Δύσκολο να ξεσυνηθίσεις ό,τι αγάπησες

Κοιμάστε μαζί, ξυπνάτε μαζί, κοιμάστε μαζί, ξυπνάτε μαζί κι έτσι η ζωή σας συνεχίζεται. Μια όμορφη και ατάραχη ρουτίνα που έμαθες να ζεις μαζί της και που το μέλλον σου χωρίς αυτήν φαντάζει αδύνατον, αλλά κι ανιαρό συγχρόνως.

Τι ειρωνεία να σου μοιάζει το καινούργιο ανιαρό απ’ τη στιγμή που αυτό το επίθετο θα έπρεπε να συνδέεται με τη ρουτίνα σου. Κι όμως εσύ έμαθες να ζεις αλλιώς απ’ τους υπόλοιπους κι άφησες πίσω όλους αυτούς που έκραξαν τη ρουτίνα σου, να ψάχνουν για το άγνωστο, μιας κι εσύ είχες βρει ήδη το νόημα μέσα σ’ αυτό που κάποιοι θ’ αποκαλούσαν συνήθεια.

Πολλοί προσπάθησαν να σε σνομπάρουν και να σε πουν μέχρι και στενόμυαλο, γιατί προτίμησες να κάνεις ό,τι συνήθιζες να κάνεις κάθε μέρα με τη σχέση σου απ’ το να βγεις για ποτό στο καινούργιο μπαρ που άνοιξε. Πολλοί θα προσπαθήσουν να σε ωθήσουν σε μια άλλη ζωή, που δε θα σου αρέσει για τον απλούστατο λόγο ότι εσύ επέλεξες τη ρουτίνα σου και την αγάπησες κι έμαθες να ζεις μέσα σ’ αυτήν και να την βιώνεις με διαφορετικούς τρόπους, αλλά πάντα με τον ίδιο άνθρωπο.

Τι γίνεται όμως όταν για κάποιο ξαφνικό λόγο αποφασίζετε να σπάσετε τη ρουτίνα και να χωρίσετε τους δρόμους σας; Τι γίνεται όταν το κομμάτι της καθημερινότητάς σου χάνεται κι εσύ πρέπει να συνεχίσεις τη ρουτίνα σου μόνος;

Είναι κάτι παραπάνω από δύσκολο. Νιώθεις πως έχασες ένα κομμάτι απ’ το παζλ που έφτιαχνες καιρό και που έβαλες κόπο και χρόνο σ’ αυτό. Αφιέρωσες στιγμές της ζωής σου σ’ αυτό και τώρα έτσι απλά χάθηκε κι εσύ θα πρέπει να βρεις κάτι ν’ αναπληρώσει τα κενά που άφησε. Όπως όμως σε κάθε δύσκολη στιγμή η προσαρμογή είναι η μόνη λύση και το κλισέ ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός ισχύει σε κάθε περίπτωση, όσο κι αν δεν μπορείς να το δεχτείς.

Οι πρώτες μέρες θα είναι το βουνό που θα πρέπει ν’ ανέβεις. Δε θα μπορείς να ξαπλώνεις μόνος, το σπίτι θα σε πλακώνει, θα στριφογυρίζεις και θα κλαις ασταμάτητα με αποτέλεσμα να μην κοιμάσαι ποτέ. Το μυαλό σου θα πλάθει εικόνες κι όλα θα καταλήγουν σε μία μόνο σκέψη, σε εκείνον που έφυγε.

Οι επόμενες μέρες θα κυλήσουν το ίδιο, με σένα σε κατάσταση νιρβάνας να κατηγορείς τον εαυτό σου και να δημιουργείς σενάρια που θα οδηγούν σε σκέψεις του τύπου « ίσως φταίω εγώ για όλα», πράγμα που ίσως και να μην ισχύει, αλλά στην προκείμενη φάση σου θα σε βολεύει, αφού κάπου θα πρέπει να ρίξεις το φταίξιμο για ν’ αρχίζει να ησυχάζει η ψυχή σου.

Καθώς θα περνά ο χρόνος, η πίκρα που ένιωθες ίσως να μετατραπεί σε θυμό. Θυμό για εκείνον που έφυγε και σε άφησε και μαζί με σένα άφησε και ό,τι δημιουργήσατε μαζί. Ο θυμός όμως γρήγορα θα φύγει και τη θέση του θα πάρει σιγά-σιγά η νοσταλγία.

Νοσταλγία για όσα έζησες, για όσα πήγες να ζήσεις, και για όλα όσα έχασες την ευκαιρία να ζήσεις.  Κάπου εκεί μπορεί να αρχίσεις και να ξεχνάς εικόνες, στιγμές, καταστάσεις, αλλά μόνο αυτά.

Το πρόσωπο που έχασες δε θα το σβήσει ο χρόνος έτσι εύκολα, αλλά σ’ αυτό το στάδιο της ζωής σου θα δεις να έρχεται η προσαρμογή. Μια κατάσταση που δεν την επέλεξες, αλλά θα ζεις μ’ αυτήν από εδώ και πέρα. Θ’ αρχίσεις να συμβιβάζεσαι με τις υπάρχουσες καταστάσεις, δε θα κλαις όπως παλιά, δε θα ξαγρυπνάς και δε θα κατηγορείς τον εαυτό σου πια για ό,τι έγινε. Θα μάθεις να ζεις για έναν κι όχι για δυο και μόνο όταν αυτός ο ένας νιώσει έτοιμος να προχωρήσει και να ξεχάσει, μόνο τότε θα το κάνει.

Γιατί όποιος πραγματικά θέλει, δε φεύγει ποτέ από διπλά σου. Δε σε αναγκάζει ποτέ να προσαρμοστείς σε κάτι που δε διάλεξες κι αν όντως είναι ο άνθρωπός σου θα είναι εκεί κάθε μέρα να ζείτε ξανά και ξανά την ιδία ρουτίνα, τη ρουτίνα σας.