Όλα εξηγούνται, τίποτα δε δικαιολογείται. Για αυτό μην προσπαθήσεις να τους δικαιολογήσεις, όσο δύσκολο κι αν σου είναι να εξηγήσεις τη συμπεριφορά τους, τις αντιδράσεις τους, τα πάθη τους, τα κάλλη τους.
Όχι, δεν έχουν όλοι παιδικά τραύματα κι ούτε αυτοκαταστρέφονται για να αντισταθμίσουν τη βαριά κληρονομιά των αρετών τους. Δεν τους έχουν πληγώσει, δεν τους έχουν παρατήσει όλους. Δεν είναι αυτοκαταστροφικοί καθώς ξέρουν πως θα καταστρέψουν και εσένα σιμά τους. Δεν είναι ανεύθυνοι, ούτε ευθυνόφοβοι, δε ζητάνε να πέσουν με αλεξίπτωτο στο γκρεμό. Επιδιώκουν απλώς να τους κάνεις παρέα μετά την ελεύθερη πτώση.
Με το αλκοόλ δεν πνίγουν τις λύπες, τις υπνωτίζουν κι όταν ξυπνούν απότομα έτσι όπως τους συνεφέρνεις, είναι εξαγριωμένοι. Όταν μιλάει το αλκοόλ, η λογική σωπαίνει. Εσύ δεν έχεις λόγο λοιπόν.
Θέλουν να χαθούν. Να χαθούν για να τους βρεις. Μονάχος όμως, αυτοί είναι αδύναμοι για να σε κατευθύνουν. Πεθαίνουν αργά. Ποιος βιάζεται για να πεθάνει εν τέλει; Δίνουν ζωή στο θάνατο και το κάνουν με συνέπεια, δεν παραλείπουν τη δόση τους. Δεν υπάρχει γιατί που να αιτιολογεί την «αρρώστια» τους. Αν υπήρχε, θα ήταν και ικανό για να τους αποτρέψει από δαύτη.
Για να υπάρχει λύση, πρέπει να υπάρχει πρόβλημα. Όταν το πρόβλημα δημιουργείται στο πολυμήχανο μυαλό τους, λύση δε γνωρίζει και τότε εμφανίζεται ο θυμός. Ο Αριστοτέλης είπε πως να θυμώσεις είναι εύκολο. Να θυμώσεις όμως με το σωστό άνθρωπο, στο σωστό βαθμό, για το σωστό λόγο, τη σωστή στιγμή και με το σωστό τρόπο, αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.
Αυτοί δε χρειάζονται λόγο για να θυμώσουν. Ο λόγος, καμιά φορά, είναι ότι δεν υπάρχει λόγος. Η ανάγκη για ξέσπασμα και αποφόρτιση συναισθημάτων αγνώστων λοιπών στοιχείων τους οδηγεί σε αδικαιολόγητες συμπεριφορές. Κάνε πίσω λοιπόν, διαφορετικά, θα είναι σαν να θυμώνεις με ένα αυτοκίνητο που δεν παίρνει μπρος. Μη φωνάζεις, δε θα σε ακούσει, μην ακούς όταν φωνάζει, δεν το κάνει για να τον ακούσεις μα για να ακουστεί.
Το πρόβλημα με αυτούς τους ανθρώπους είναι πως σου μεταφέρουν την ευθύνη των πράξεών τους χωρίς να την κατέχουν οι ίδιοι. Γίνεσαι ενοχικός. Η εξάρτησή τους, η ανάρμοστη συμπεριφορά τους, δική σου. Θες να τον ελαφρύνεις, παίρνεις ευθύνη και αποκλείεις την αδιαφορία. Κι έπειτα γίνεται δική σου η εξάρτηση. Ζεις με το πρόβλημα και γίνεσαι ένα με αυτό.
Πάψε να δέχεσαι καταστάσεις που δε σου αρμόζουν, ξεκίνα δίνοντας τους την βαρύτητα που αναλογεί στη ζωή σου, σύμφωνα με το πρόσωπο που τις εφαρμόζει και τη θέση αυτού δίπλα σου. Να μην υπομένεις συμπεριφορές. Να υποφέρεις συμπεριφορές, μην υποφέρεις από αυτές.
Κανείς δε σώνεται αν δε θέλει να σωθεί. Κι αν θέλεις να είσαι δίπλα τους πέφτοντας δεν μπορείς να είσαι εσύ αυτός που θα τους σπρώξει. Μόνοι θα πέσουν και μόνοι θα σε περιμένουν στο γκρεμό.
Συντάκτης: Τζένη Βελιάδου
