«Γιατί; Γιατί σε εμένα;», ρωτάς. «Γιατί έτσι είναι η ζωή, συμβαίνουν αυτά.», σου απαντούν. Κλισέ κι αόριστο συμπέρασμα, χωρίς αιτιολόγηση. Το απορρίπτεις. «Γιατί εσύ μπορείς να το ξεπεράσεις». Όμως ούτε αυτό σου κάνει. Δε σου λύνει καμία απορία αυτή η δήθεν προσπάθεια αναστήλωσης του εγωισμού σου από κάποιον τρίτο κι ας βαράει παλαμάκια στο δικό σου το χορό. Ενός εγωισμού, ο οποίος έχει κλονιστεί από τυχόν κακουχίες που παρουσιάστηκαν κι αντί να τις δεχθεί και να τις αντιμετωπίσει, έμεινε να αναρωτιέται.
Γιατί; Γιατί έτσι. Τόσο κυνικά, τόσο ωμά, τόσο ρεαλιστικά. Γιατί δε γίνεται να μη συμβαίνει κάτι, γιατί τότε δε θα συνέβαινε τίποτα. Να μένεις στο «πρόβλημα» και να αναρωτιέσαι γιατί σε απελευθερώνει απ’ την υποχρέωση που έχεις στον εαυτό σου, να σκέφτεσαι και να πράττεις.
Να γνωρίζεις το λόγο που κάνεις κάτι φανερώνει ωριμότητα. Υπεύθυνος για τις επιλογές και τις πράξεις σου είσαι εσύ. Να μη γνωρίζεις γιατί σου συνέβη κάτι και να απορείς, σε καθιστά ανήμπορο να το διαχειριστείς άρα και να το αντιμετωπίσεις. Υπεύθυνος για ό,τι σου συμβαίνει δεν είσαι εσύ. Είναι οι επιλογές κι οι πράξεις ανθρώπων που έχεις γύρω σου. Ανθρώπων όμως, που εσύ έχεις δώσει το δικαίωμα να σε επηρεάζουν και να σε βάζουν σε διαδικασίες όχι δικής σου επιλογής.
Μη ζητάς να απαλλαγείς απ’ το φορτίο σου. Με αυτό τον τρόπο ίσως απαλλαγείς κι από εσένα κι αυτό είναι κάτι που δε θα μπορέσεις να διορθώσεις. Βρες τον τρόπο να βαδίζεις με αυτό.
Εσύ, που βρίσκεσαι σε μια σχέση. Κι εκεί που όλα μοιάζουν καλοκαίρι, ξάφνου χειμώνας. Φεύγει, σε εγκαταλείπει, σε αδειάζει, σε παρατάει, σε διαγράφει. Τόσο απλά. Από τη μια μέρα στην άλλη. Εσύ, τι κάνεις; Κλείνεσαι στον εαυτό σου και ζητάς εξηγήσεις που ξέρεις πως δε θα σου δοθούν ποτέ. Ύστερα, το ζεις με πάθος και πας να διεκδικήσεις χαμένα εδάφη και κατά πάσα πιθανότητα ήδη κατεχόμενα. Και τρως τα μούτρα σου και τότε αναρωτιέσαι γιατί. Τι έκανες λάθος, τι δεν έχεις εσύ και τις συναφή αυτές κερδοφόρες εσωτερικές αναζητήσεις που έχουν ως αποτέλεσμα να παγώνουν τον εγκέφαλό σου.
Άνθρωπος είσαι, έχεις αισθήματα, δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις με απάθεια κάτι ανάλογο. Ούτε η αναισθησία, ούτε η αδιαφορία είναι η λύση. Αυτό που μπορείς να κάνεις όμως είναι να προσπαθήσεις να το δεχθείς. Και για να γίνει αυτό πρέπει να αντιδράσεις. Έπειτα θα καταλάβεις πως όταν μια κατάσταση δε σου προσφέρει κάτι θετικό, επιβάλλεται να προχωρήσεις. Όταν ξεφτιλιστείς, εν ολίγοις, θα μεταλλαχτείς.
Για όλα υπάρχει ένας λόγος που γίνονται. Κάποιες φορές, ο λόγος είναι πως δεν υπάρχει λόγος. Κι όσο παράδοξο κι αν σου φαίνεται αυτό, οφείλεις να μάθεις να πορεύεσαι μαζί του. Απλώς συμβαίνουν. Γιατί καμιά φορά οι άνθρωποι δε σκεφτόμαστε, με αποτέλεσμα τα λεγόμενά μας κι οι πράξεις μας να μη συμβαδίζουν με αυτό που πραγματικά θέλουμε. Και τότε ξοδεύουμε χρόνο να αναρωτιόμαστε τι συνέβη και πώς ενώ θα ήταν καλύτερο να μπούμε στη διαδικασία να σκεφτούμε – όχι το γιατί μα τον τρόπο και το λόγο να μη μας επηρεάζει πια.
Για αυτό μη ρωτάς κανένα παρά μόνο εσένα. Μόνο εσύ έχεις τις απαντήσεις που ψάχνεις. Που ίσως και να μην τις βρεις ποτέ. Από αδυναμία, από δειλία να δεχθείς τις καταστάσεις ως έχουν, από έλλειψη αντίληψης, από υπερβολικό δήθεν εγωισμό κι άρνηση πως ίσως εσύ φταις. Κάθε «γιατί» που ψάχνεις είναι κι η απάντηση που αδυνατείς να βρεις.
Κι αν πάλι ρωτάς γιατί έτσι λες πως έχεις μάθει, να ακούς κι εσύ την ερώτηση. Είναι πιο πιθανό να βρεις και την απάντηση. Να μην αφήνεις να σε τρώει το γιατί, αυτό είναι τροφή για σκέψη. Κι αν το αφήνεις, τουλάχιστον μην το αφήσεις να σε καταβροχθίσει.
Αν ο Νεύτων δεν είχε ρωτήσει γιατί πέφτει το μήλο; Τώρα τουλάχιστον ξέρεις πως όσα μήλα κι αν πέσουν επάνω σου, δεν έπεσαν μόνα τους. Να τα απομακρύνεις όσο είναι φρέσκα γιατί υπάρχει ο κίνδυνος μαζί με αυτά να μπαγιατέψεις κι εσύ. Διαφορετικά, φύγε κάτω από τη μηλιά.
Επιμέλεια Κειμένου Τζένης Βελιάδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Τζένη Βελιάδου
