Προσοχή, εύθραυστο.
Σχέσεις, σχέσεις παντού, όλοι για όλους, όλοι με όλους. Μας κρεμάσαμε όμως, μια φωτεινή επιγραφή «προσοχή, εύθραυστο», για να μη μας αγγίξει κανείς και τίποτα, μόνοι μας θέλουμε να διαλυθούμε. Φωτεινή, για να ξεχωρίζει στο σκοτάδι τότε που γίνονται τα περισσότερα «εγκλήματα» και την ημέρα για να μην της δίνεις σημασία, επίτηδες. Από το εύθραυστο χαρακτηρίζεται η αξία μας, αξία ανεκτίμητη και η προσοχή υπάρχει για να μην ξεχνάμε πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει επαναπροσδιορισμός αξιών.
«Η αγάπη μοιάζει με δυο ποτήρια σε στιγμή ενθουσιασμού. Ντιγκ, λάμψη, θρύψαλα.» Οδυσσέας Ελύτης.
Τα δικά μας τα ποτήρια είναι από κρύσταλλο Βοημίας, φουλαρισμένα, έτοιμα να ξεχειλίσουν από εξαιρετικό παλαιωμένο κόκκινο κρασί γιατί ό,τι δεν περισσεύει δεν είναι αρκετό. Ο θόρυβος που κάνουν όταν ενώνονται εκκωφαντικός, η λάμψη τους σε τυφλώνει. Καθώς σπάνε, τα χιλιάδες θρύψαλα του ενός ενώνονται με αυτά του άλλου. Τώρα είμαστε ένα. Αυτός ήταν ο σκοπός μας άλλωστε. Να σπάσουμε μαζί. Τη στιγμή που ενωθήκαμε, ξέραμε πως θα διαλυθούμε. Μα γι’ αυτή και μόνο, τη μια στιγμή της ένωσης, ξέρουμε πως θα άξιζε να διαλυόμαστε επανειλημμένα, ανελλιπώς.
Από τα ποτήρια μας, δεν ήπιαμε. Γνωρίζαμε καλά και οι δυο πως η επιθυμία δημιουργεί τον έρωτα κι ας έσπαζαν χωρίς να γευτούμε το περιεχόμενό τους. Είχαμε την ανάλογη δύναμη για τη σύγκρουση γιατί αγαπιόμασταν και το ανάλογο θάρρος για την πραγματοποίησή της, γιατί αγαπούσαμε. Ταυτόχρονα, μαζί. Αυτό είναι το κλειδί. Ο απόλυτος συγχρονισμός. Τις μπαταρίες στο ρολόι τις βάλαμε μαζί, μαζί ρυθμίσαμε τα δευτερόλεπτα για να μετράμε το χρόνο αδιάλειπτα.
Ταυτόχρονα θα πει να λες «πεινάω» και να γουργουρίζει η κοιλιά του άλλου εκείνη, την ίδια στιγμή. Ταυτόχρονα είναι να θες ένα χάδι και ο άλλος να έχει ήδη ανοίξει διάπλατα τα χέρια του για να σε πάρει μια αγκαλιά. Η δική σου ανάγκη να είναι επιθυμία δική του και η επιθυμία σου, ικανοποίησή του. Για να ταιριάξει το κλειδί στην κλειδαριά, αν δεν είναι πασπαρτού, απαιτείται χρόνος. Όχι σε ποσότητα. Ποιοτικός χρόνος, αληθινός και μαγικός μαζί.
Τα δευτερόλεπτα που δεν είμαστε μαζί τα ρυθμίσαμε να μοιάζουν με λεπτά και αυτά που είμαστε τον χρόνο τον παγώνουν. Και αυτή είναι η κλειδαριά. Χρόνος που υπερθερμαίνεται όταν είστε μαζί και για να επαναλειτουργήσει πρέπει να κρυώσει, να μείνετε χώρια. Όπως το νερό αλλάζει υπόσταση ανάλογα με τη θερμοκρασία. Ο χρόνος γιατί όχι;
Αν δεν αγαπάς ολοκληρωτικά και απελπισμένα δε θα γνωρίσεις κανένα λεπτό τον άνθρωπο απέναντί σου, όσο χρόνο κι αν έχεις μαζί του.
Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μονάχα μέσα από την οικειότητα που φέρνει η καθημερινότητα. Όχι μέσα από τη λάμψη των πυροτεχνημάτων. Το μεγάλο «μπαμ» του ενθουσιασμού σκάει όταν τα δικά σου «απλά» κάνουν το ρολόι να δείχνει δώδεκα και ένα, στη μια Ιανουαρίου στα μάτια του άλλου. Ένα συνεχές ρεβεγιόν οι συνήθειές σου.
Αν δεν επιδιώξεις τη μοναδικότητα, αν δε μοχθήσεις για αυτή, δε θα την αποκτήσεις ποτέ. Ναι, ποτέ. Τα μεγάλα λόγια, στις μεγάλες αγάπες, μην τα φοβάσαι κι ας μην τα άγγιξε κανείς και τίποτα, πουθενά και ποτέ. Είναι και αυτές οι έννοιες σαν τα ξεχειλισμένα από κρασί, ποτήρια. Κρατούν δυνατή την επιθυμία και κάνουν το αδύνατο να μη μοιάζει αδιανόητο, μα δυνατό. Εκεί βρίσκεται όλη η ομορφιά του έρωτα άλλωστε. Σε προδιαθέτει για κάτι αιώνιο μα η ουσία του όλη είναι στο τώρα και αυτό το «τώρα» καμιά φορά μοιάζει να διαρκεί αιώνα.
Να μάθεις να αγαπάς το τώρα. Τώρα θα ενωθούμε.
Και μετά θα γίνουμε θρύψαλα. Σε όσα περισσότερα κομμάτια σπάσουμε τόσο πιο γερό ήταν το μείγμα μας, τόσο πιο δυνατή η σύγκρουση, τόσο πιο δυνατή η επιθυμία. Η ένωση ήταν επιτυχής.
Στην υγειά μας, λοιπόν.
Επιμέλεια Κειμένου Τζένης Βελιάδου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Τζένη Βελιάδου
