Καθιερωμένο τις μέρες του Πάσχα να βλέπουμε Φράνκο Τζεφιρέλι

Μεγαλώσατε κι εσείς με το παιδικό ποίημα του Σακελλαρίου «Ήρθε η πασχαλιά! Λένε τα πουλιά πάνω στα κλαδάκια..»; Μεταξύ μας, ούτε εγώ, αλλά το γεγονός ότι δε γνωρίζαμε από παιδιά αυτό το άσμα δε σημαίνει κάτι. Μπορεί ν’ ήρθε το Πάσχα και να μην το καταλάβαμε αλλά οι υποχρεώσεις και η βαριά καθημερινότητά μας είναι ένα μείον, που δυστυχώς δεν μπορούμε να αποβάλλουμε εύκολα. Όμως ο Απρίλης ήρθε και μαζί η περίοδος του οβελία του Φράνκο. Ποιος Φράνκο θα μου πείτε, αλλά είναι ένας και μοναδικός στο είδος του. Ο Φράνκο Τζεφιρέλι που μας παρουσίασε τη ζωή του Χριστού μέσα από τα μάτια του Ρόμπερτ Πάουελ, του πρωταγωνιστή με τα υπέροχα μπλε μάτια.

Σίγουρα ο καθένας από εμάς έχει συνδυάσει τη συγκεκριμένη περίοδο του Πάσχα μ’ ένα κομμάτι της ζωής του. Κάτι που θα αναμένει να ζήσει, να δει ή και να λυτρωθεί μέσω του «θαύματος», της Ανάστασης του Κυρίου. Κι οι γενιές μπορεί να αλλάζουν αλλά κάποια πράγματα παραμένουν αναλλοίωτα στον χρόνο. Ένα από αυτά είναι πως έχουμε συνηθίσει την περίοδο αυτή να πηγαίνουμε εκκλησία τη Μεγάλη Εβδομάδα και να πράττουμε όλα όσα ορίζει η ψυχή μας και τα πιστεύω μας.

Υπάρχουμε κι εμείς, όμως, που περιμένουμε με αγωνία να έρθει το βράδυ ώστε να απολαύσουμε τις ταινίες του Τζεφιρέλι. Γιατί δε νοείται Πάσχα χωρίς Φράνκο και «Ιησού από τη Ναζαρέτ». Ν’ αράξουμε στον καναπέ, να βάλουμε το κρασάκι μας (απαραίτητο για το χουχούλιασμα μας) και να χαλαρώσουμε. Αυτές οι μέρες είναι ιδανικές για εσωτερικό διαλογισμό και ηρεμία. Θέλουμε να μας συνεπάρει η πλοκή και γιατί όχι, να δούμε κι εμείς μια μεταμόρφωση σ’ αυτήν τη ζωή. Να λυτρωθούμε από ό,τι μας βασανίζει.

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πότε παρουσιάστηκαν πρώτη φορά οι ταινίες; Γιατί ακόμα δεν την έχουμε «βαρεθεί»; Άλλες έχουν χαθεί στη δεκαετία και μπορεί να ξεχάστηκαν κιόλας. Όμως αυτή, παραμένει κορυφαία επιλογή την περίοδο του Πάσχα σε Ελλάδα και σε άλλες χώρες.

Η ταινία πρώτη φορά έπαιξε το 1977 στην τηλεόραση και μετά από 46 χρόνια σχεδόν, ακόμη το ενδιαφέρον είναι αμείωτο. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι βρετανικής και ιταλικής παραγωγής, και αυτό φαίνεται ιδιαίτερα από τη σκηνοθεσία και τα τοπία όπου έγιναν τα γυρίσματα (Τυνησία και Μαρόκο κυρίως) για να απαθανατίσουν την Ιερουσαλήμ και τη Βηθλεέμ από τα βιβλία της Καινής Διαθήκης. Μπορεί για την εποχή εκείνη το κόστος να ήταν υπερβολικό (180.000.000 δολάρια), αλλά πλέον θεωρείται από τις κορυφαίες ταινίες της μικρής και μεγάλης οθόνης που αναφέρεται στη γέννηση, στη ζωή, στα πάθη και στην ανάσταση του Ιησού Χριστού.

Υπάρχουν αρκετές με ίδιο περιεχόμενο αλλά καμία σαν αυτήν. Το θρησκευτικό περιεχόμενο προέρχεται από στοιχεία της Καινής Διαθήκης αλλά ο στόχος του σκηνοθέτη μας δεν ήταν μόνο να προβάλλει το γεγονός αυτό καθαυτό, αλλά να προσελκύσει όλους τους ανθρώπους, πιστούς και μη. Δεν είναι ότι περιμένουμε να ανακαλύψουμε ή να μάθουμε κάτι που δε γνωρίζαμε ήδη από τα βιβλία που έχουμε διαβάσει. Αυτό που μας έχει κερδίσει είναι η παραστατικότητα και η ερμηνεία των ηθοποιών. Όλοι οι ηθοποιοί και οι κομπάρσοι είναι εξαίσιοι, και οι περισσότεροι είναι από τους πιο γνωστούς της εποχής. Ο Ρόμπερτ Πάουελ, κατά κόσμον Ιησούς, είναι από τους ηθοποιούς που κέρδισαν άμεσα την αγάπη του κόσμου και μας συνεπήρε στο ταξίδι του στην Ιερουσαλήμ. Ποιος από εμάς μπορεί να ξεχάσει την εκφραστικότητα των ματιών του;

Τα μάτια λένε εκφράζουν την ψυχή του καθενός κι εκείνος κατάφερε να μας περάσει την ανιδιοτέλεια και την αγάπη που έπρεπε ως ηθοποιός που υποδυόταν τον ρόλο του Χριστού. Αυτή η ηρεμία του και τα μπλε μάτια του που σε μαγνητίζουν στο λεπτό, ίσως και να ήταν το κλειδί της επιτυχίας της που ξεπέρασε τις προσδοκίες όλων. Κανείς δε θεωρούσε ότι θα είχε μεγάλη επιτυχία, εφόσον το θέμα ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένο και υπήρχαν ήδη άλλες ταινίες. Αλλά η μαγεία που ο έβγαλε ο Τζεφιρέλι στη σκηνοθεσία, με το δέσιμο των τοπίων αλλά και τις ερμηνείες των σπουδαίων ηθοποιών, αναντίρρητα έχει καθηλώσει τον κόσμο κάθε χρόνο στις οθόνες του. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το βλέμμα του Ιησού όταν είναι πάνω στον Σταυρό, τη μητέρα του να κλαίει από κάτω μαζί με τη Μαρία Μαγδαληνή και την κραυγή της όταν τον κατεβάζουν από τον Σταυρό; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τους μαθητές του να κλαίνε παρακολουθώντας όλη τη σκηνή; Ποιος μπορεί να λησμονήσει αυτές τις ερμηνείες;

Όπως και να ‘χει, αυτή η ταινία έχει κάτι το μαγικό που σε κάνει να θες να τη δεις ξανά και ξανά. Να θυμηθείς τα Πάθη του Κυρίου και να συνεχίσεις να ελπίζεις σε κάτι μεγαλειώδες. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουν προσέξει την κάθε λεπτομέρεια και ότι χρειάστηκαν έναν χρόνο για να ολοκληρώσουν όλα τα επεισόδια. Ας περιμένουμε λοιπόν και φέτος αυτήν τη θαυμάσια ταινία που έχει ξεπεράσει όλα τα ρεκόρ επανάληψης στη μικρή οθόνη. Ας πιάσουμε το κρασάκι μας, ας κάτσουμε αναπαυτικά κι ας ταξιδέψουμε μέχρι την Ιερουσαλήμ να δούμε για άλλη μια φορά τη Γέννηση Του, την Ανάσταση Του και τη δική μας λύτρωση.

Πηγή εικόνας