Ποτέ δεν είναι αργά να δοκιμάσεις κάτι για πρώτη φορά

Στέκεσαι στο κατώφλι και σε πλημμυρίζουν ένα σωρό αρνητικές σκέψεις. «Μήπως να φύγω; Πού πάω να μπλέξω τώρα; Κι αν δεν τα καταφέρω;» Κάνεις ένα βήμα πίσω και κοντοστέκεσαι. Θα μπεις και ό, τι γίνει. Και μπαίνεις. Το δίπλωμα αυτοκινήτου είναι καθ’ οδόν. Μα γιατί τόση σκέψη; Γιατί να κομπιάζεις τόσο πολύ; Εντάξει ίσως επειδή είσαι 28. Όπα, 28 είπες; Το δίπλωμα άργησε δέκα ολόκληρα χρόνια. Γι’αυτό λοιπόν όλος αυτός ο πανικός. Όταν τελείωσες το σχολείο το δίπλωμα ήταν στις πρώτες προτεραιότητές σου. Για κάποιο λόγο δεν έκατσε.

Στην πορεία όλο το αμελούσες και το πήγαινες πίσω. Περνώντας τα χρόνια έβρισκες χίλιες δυο χαζές δικαιολογίες για να το αποφύγεις. Έφτασε όμως ο κόμπος στο χτένι. Είτε το χρειάζεσαι άμεσα είτε έχεις βάλει ένα στοίχημα με τον εαυτό σου. Όπως και να ‘χει πρέπει να βγάλεις δίπλωμα. Δε σε παίρνει να το αναβάλλεις πλέον.

Και δεν είναι μόνο το δίπλωμα. Πόσα πράγματα έχεις αναβάλλει για αργότερα και δεν έγιναν ποτέ; Εκείνη την ελεύθερη πτώση ας πούμε. Που όλοι σου οι φίλοι έκαναν κι εσύ έμεινες πίσω. Ή το ταξίδι στη Νέα Υόρκη που ονειρευόσουν μια ζωή. Τώρα δε θα το κάνεις, σε τρομάζει το άγνωστο, το καινούριο, ακόμα και τα υπερατλαντικά ταξίδια. Η εξήγηση είναι πάρα πολύ απλή. Μεγαλώνοντας, τα όρια και οι αντοχές μας μειώνονται. Αντιθέτως, οι φοβίες και η ανασφάλειες αυξάνονται.

Είναι πιο εύκολο να αφήνεις στο ντουλάπι πράγματα, ακόμα κι αν σου δυσκολεύουν τη ζωή, από το να πάρεις την απόφαση να τα πραγματοποιήσεις. Σε καταβάλλει ο πανικός κι ο φόβος της αποτυχίας. Όταν είμαστε μικροί νιώθουμε άτρωτοι. Νομίζουμε πως μπορούμε να τα καταφέρουμε όλα κι έχουμε πείσμα. Δε μας φοβίζει τίποτα, σχεδόν. Κάνουμε παράτολμα πράγματα με άνεση κι αφέλεια. Ταξιδεύουμε με μια βαλίτσα ανά χείρας σε άγνωστους προορισμούς. Όταν μεγαλώσουμε, αντιθέτως χωρίς οργάνωση δεν πηγαίνουμε ούτε super market.

Να μη μιλήσω για στόχους και όνειρα. Αν δεν τα κυνηγήσεις όσο είσαι μικρός ίσως τα χάσεις αργότερα. «Ποτέ δεν είναι αργά», σκέφτεσαι και μέσα σ’ αυτή τη φράση χάνεται χρόνος και κρύβεται η αιωνιότητα που νομίζεις πως θα ζήσεις. Προσγειώσου. Δε θα ζήσουμε για πάντα. Γι’ αυτό κυνήγησε όνειρα και στόχους. Ακόμα κι αν δεν κατάφερες να τα πραγματοποιήσεις στα early 20’s δεν είναι ποτέ αργά. Ξέρω πως φοβάσαι κι ας μην το παραδέχεσαι. Ξέρω πως κολλάς σε ταμπέλες και ηλικίες. Αν έχεις κάνει και παιδιά ο φόβος είναι πολύ μεγαλύτερος. Είναι φυσικό άλλωστε. Όπως είπαμε, δυστυχώς, μεγαλώνοντας χάνουμε τη χαλαρότητα των πραγμάτων και μπαίνουμε σε κουτάκια.

Βγάλε εκείνο το πολυπόθητο δίπλωμα, σπούδασε αυτό που ποθεί η καρδιά σου. Άλλαξε επιτέλους επαγγελματικό προσανατολισμό πριν τινάξεις τα μυαλά σου στον αέρα από τη βαρεμάρα. Ταξίδεψε. Ακολούθησε την καρδιά σου χωρίς να κολλάς σε αριθμούς και φοβίες. Δεν ταιριάζει ο φόβος δίπλα στην τόλμη. Ανάμεσα στα δύο διάλεξε το δεύτερο. Κι ας φας τα μούτρα σου. Αυτή είναι και η μαγεία. Να μάθεις από τα λάθη. Ακόμα και τώρα που νομίζεις πως μεγάλωσες. Δε χρειάζεται να σου συμβεί κάτι τραγικό για να αναθεωρήσεις. Άλλαξε στάση. Η ζωή δεν περιμένει κανέναν και σίγουρα μέσα στο μαγικό ταξίδι του καθενός εδώ πέρα δε χωράνε φοβίες κι ανασφάλειες.