Αδεές δέος ξέρεις τι θα πει; Φόβος χωρίς φόβο. Ο φόβος πηγάζει από την άγνοια, αναπτύσσεται στην αβεβαιότητα κι οδηγεί στην εγκεφαλική ακινησία. Πολλαπλασιάζει την ανασφάλεια και μηδενίζει την επιθυμία. Όταν φοβάσαι να εκφράσεις τα αισθήματά σου, μήπως και δεν είναι, ο φόβος μετατρέπεται σε δειλία κι αυτή δεν έχει καμία χρησιμότητα. Όταν δε φοβάσαι μην πληγώσεις, ασχέτως αν και κατά πόσο το επιδίωξες, εν γνώσει σου αφήνεις στην άγνοια τον άνθρωπό σου. Ο άνθρωπος που δεν ξέρει, είναι ευτυχισμένος, λένε. Αν ήξερε, θα ήταν;
Στεναχώρια έχεις νιώσει; Λύπη για πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξεις; Για συναισθήματα υποκινούμενα από σκέψεις που σε πέταξαν εκτός τροχιάς; Λύπη για ανείπωτα λόγια, για λόγια που αν φτάσουν στη γλώσσα θα κόψουν σαν κεραμικά μαχαίρια; Δεν ξέρεις αν λυπάσαι, λυπάσαι που δεν ξέρεις. Φοβάσαι μη στεναχωρήσεις και στεναχωρηθείς, στεναχωριέσαι γιατί φοβάσαι.
Δεν είναι εύκολο να μην ξέρεις τι νιώθεις. Διλλήματα και δεύτερες σκέψεις σου μπλοκάρουν το μυαλό. Μπορεί να ξέρεις και πάλι, μα να μην μπορείς να κάνεις κάτι γι’ αυτό. Και συνήθως αυτό για το οποίο δεν μπορείς να κάνεις κάτι έχει έξι γράμματα. Ξεκινάει από έψιλον και τελειώνει σε σίγμα. Όχι, δεν παίζουμε κρεμάλα, μα μη νομίζεις ότι θα σου δοθούν παραπάνω ευκαιρίες στον έρωτα, εκτός αν είσαι τυχερός και σου σφυρίξει κάποιος τη λύση. Η λύση, όμως, αν κι όταν βρεθεί θα σημάνει και το τέλος του παιχνιδιού.
Στον έρωτα παρανοείς. Άλλοι παίρνουν όσκαρ κι άλλοι χρυσά βατόμουρα. Πασχίζουμε να χαρακτηρίσουμε έναν έρωτα λες κι αυτό είναι το ζητούμενο. Πρώτος έρωτας, τελευταίος έρωτας, ανεκπλήρωτος έρωτας, μεγάλος έρωτας, μονόπλευρος έρωτας, ώπα! Δεν ήταν έρωτας. Έρωτας είναι να μην ξέρεις τι είναι και κάθε «γιατί» που σε τυραννάει να απαντάται με ένα «αφού». Στον έρωτα χάνεις τον έλεγχο. Το ζητούμενο είναι, να αλλάζει τα δεδομένα σου .
Όταν επιλέγεις να είσαι με έναν άνθρωπο, δεν σκέφτηκες πριν τον επιλέξεις. Αν το σκεφτόσουν ίσως να μην τον επέλεγες εν τέλει. Ίσως αυτό να ευθύνεται και για το γεγονός πως όσο ήσουν μαζί του έτυχε να ερωτευθείς κάποιον άλλο άνθρωπο. Και στις δυο περιπτώσεις δεν είχες τον έλεγχο της κατάστασης. Αν ο έρωτας ήταν ελεγχόμενο συναίσθημα θα ήταν συνώνυμο της «αυτοκτονίας».
Τι γίνεται όμως όταν οι πεταλούδες που νιώθεις στο στομάχι μεταναστεύουν στο κεφάλι και μετατρέπονται σε πονοκέφαλο; Τι γίνεται όταν είσαι μια χαρά, στα καλύτερά σου και σου φέρνουν τον ουρανό σφοντύλι; Τι γίνεται όταν ένα τρίτο πρόσωπο παρεμβάλλει και σου αλλάζει τα δεδομένα; Το ζητούμενο τότε δεν είναι ο έρωτας, μα ο έλεγχος. Ο έλεγχος σου λείπει κι αυτόν ζητάς. Και πάλι όμως δε σκέφτεσαι κι αφού δε σκέφτεσαι, λάθος επιλογή θα κάνεις. Πάλι.
Φταίει που συνήθως μας επηρεάζει η άποψη που έχουμε για αυτά που μας συμβαίνουν παρά τα γεγονότα τα ίδια. Οι λέξεις κλειδιά είναι τα αισθήματα κι οι σκέψεις. Συνδέονται με ένα μαγικό τρόπο αυτά τα δυο και ταυτόχρονα το ένα είναι ικανό να ακυρώσει το άλλο. Είναι σχεδόν αδύνατο να σκεφτείς και κατ’ επέκταση να καθορίσεις πώς θα νιώσεις, μα μπορείς να σκέφτεσαι και να λειτουργείς παρά τα αισθήματά σου. Το «πρόβλημα» είναι πως νιώθουμε περισσότερο και σκεφτόμαστε λιγότερο.
Δεν έχει νόημα να στεναχωριέσαι για κάτι που δεν μπορείς να ελέγξεις και ν’ αλλάξεις ούτε και για κάτι που ελέγχεις και δεν αλλάζει. Στεναχωριέσαι γιατί γνωρίζεις πως έχεις επιλογή, σε δυσκολεύει όμως να την κάνεις πράξη. Σε δυσκολεύει να πεις «δε σε γουστάρω πια», σου είναι πιο εύκολο να πεις «κι ‘γω». Σου φαίνεται αδύνατο να φωνάξεις «τελειώσαμε», να παραδεχθείς πως έχεις κι άλλη σχέση, μα δυνατό να πίνεις ληγμένο γάλα και να φοράς δανεικά ρούχα.
Για όλα υπάρχει κάποιος λόγος. Κάποιες φορές ο λόγος είναι ότι δεν υπάρχει λόγος. Άσε τα πράγματα να έρθουν με τον τρόπο που θέλουν, εσύ απλά κοίτα να μην τα περιμένεις με μεγάλο ενθουσιασμό. Πάτα λίγο φρένο κι όταν τα δεις μην πατήσεις κόρνα μια φορά. Μα τρεις, να τα τρομάξεις, να τα αιφνιδιάσεις. Να χάσουν αυτά τον έλεγχο. Σκέψου το.
Επιμέλεια Κειμένου Τζένης Βελιάδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Τζένη Βελιάδου
