Μα για φαντάσου. Μόλις ανοίξεις τα μάτια σου να δεις τον ήλιο κι όχι τη floral κουρτίνα που αγόρασες πέρυσι. Να σε ξυπνήσει ο ήχος των κυμάτων κι όχι το εκνευριστικό ringing alarm. Να βουτήξεις στη δροσερή θάλασσα αντί για ένα καυτό ντους. Μα εσύ ξυπνάς αγκαλιά με το tablet, το έξυπνο σου τηλέφωνο και την τηλεόραση ανοιχτή.
Φαντάσου να ξυπνήσεις κι αφού πιεις την πρώτη γουλιά καφέ και κάνεις την πρώτη τζούρα απ’ το τσιγάρο σου ή ό,τι άλλο εξωγήινο κι αν κάνεις τέλος πάντων, να βγεις μια βόλτα χωρίς να έχεις βγάλει την πρώτη σου selfie. Να φας το μεσημεριανό σου σε ένα ταβερνάκι με την παρέα σου χωρίς να ανεβάσεις φωτογραφία το καραφάκι τσίπουρου. Να βγεις για ένα ποτό χωρίς να δημοσιεύσεις πως είσαι στα καλύτερα. Και θα είναι καλύτερα.
Κάνε το λίγο εικόνα, μην την τραβάς. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο. Θέμα συνήθειας είναι. Σε έχει συνεπάρει κι εσένα η εξέλιξη της τεχνολογίας. Τη διασκεδάζεις την ευκολία που σου παρέχει. Μα την αξιοποιείς ανάλογα; Ή μήπως ο τρόπος που τη διαχειρίζεσαι λειτουργεί αντιστρόφως ανάλογα για την πραγματική διασκέδαση κι ηρεμία σου;
Σε ενημερώνει, σε ψυχαγωγεί, σε χαλαρώνει. Σε βοηθάει, σου λύνει τα χέρια. Είναι γρήγορη και σου προσφέρει επιλογές. Πονάς στο στήθος; Έχεις βηχαλάκι και δυσκολία στην ανάσα; Γιατί να κλείσεις ένα ραντεβού με το γιατρό σου; Το γκουγκλάρεις κι ανακαλύπτεις πως σε δυο μήνες θα εγκαταλείψεις τα εγκόσμια.
Θέλεις να μάθεις τι κάνει ο κολλητός σου; Γιατί να πας σπίτι του απροειδοποίητα αφού μπορείς να του στείλεις ένα smiley; Θέλεις να πεις στη σχέση σου πόσο ερωτευμένος είσαι; Γιατί να πάρεις ένα λουλουδικό και να τον περιμένεις να σχολάσει απ’ τη δουλειά εφόσον μπορείς να στείλεις τριάντα έξι καρδούλες στο viber;
Δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα να πας στη Νέα Υόρκη που τόσο θέλεις και σε ικανοποιεί απλώς να ενημερώνεσαι για τα δρώμενα εκεί. Κλείσε την τηλεόραση, απενεργοποίησε το google street view και κάνε δέκα δουλειές για να βλέπουν εσένα ωσάν διασχίζεις τη Wall Street όντας μια κόκκινη κουκκίδα. Μια πολύ χαρούμενη κόκκινη κουκκίδα όμως.
Πώς θα περνούσες τη μέρα σου αν σου έκοβαν το internet; Αν σου έκλεβαν το κινητό; Αν καιγόταν η τηλεόρασή σου; Πώς θα ζούσες απομονωμένος απ’ τον ψηφιακό κόσμο;
Πώς θα ήταν άραγε να πειραματιζόσουν στη μαγειρική χωρίς να έχεις δει πρώτα μια συνταγή από κάποιον διακεκριμένο σεφ; Πώς θα ήταν αν διάλεγες μόνος ένα βιβλίο χωρίς να έχεις διαβάσει πρώτα ποιο έχει τις καλύτερες κριτικές; Και να το αγόραζες. Να γυρνούσες σελίδες, όχι να πατάς «επόμενη σελίδα» και βελάκια. Πώς θα σου φαινόταν αν έπρεπε να ντυθείς με ρούχα δικιάς σου επιλογής χωρίς να έχεις παρακολουθήσει τέσσερα runaway shows;
Να πήγαινες διακοπές σε όποιο προορισμό κι όχι στον πιο hot. Να μην είχες ιδέα για το ποιος celebrity είναι εκεί και να κάνεις μια celebration μόνος. Να πας σε μια απομονωμένη παραλία κι όχι σε αυτή που είδες ως πιο πολυσύχναστη. Να βάλεις το προπέρσινο σου μαγιό κι όχι ό,τι πιο νέο κυκλοφορεί.
Και μη σε νοιάζει. Δε θα υπάρχουν κάμερες. Είναι πολλοί αυτοί που θα διαλέξουν να κλείσουν το διακόπτη, να επιλέξουν την απενεργοποίηση. Άσε την μπαταρία να αδειάσει και να κλείσει. Για να γεμίσεις τις δικές σου.
Μην πληρώνεις το internet κι άνοιξε καμία εγκυκλοπαίδεια. Τσάμπα τις είχες πάρει η μανούλα σου όταν ήσουν δέκα; Θυμήσου λίγο πώς ήσουν στα δέκα. Κλείσε για λίγο το youtube και παίξε με εκείνη την ξεκούρδιστη κιθάρα που έχεις στο πατάρι.
Σταμάτα λιγάκι αυτό το εκνευριστικό «τσίκι-τσίκι» όλη την ώρα, που λένε κι οι γιαγιάδες μας και πάνε χτύπα κανένα κουδούνι. Άσε για λίγο το μοχλό του play station και πάνε φούσκωσε την μπάλα που έχεις στο μπαλκόνι να σπάσεις κανένα παράθυρο.
Άντε γιατί μου σπας τα νεύρα. Με διάβασες. Σήκω τώρα και κλείσ’ το! Κλείσε την tv για έγχρωμη ζωή.
Επιμέλεια Κειμένου Τζένης Βελιάδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Τζένη Βελιάδου
