Άνθρωποί μας όσοι μας κάνουν να γελάμε

Και τι είναι τέλος πάντων αυτή η ζωή και ποιο το νόημά της; Τι μένει από αυτήν και τι σου έδωσε και σε έκανε να νιώθεις ολοκληρωμένος; Ανθρώπους και στιγμές, στιγμές κι ανθρώπους∙ αυτά σου έδωσε και θα στα δίνει απλόχερα όσο εσύ τα επιζητάς.

Κάποιοι από αυτούς που βρέθηκαν στο δρόμο σου αποδείχθηκαν επιβλαβείς κι ακατάλληλοι, άλλοι ακριβώς αυτό που χρειαζόσουν. Κάποιες στιγμές ήταν έντονα ευχάριστες κι άλλες έντονα στενάχωρες. Εσύ, όμως, διάλεξες τι θα κρατήσεις και τι θα αφήσεις, πώς θα εκμεταλλευτείς τις χαρές και τα ζόρια.

Κάποτε ο Victor Hugo είπε ότι το γέλιο είναι ο ήλιος που απομακρύνει το χειμώνα απ’ το ανθρώπινο πρόσωπο. Ίσως εννοούσε αυτούς που μοιράστηκες μαζί τους τα πιο δυνατά σου γέλια, αυτοί πρέπει να ‘ναι ο δικός σου ήλιος. Κι αυτούς τους ανθρώπους αξίζει πάντα να τους αγαπάς και να τους προσέχεις λιγάκι περισσότερο…

Είναι κι εκείνο το κλισέ στιχάκι που γράφαμε στα θρανία στα εφηβικά μας χρόνια, όταν ανακαλύπταμε τον έρωτα. «Πεθαίνω για ένα χαμόγελό σου». Πόσο υπερβολικό έμοιαζε τότε και πόσο ρομαντικό ακούγεται τώρα; Προφανώς και το νόημά του είναι μεταφορικό, αν αξίζει όμως να πεθάνεις από κάτι ας είναι από έρωτα.  Κι ας είναι το χαμόγελό μας απόλυτα συνδεδεμένο με το πιο όμορφο και ζωηρό συναίσθημα, κάνει εξίσου καλή παρέα με την αγάπη και τη φιλία.

Κι υπάρχουν ευτυχώς άνθρωποι που ίσως να μην πέθαιναν ή σκότωναν για ένα χαμόγελό μας, μα θα έκαναν και κάνουν σίγουρα πολλά για να μας δημιουργούν αυτήν την καμπύλη στο πρόσωπό μας. Γιατί αν γυρίσεις πίσω στις πιο όμορφες σου στιγμές θα τους βρεις εκεί. Τις ζόρικες νύχτες σου να μένουν μαζί σου μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Δε θα θυμάσαι τι είπατε, εξάλλου δεν έχει σημασία πια. Θα θυμάσαι, όμως, πάντα τα μάτια σου να κλαίνε στο τέλος απ’ τα γέλια και τον πόνο στην κοιλιά σου απ’ τα χαχανητά. Γιατί με αυτούς τους ανθρώπους δε χρειάστηκε ποτέ να μεθύσεις για να ξεχαστείς και να γελάσεις. Το γέλιο σου ερχόταν αυτόματα μόλις τους συναντούσες κι η χημεία σας ήταν τόσο δυνατή που ο καθένας θα τη ζήλευε.

Μην ψάξεις μόνο σε φίλους κι έρωτες. Το γέλιο σου μπορεί να ήρθε κι από κάποιον συγγενή σου. Ένας θείος, ένας ξάδερφος ή ακόμα κι ο παππούς σου, να σου χάρισαν με τις κοινές στιγμές σας τις πιο όμορφες αναμνήσεις ασφάλειας, αισιοδοξίας και θαλπωρής, να έκαναν τα πάντα για να σου πάρουν τη θλίψη σου. Γύρω από ένα οικογενειακό τραπέζι με άφθονο σπιτικό φαγητό ίσως να κλείδωσες στη μνήμη σου στιγμές φυλαχτά. Εξάλλου η οικογένειά σου θα ‘ναι πάντα η πρώτη που θα χαρεί με τη χαρά σου κι η αγάπη της θα σε συντροφεύει σε κάθε σου βήμα, το ίδιο εξάλλου αισθάνεσαι κι εσύ για εκείνους που ονομάζεις «δικούς σου».

Πολλοί θα σε ζηλέψουν κι αρκετοί θα προσπαθήσουν να σβήσουν αυτό το όμορφο χαμόγελο απ’ το πρόσωπό σου. Μην τους αφήσεις. Είναι εκείνοι που δε γέλασαν όσο εσύ, όχι όσο τουλάχιστον θα ήθελαν, που δεν αφέθηκαν, δεν έκαναν τρέλες και δεν τόλμησαν το διαφορετικό. Ίσως έκαναν λάθος επιλογές κι ένα παγωμένο μειδίαμα να έμεινε μόνιμος συνοδοιπόρος τους. Ίσως να νομίζουν πως αν σε κάνουν κι εσένα σαν κι αυτούς θα νιώσουν καλύτερα με τον εαυτό τους, αλλά εσύ μην τους κάνεις τη χάρη να σταματήσεις να γελάς.

Το μόνο σίγουρο είναι ένα: Άνθρωποι που σε αγάπησαν και στάθηκαν δίπλα σου θα επιζητούν καθημερινά το χαμόγελό σου και θα προσπαθούν κάθε στιγμή να στο προκαλέσουν, ειδικά τις στιγμές που κάποιοι άλλοι στο στερούν.

Κι αν κάποια ζόρικη στιγμή σου εκείνοι δεν καταφέρουν να ‘ρθουν δίπλα σου (όσο κι αν το θέλουν) εσύ να τους θυμάσαι και να γελάς για χατίρι τους. Μα περισσότερο για χατίρι σου!