Αρκεί να πει την τελευταία κουβέντα

Για σας που θέλετε πάντα να ‘χετε τον τελευταίο λόγο σε κάθε συζήτηση, για σας που δεν αντέχετε αν δεν είναι δική σας η τελευταία λέξη, για σας που δεν αφήνετε καμία κουβέντα να πέσει κάτω, για σας, λοιπόν, κι αυτό το άρθρο.

Ίσως να μην το καταλαβαίνετε, ίσως και να μη θέλετε να το παραδεχτείτε, αυτό το πείσμα σας όμως δεν παύει να υπάρχει και να σας κατευθύνει. Η ξεροκεφαλιά σας δεν είναι δα κι έγκλημα, σαφώς, ένα ελάττωμα κι αυτό όπως τόσα, κι όλοι κουβαλάμε κάμποσα.

Ισχύει, γενικά, πως είναι προσόν το να γνωρίζει κάποιος πώς να χειραγωγήσει τη δύναμη του λόγου και των λέξεων. Η ικανότητα κάποιου να χαλιναγωγεί τη γλώσσα και να την φέρνει στα δικά του μέτρα τον καθιστά μια δυνατή παρουσία κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης και κανείς δε θα μπορούσε να το αρνηθεί πως αυτό του δίνει ένα προβάδισμα. Τι γίνεται, όμως, όταν το ίδιο αυτό το άτομο κινεί τα νήματα της συζήτησης, προκαλώντας εντυπώσεις και διαμορφώνοντας τη συνέχεια έτσι ώστε πάντα να καπελώνει τον συνομιλητή του;

Υπάρχει μια λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο «έχω τον λόγο και την γνώση» να πω την τελευταία λέξη σε μια συζήτηση και στο απλά «θέλω» εγωιστικά να πω την τελευταία λέξη, για να αποδείξω μια δήθεν υπεροχή.

Είναι αλλιώς να επιμένεις γιατί όντως το δίκιο, αντικειμενικά, είναι δικό σου, γιατί έχεις αντίστοιχα βιώματα άρα και άποψη πάνω στο θέμα ή έστω μια καλή συμβουλή που μπορεί να βοηθήσει κι οφείλει να ακουστεί και τελείως αλλιώς να ζεις και να κινείσαι καθαρά και μόνο απ’ το «εγώ» σου, γι’ αυτό και να θες να επιβάλλεις την πεποίθησή σου, που στο μυαλό σου φυσικά είναι ανώτερη όλων.

Σκοπός εκείνου του επίμονου ξερόλα είναι να ικανοποιήσει τις δικές του ανασφάλειες επιβεβαιώνοντας την ύπαρξή του, ακόμα κι αν δεν έχει τίποτα ουσιαστικό να πει, ακόμα κι αν πουλάει απλώς λόγια του αέρα, είναι παντελώς άσχετος πάνω στο αντικείμενο της συζήτησης ή εθελοτυφλεί μπροστά στα λάθη του, αγνοώντας την αλήθεια και την ευθύνη του.

Προτιμάει να πει κάτι, όσο ανούσιο κι αν είναι, απλώς για να ακουστεί. Συχνά γίνεται αγενής κι αυταρχικός, αφού έχει μάθει να διακόπτει τον συνομιλητή του αναιρώντας φυσικά πάντα τα λεγόμενα οποιουδήποτε τολμήσει να μη συμφωνήσει μαζί του, προβάλλοντας για άλλη μια φορά τις δικές του απόψεις ως τις πιο σωστές.

Ένας τέτοιος εγωκεντρικός χαρακτήρας δεν κρύβεται, ακόμα κι αν το θελήσει. Ξεδιπλώνεται πάντα μέσα από μια οποιαδήποτε συζήτηση, αφού θεωρεί πως το να μονοπωλεί το ενδιαφέρον είναι η σοφότερη επιλογή. Το ενδεχόμενο να γίνεται κουραστικός ή ακόμα και γελοίος μες στην υπεροψία του δεν τον αγγίζει. Πιστεύει πως όλοι οι άλλοι είναι απλά αδύναμοι αντίπαλοι στο ρινγκ του διαλόγου κι ότι εκείνος μπορεί εύκολα να τους εξουδετερώσει με τη σταθερότητά του στις απόψεις του, έτσι μεταφράζει την απολυτότητα.

Θεωρεί πως οι συνομιλητές του αναγνωρίζουν τη δυναμική των –ανύπαρκτων– επιχειρημάτων του και γι’ αυτό και δεν τολμούν να τον προκαλέσουν σε αντιπαράθεση. Στην πραγματικότητα, η πλειοψηφία των συνομιλητών του πλήττει φρικτά και δεν μπαίνει καν στη διαδικασία να ασχοληθεί μαζί του. Αφήνει τον άδειο τενεκέ να κάνει όσο θόρυβο θέλει.

Φράσεις όπως «η σιωπή είναι χρυσός» κι όροι όπως η «λακωνικότητα» δε δημιουργήθηκαν τυχαία.  Εκείνος που σιωπά ή εκείνος που μιλάει λιγότερο αλλά ουσιαστικότερα δεν είναι αδύναμος. Φρόντισε να ανήκεις στην κατηγορία των ανθρώπων που με τη σιωπή τους και με τις ελάχιστες ακριβείς λέξεις τους πέρασαν τα πιο σωστά μηνύματα, αλλά φρόντισε όταν θα ‘σαι σε θέση να πεις την τελευταία λέξη να έχεις σημαντικό λόγο που το κάνεις.