Το κενό της αδερφής σου δεν το καλύπτει κανείς

Όταν ήρθε στη ζωή, ήσουν μικρό παιδάκι. Καθόσουν με τις ώρες και την κοιτούσες και προσπαθούσες να φανταστείς πώς θα γίνει όταν μεγαλώσει, πώς θα ‘ναι η φωνή της, πώς θα μοιάζει. Σου φαινόταν σαν κούκλα, σαν παιχνίδι. Την αγαπούσες με αυτή την αθώα παιδική αγάπη και τις περισσότερες φορές δεν ήξερες καν πώς να εκφράσεις το νοιάξιμό σου. Δεν καταλάβαινες τι σημαίνουν οι έννοιες όπως αγάπη, αδέρφια, δέσιμο, προστασία. Εσύ ήθελες απλά να παίζεις μαζί της.

Μεγαλώνοντας, οι τσακωμοί δεν έλειψαν απ’ την εφηβική ζωή σας. Οι αφορμές χαζές. «Γιατί φόρεσες τα ρούχα μου; Μην μπαίνεις στο δωμάτιό μου. Μιλάω στο τηλέφωνο, φύγε. Γιατί το είπες στη μαμά;» και πάει λέγοντας. Τόσες πολλές φωνές για τόσο χαζούς λόγους, που τότε σας φαίνονταν τόσο σημαντικοί.

Πολλές φορές ανταλλάξατε και πιο βαριές κουβέντες. Λέξεις που ειπώθηκαν πάνω σε τρελές εντάσεις και τεντωμένα νεύρα. Λόγια που σας πίκραναν, αλλά ξεχάστηκαν αμέσως. Είναι περίεργο ότι τα πιο βαριά λόγια τα λέμε –δυστυχώς– σε αυτούς που αγαπάμε πιο πολύ. Βέβαια, όλες αυτές οι συγκρούσεις, ακόμα κι οι πιο άσχημες, δεν ήταν ικανές να σας χωρίσουν. Αρκούσε μια γκάφα, ένα αστείο για να ‘ρθετε και πάλι κοντά.

Και περνώντας όλα αυτά τα τρελά και φανταστικά χρόνια στο ίδιο σπίτι, έρχεται η στιγμή του αποχωρισμού. Ο συγκεκριμένος αποχωρισμός έχει αρκετές μορφές. Σπουδές σε άλλη πόλη, δημιουργία οικογένειας κάπου μακριά, κυνήγι στόχων κι ονείρων σε οποιοδήποτε μέρος της Γης. Ξαφνικά αλλάζει το σκηνικό. Η κοινή στέγη ή το κοινό δωμάτιο που μοιραζόσασταν δεν υφίσταται πια. Άρνηση, στενοχώρια, δάκρυα, συγκίνηση, πόνος αλλά και χαρά ταυτόχρονα για τη χαρά της είναι κάποια απ’ τα συναισθήματα που σε διακατέχουν. Ένα κενό.

Όσους ανθρώπους και να ‘χεις δίπλα σου, κανένας δεν μπορεί να καλύψει το κενό της απουσίας της αδερφής σου. Γιατί εκτός από οικογένεια, είναι η κολλητή σου, το σπίτι σου, η δύναμή σου κι ο σάκος του μποξ, καμία φορά. Είναι ο πιο αυστηρός κι ειλικρινής κριτής σου. Τα τηλέφωνα κι η τεχνολογία σε αυτή τη φάση αποδεικνύονται σωτηρία. Μια ηλιαχτίδα σε όλη αυτή τη συννεφιά που σε βαραίνει.

Η ζωή σου κάθε μέρα αλλάζει, αλλά η αδερφή σου λείπει. Η απουσία είναι αισθητή, όχι συνεχώς αλλά όταν θες να μοιραστείς μαζί της κάτι που σου συνέβη κι η επικοινωνία τη δεδομένη στιγμή είναι αδύνατη, σε πιάνει τρέλα. Σε πολλά οικογενειακά τραπέζια δεν είναι παρούσα. Κι η απόσταση είναι μεγάλη. Δεν είναι στο διπλανό δωμάτιο, δεν είναι καν στην ίδια πόλη.

Τις μέρες, όμως, που θα ‘στε μαζί και πάλι, θα ‘ναι σαν μια μικρή άνοιξη στη ζωή σου. Θα γελάτε με τις ώρες, θα ανταλλάσσετε τόσες πολλές πληροφορίες για γεγονότα που σας συνέβησαν όταν ήσασταν χώρια και δε θα σας φτάνουν οι ώρες κι οι μέρες. Θα εκτιμήσεις αυτές τις μικρές στιγμές σας. Θα αναπολείτε αναμνήσεις και θα μαλώνετε και πάλι σαν μικρά παιδιά. Γιατί κάποιες συνήθειες δεν κόβονται ποτέ.

Γιατί είναι το μικράκι σου, το αδερφάκι σου, εκείνο το μωρό που είχε έρθει στη ζωή και στο σπίτι και σου έφερε τόσα πολλά κι ανάμεικτα συναισθήματα. Μια άρρηκτα συνδεδεμένη σχέση που θα κρατήσει στους αιώνες.