Τρίτη πρωί, ξυπνάς, τα μυαλά στα κάγκελα και το συκώτι στην τουαλέτα. Το κολλητάρι ήθελε έξοδο Δευτεριάτικο γιατί τον άφησε το αίσθημα στα κρύα του λουτρού και είπε να ζεσταθεί με τριάντα σφηνάκια βότκα. Έλα που ήθελε να ζεστάνει και εσένα μαζί όμως. Έλα που κατέληξες να νομίζεις ότι ο Κώστας/Άννα παράτησε εσένα. Το ζούσες γιατί τέτοιος φίλος είσαι, το ζεις και συμπάσχεις. Έλα που κάποια πράγματα έχουν και τα όρια τους όμως και πρέπει να πάψεις να πάσχεις.
Λοιπόν, Ορέστη και Ορεστούλα Μακρή, λα καταστασιόν τρε απελπιστίκ. Ας ξεκινήσουμε από τα ρηχά και σιγά-σιγά θα πιάσουμε πάτο κι όχι παρέα αυτή τη φορά. Θέλετε να βγείτε, να πιείτε και να καταστραφείτε για εκείνον που αγαπάτε; Δεκτό. Θέλετε να βγείτε γιατί περνάτε και μόνοι σας καλά, τα καταφέρνετε μια χαρά; Κατανοητό κι αυτό. Να μας σέρνετε ξωπίσω σας, όμως, λες κι είμαστε το παρελθόν σας ξέρω ‘γω, όχι, ούτε δεκτό είναι, ούτε κατανοητό.
Σας παίρνουμε, λόγου χάρη, τηλέφωνο το Σαββατόβραδο (εθνική ημέρα δημόσιου εξευτελισμού) και σας προτείνουμε να βγούμε, να ξεδώσουμε εμείς, να ξεσκάσετε και εσείς που περνάτε μια μεταβατική περίοδο, την οποία μπορεί να περνάμε κι εμείς, όμως διόλου σημασία δεν έχει τι νιώθουμε εμείς, γιατί εμείς δεν είμαστε ικανοί να νιώσουμε τι ήταν ο Κώστας/Άννα για εσάς. Ποιος να συγκριθεί με εσάς; Όσοι σας είδανε μαζί, τον έρωτα φοβούνται, τραγουδάτε και κλαίτε και κλαίμε κι εμείς για τούτο το μαρτύριο που βιώνουμε για πάρτη σας.
Με τα λίγα, γιατί και πολύ δε θέλατε, το κλείνουμε το ραντεβού. Συναντιόμαστε, καθόμαστε, δεν προλαβαίνουμε να πιούμε το δεύτερο ποτό κι αρχίζει η μουρμούρα, μετά τις εννιά. Και δώσ΄ του τα ποτά και δώσ΄ του τα σφηνάκια και βάζει καψουριές κι αρχίζουν οι κλάψες και σας παρηγορούμε και σας συμβουλεύουμε για εκατοστή φορά και το παίζουμε Θέμης Γεωργαντάς και amita motion, γιατί το ρόλο του Παπαδόπουλου που έχει για καλεσμένη τη Ζουγανέλη για ενδέκατη φορά, τον έχετε πάρει εσείς κι επεράσαμε όμορφα και τούτη τη βραδιά. «Sorry, ρε φίλε για εχθές, καταλαβαίνεις. Δεν ήμουν καλά.», η κλασσική δικαιολογία που δεν είναι δικαιολογία.
Οι φίλοι είναι για τα δύσκολα, λένε, βέβαια, καλό θα ήταν να γίνεται πιο ξεκάθαρο τι θεωρεί δύσκολο ο καθένας προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Οι φίλοι είναι για να σας ακούσουν, να σας πουν μια μαλακία για να σκάσετε ένα χαμόγελο, νισάφι πια με τη μιζέρια, για να γελοιοποιήσουν την όποια άσχημη κατάσταση βιώνετε μήπως και δείτε τα πράγματα από διαφορετική σκοπιά. Οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγετε, λένε. Πολλά λένε, και αυτοί που λένε, εν τέλει, είναι και αυτοί που δεν κάνουν τίποτα για να υποστηρίξουν αυτά που λένε.
Οι φίλοι είναι για να κατανοήσουν το δράμα σας, την όποια κατάσταση βιώνετε, ή δεν βιώνετε και είστε σε φάση wanna be πρωταγωνιστής στο hangover 6. Για σταθείτε, ρε παιδιά. Ο φίλος, σκεφτήκατε τι θέλει; Όπως δράτε εσείς σκεπτόμενοι τα ντέρτια σας, έτσι μπορεί να δράσει και αυτός. Ή όχι; Θα ήταν παρτάκιας και δε θα βίωνε το δράμα σας τότε έτσι; Συνέλθετε και αλλάξτε ύφος γιατί πρόκειται περί κωμωδίας, λέμε.
Οι φίλοι δεν είναι μόνο για τα δύσκολα. Δεν είναι μόνο για να σας δίνουν χαρτομάντιλα και να γίνονται στουπί από τις αμαρτίες που έχετε κάνει και δεν αντέχετε άλλο, φτάνει! Δεν είναι μόνο για να είναι εκεί όταν τους χρειάζεστε. Οι φίλοι δεν είναι αυτό που νομίζετε πως είναι και καλό θα ήταν όταν σας κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου να μάθετε να αφήνετε λιγουλάκι το σταυρό σας να ξαποστάσετε και οι δυο.
«Και εμείς ερωτευτήκαμε αλλά δεν τρελαθήκαμε, τους φίλους μας δεν καίμε». Την επόμενη φορά που θα επιθυμήσεις να πρεμεριάσεις το δράμα σου ή να το παίξεις vintage και να μην αλλάξεις καν τους υπότιτλους, κάτσε και σκέψου. Ποιος είναι ο παρτάκιας;
Επιμέλεια Κειμένου Τζένης Βελιάδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Τζένη Βελιάδου
