχει θέλω και δεν είναι μόνο μητέρα αλλά και γυναίκα. Είναι αυτή η γυναίκα που ήταν πριν γίνει μητέρα σε μια άλλη εκδοχή με πολλές περισσότερες απαιτήσεις από τη ζωή. Η μητέρα μπορεί λοιπόν να θεωρηθεί και θαύμα, μα να θυμάσαι, πως δεν είναι μόνο αυτό.