Στο άρθρο 16(3) της Παγκόσμιας Διακήρυξης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αναφέρεται: «Η οικογένεια είναι η φυσική και θεμελιώδης μονάδα της κοινωνίας και χρειάζεται να προστατεύεται από την κοινωνία και το κράτος.». Να προστατεύεται, όχι να φρουρείται, ούτε να φυλακίζεται.
Τι είναι η οικογένεια; Οικογένεια, δεν είναι η συγγένεια και η ίδια ομάδα αίματος, δεν είναι η ανταλλαγή οικιακών υπηρεσιών, δεν είναι η από κοινού διαχείριση των οικονομικών. Οικογένεια δεν είναι το σπίτι, όμως οι άνθρωποι μέσα στο σπίτι. Οικογένεια είναι τα αδέλφια, ένας σκύλος, μια γάτα, οι γονείς. Τι κι αν είναι ετερόφυλοι, τι κι αν είναι ομόφυλοι; Γονείς είναι αυτοί που μας μεγαλώνουν κι αυτό δεν προσδιορίζεται από τίποτα, ούτε ορίζεται από κάτι.
Οι LGBT οικογένειες (lesbian, gay, bisexual, transegender), τείνουν να πολλαπλασιάζονται είτε φανερά, είτε κρυφά καθώς δεν τους είναι εύκολα επιτρεπτό να προβούν στη διαδικασία υιοθεσίας ή καλύτερα, τεκνοθεσίας. Γιατί; Γιατί τα πρότυπα και η μη εξοικείωση αυτής της εικόνας ως μορφή οικογένειας έρχεται σε αντίθεση με τη δήθεν ανοιχτόμυαλη κοινωνία μας.
Τα ετερόφυλα ζευγάρια, εφόσον το επιθυμούν, έχουν στη διάθεση τους αρκετές επιλογές (θρησκευτικό και πολιτικό γάμο και σύμφωνο συμβίωσης), ενώ τα ομόφυλα ζευγάρια δεν έχουν καμιά επιλογή για να αναγνωρισθούν ως οικογένεια.
Το ερώτημα δεν είναι αν πρόκειται για ένα είδος εναλλακτικής οικογένειας, μα κατά πόσο στην έννοια «οικογένεια» περιλαμβάνονται οι εναλλακτικές μορφές της. Το ερώτημα θα μπορούσε να ήταν ποια κανονικότητα εγγυάται μια ετερόφυλη οικογένεια και για ποιο λόγο πρέπει να συγχέουμε τη βιολογική ικανότητα δημιουργίας τέκνου με αυτή της γονεϊκής ιδιότητας.
Δεν είναι «προς το συμφέρον του παιδιού», υποστηρίζουν, να μεγαλώνει ένα παιδί σε μια οικογένεια με ομόφυλους γονείς. Άποψη η οποία είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα προκαταλήψεων, καθώς δεν ανταποκρίνεται στα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα που καταδεικνύουν ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ομογονεϊκές οικογένειες δεν υστερούν σε τίποτα.
Αντιθέτως, τα παιδιά lgbt οικογενειών δείχνουν μεγαλύτερη ανοχή και εξοικείωση στη διαφορετικότητα, είναι πιο κοινωνικά, είναι δέκτες μεγάλων αποθεμάτων αγάπης και φροντίδας και δεν προκύπτουν τυχαία. Αν είμαστε, όσο ενάντια φαίνεται να είμαστε πολιτιστικά και κοινωνικά, απέναντι στη δημιουργία μιας ομόφυλης οικογένειας, ας σταματήσουν για αρχή τα ετερόφυλα ζευγάρια να κάνουν παιδιά που δε θέλουν.
Γίνεται λόγος για την ψυχική ισορροπία του παιδιού, πώς θα αποκτήσει υγιή ταυτότητα του φύλου του μεγαλώνοντας με άτομα του ίδιου φύλου, ακόμη και για το ρατσισμό που θα βιώσει.
Καταρχάς, δεν αποτελεί κριτήριο να μην υιοθετηθεί ένα παιδί για να μην εκτεθεί στον ήδη υπάρχοντα ρατσισμό. Δεν μπορεί να αποφευχθεί αυτός σε όποια μορφή οικογένειας, καθώς ο ρατσισμός κατά κύριο λόγο πηγάζει από την οικογένεια. Έπειτα, ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν είναι το βασικότερο στην ανατροφή ενός παιδιού, ούτε όμως είναι υποδεέστερο των υπολοίπων χαρακτηριστικών κι αν αποτελεί πρόβλημα η όποια επιλογή, οφείλεται στην κοινωνία και όχι στις επιλογές του ατόμου.
Όσο αφορά την ψυχική ισορροπία του παιδιού, στα παιδιά απαντάς σ’ αυτό που σε ρωτάνε. Θα ήταν ανώφελο να πιάσεις από το χέρι ένα παιδί για να του εξηγήσεις καταστάσεις για τις οποίες δεν έχει ακόμη αναρωτηθεί το ίδιο γιατί συμβαίνουν. Κι όταν αναρωτηθεί θα είναι κατά πάσα πιθανότητα απορία ενός άλλου παιδιού που δε βιώνει την ίδια κατάσταση.
Ένα παιδί μπορεί εύκολα να δεχτεί αυτό που του παρουσιάζεις ως δεδομένο, αρκεί να το έχεις γερά δομημένο. Αν δηλαδή ένα παιδί εισπράττει αγάπη, στοργή και σιγουριά μη διστάσεις να του πεις πως αυτό είναι αποτέλεσμα της δικής σου ψυχικής ισορροπίας όντας ικανοποιημένος από τις επιλογές σου.
Η ομοφυλοφιλία λένε σκοτώνει πνευματικά τον άνθρωπο. Οι άνθρωποι είναι αυτοί που σκοτώνουν την πνευματικότητά τους όντας ενάντιοι στους ομοφυλόφιλους. Σταματήστε να κρατάτε τα προσχήματα, αφήστε τα σχήματα και δώστε βάση στα αισθήματα. «Αγάπη ολούθε.»
Επιμέλεια Κειμένου Τζένης Βελιάδου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Τζένη Βελιάδου
