Τις χωριστές νύχτες το κρεβάτι μοιάζει με τόπο μαρτυρίου

Το ρολόι δείχνει 3 τα ξημερώματα. Μέσα στο δωμάτιο ακούγονται μόνο οι δείκτες του και δυο ανάσες. Γυρνάς χωρίς να το καταλάβεις κι αγκαλιάζεις τον άνθρωπο που κοιμάται δίπλα σου, κι έτσι απλά κυλάει η νύχτα. Ο ήχος απ’ το ξυπνητήρι σας βρίσκει με άκρα μπλεγμένα και το μόνο που θέλετε είναι πέντε λεπτά ακόμη.

Καθώς ο καθένας ξοδεύει τη μέρα του στις υποχρεώσεις του, το μόνο που σκέφτεστε είναι η ώρα που θα γυρίσετε στο σπίτι και θα σας πάρει ο ύπνος αγκαλιά, συζητώντας το πώς πέρασε η μέρα σας. Κι η νύχτα θα κυλήσει όμορφα και πάλι, ανάμεσα στα σκεπάσματα, εξαντλώντας κάθε πιθανή εκδοχή αγκαλιάς εκείνες τις ήσυχες αλλά πολύτιμες ώρες για εσάς, που μόνο οι ανάσες και τα όνειρα έχουν λόγο ύπαρξης.

Γι’ αυτές τις στιγμές ευτυχίας περιμένετε πώς και πώς το σαββατοκύριακο. Κανένα ξυπνητήρι δε θα σας ενοχλήσει και θα χαρείτε λίγες ακόμη ώρες κοινού ύπνου. Αλίμονο στις νύχτες που θα πρέπει να περάσετε χώρια. Τα μάτια δε θα κλείνουν εύκολα. Το κρεβάτι θα γίνεται τόπος μαρτυρίου και το μαξιλάρι η χαμένη αγκαλιά. Θα στριφογυρίζεις ψάχνοντας να βρεις το σώμα του ανθρώπου σου. Θα μιλάτε μέχρι το πρωί με μηνύματα για να νιώθετε ο ένας την παρουσία του άλλου.

Κανένας και τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει αυτές τις ώρες σας. Δεν είναι που απλά μοιραζόσαστε το ίδιο στρώμα. Είναι πολλά περισσότερα. Είναι μια εσωτερική ανάγκη του καθενός να νιώθει τον άλλο πλάι του εκείνες τις ευάλωτες ώρες του ύπνου. Είναι η στιγμή της ημέρας που γίνεστε ένα. Χωρίς λόγια, μόνο με αγγίγματα!

Είναι οι ώρες που η αγκαλιά είναι λυτρωτική, γιατί αποβάλλει την κούραση όλης της ημέρας που πέρασε. Που νιώθετε πως τα όνειρά σας μοιράζονται κι ας ξέρετε, με τον ρεαλιστικό εαυτό σας, πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Δεν είναι μόνο μια αγκαλιά μέσα στη νύχτα, είναι η ανάγκη για επιβίωση ενός ερωτευμένου ζευγαριού. Εκείνες τις στιγμές είστε μόνο οι δυο σας, χωρίς σκέψεις. Δύο σώματα χωρίς «πρέπει».

Όταν κοιμάσαι αγκαλιά με κάποιον που αγαπάς νιώθεις πιο ευτυχισμένος. Είναι η δύναμή σου για να αντεπεξέλθεις σε μια δύσκολη, γεμάτη υποχρεώσεις, μέρα. Είναι το κίνητρό σου για να βγεις αλώβητος απ’ την καθημερινότητά σου και να γυρίσεις χαρούμενος στο σπίτι.

Ακόμη και μετά από έναν καβγά ψάχνεις αυτή την αγκαλιά στον ύπνο σου. Σαν να μη μαλώσατε ποτέ. Κι ας κρατάτε μούτρα το επόμενο πρωί. Ίσως στον ύπνο σας βγαίνει υποσυνείδητα η ανάγκη να πείτε στον άλλο πως ο λόγος που μαλώσατε δεν είναι τόσο σημαντικός. Πράγμα το οποίο δεν παραδέχεται κανένας λόγω εγωισμού.

Όταν είσαι ερωτευμένος δε διανοείσαι να κοιμηθείς μόνος. Θες να μοιράζεσαι όλες σου τις στιγμές με τον άνθρωπό σου. Κι ας σε αφήνει ξεσκέπαστο όλη τη νύχτα. Η χαρά που παίρνεις το επόμενο πρωί όταν με το που ανοίξεις τα μάτια σου αντικρίζεις τον άλλο δίπλα σου, δε συγκρίνεται με ένα τηλεφώνημα για καλημέρα κι ας βάζεις ό,τι κάμερα θες. Σαν τη face to face καλημέρα, με το αγουροξυπνημένο μουτράκι, δεν είναι.

Κι όταν περάσει ο καιρός, αυτή η ανάγκη γίνεται συνήθεια. Από ‘κείνες τις καλές συνήθειες, τις ιεροτελεστίες των ζευγαριών. Κι ας αποζητάς κάποια βράδια να κοιμηθείς μόνος. Μόνο και μόνο για να απλωθείς στο κρεβάτι και να σου ανήκει ολοκληρωτικά το σεντόνι.