Εννέα μήνες το κυοφορείς, δημιουργείται μέσα σου ένας άνθρωπος, όπα, τελεία. Πρόσεξες τη λεπτομέρεια έτσι; «Δημιουργείται», δεν τον δημιουργείς εσύ, εσύ απλώς είσαι το μέσο που χρησιμοποιείται για να επιτευχθεί ο ερχομός του στον κόσμο, διαφορετικά θα γεννιόταν με ετικέτα made in Maria’s belly. Γεννάς, βιώνεις το θαύμα, ολοκληρώθηκε και η γυναικεία σου υπόσταση, στο θέμα μας τώρα.
Το αγγελούδι σου μέρα με τη μέρα αναπτύσσεται και εξελίσσεται, λογικό και επόμενο από τη στιγμή που στάθηκε τόσο τυχερό να έχει μια μανούλα σαν και εσένα. «Το παιδί μου είναι το καλύτερο» λες από μέσα σου και φουσκώνεις σαν το παγώνι. Και αυτό γιατί το δικό σου το παιδί θα πει πρώτο από όλα τα υπόλοιπα της ηλικίας του «μαμά», δε θα συλλαβίσει «Λό-λα να έ-να μή-λο», θα γράψει κατευθείαν σκέφτομαι και γράφω και δε θα χρειαστεί καν να δώσει πανελλήνιες. Οι προτάσεις θα πέφτουν βροχή από τας εξωτερικάς μαζί με τα συγχαρίκια από τους πρυτάνεις για το δώρο σου στην ανθρωπότητα. Πλανάσαι πλάνην οικτρά, όμως θα συνεχίσω.
Τρεις τακτικές ακολουθείς για να είναι το παιδί σου το καλύτερο και τρεις συμβουλές για να είναι το παιδί σου καλύτερο από το δικό μου και να πάψει να είναι παιδί, θα σου παρουσιάσω ευθύς αμέσως.
Να συγκρίνεις το παιδί σου. Πας να το πάρεις από το σχολείο φερ’ ειπείν και το βλέπεις μέσα στη λάσπη επειδή χθες έβλεπε Πέπα το γουρουνάκι. «Κοίτα, παιδί μου», θα του πεις, «τον Πετράκη της κυρά Σούλας, πόσο προσέχει μη λερωθεί, πόσο καθαρός είναι και τι ωραία που (δεν) παίζει.» Μόλις δημιούργησες στο παιδί σου την ανάγκη να θέλει να μοιάσει στον Πετράκη, γιατί ο Πετράκης είναι παράδειγμα προς μίμηση στα δικά σου μάτια. Από αύριο κιόλας δε θα ξαναλερωθεί για να γίνει σαν τον Πετράκη, υπόδειγμα.
Να μην το επιβραβεύεις αν δεν κάνει κάτι με τον τρόπο που θέλεις εσύ. Κάθεσαι για παράδειγμα με το παιδί σου και ζωγραφίζετε. Πρώτα ζωγραφίζει τη σκεπή, την οποία βάφει μπλε και όχι κόκκινη και μετά ζωγραφίζει το τετράγωνο σπιτάκι, το οποίο βάφει πράσινο και όχι άσπρο. Γιατί να του πεις μπράβο; Επειδή έχει φαντασία; Επειδή θέλει ένα σπίτι όπως το φαντάστηκε αυτό και όχι όπως αρέσει σε εσένα; Παίρνεις τη ζωγραφιά, τη σκίζεις και του λες με επικριτικό ύφος «δε φτιάχνουν έτσι ένα σπίτι, έχεις δει ποτέ πράσινο σπίτι με μπλε σκεπή;». Του ζωγραφίζεις λοιπόν ένα «σωστό» σπίτι. Συγχαρητήρια! Μόλις «έσκισες» τη φαντασία του παιδιού σου και «τετραγωνοποίησες» το μυαλό του.
Να του φωνάζεις για να σε σέβεται. Έμαθε κανείς με ήρεμο τόνο; Πώς θα του επιβάλεις τη γνώμη σου αν δε φωνάξεις; Και αν δεν υπακούσει πάλι, τιμωρία! Σιγά μην κάτσεις να του εξηγήσεις το αυτονόητο! Έχεις και άλλες δουλειές να κάνεις, πού να τα προλάβεις όλα; Είσαι και τελειομανής, φαίνεται άλλωστε και από το παιδί σου. Τα παιδιά λένε, είναι ο καθρέφτης των γονιών τους. Στο δικό σου ούτε μια δαχτυλιά δε βλέπω, εύγε!
Για πες μου τώρα, αγαπητή, «καλύτερο»; Τι θα πει καλύτερο; Δεν ντρέπεσαι, να φυτεύεις την ανάγκη για υπεροχή και επίδειξη ικανοτήτων σε ένα παιδί; Να το εκθειάζεις με σκοπό τη δική σου προβολή; Τα φώτα στραμμένα πάνω σου και τα εύσημα δικά σου, γιατί ό,τι έχει καταφέρει, το έχει καταφέρει με τη δική σου προσωπική προσπάθεια. Αυτό που θα καταφέρεις εν τέλει, είναι να δεις το δικό σου είδωλο στον καθρέφτη του παιδιού σου. Θα καταφέρεις να το καμαρώσεις όπως επιθυμείς, λες και αυτό είναι το ζητούμενο. Δικές σου ανασφάλειες και αποτυχίες προσπαθείς να σκεπάσεις χρησιμοποιώντας το.
Δικαιολογία, γλυκιά μου, δεν έχεις για τούτη τη συμπεριφορά σου, λυπάμαι και ήγγικεν η ώρα να δεις τα πράγματα ως έχουν. Το παιδί μου, έχεις δίκιο, δεν είναι καλύτερο από το δικό σου και κατ’ επέκταση ούτε εγώ από εσένα. Εγώ γουστάρω να το βλέπω πασαλειμμένο με λάσπη, να κάνει το σπίτι θερινό και αν δεν περάσει το δικό του να ουρλιάζει ασταμάτητα. Η πρώτη του λέξη ήταν «αλπομπ» και δεν ξέρει καν να ζωγραφίζει σπιτάκια. Όταν κοιτάει τον εαυτό του στον καθρέφτη, του υπενθυμίζω πόσο όμορφο είναι και ας ξέρω πως υπάρχουν εκατομμύρια πιο όμορφα παιδάκια. Σκοπός είναι να νιώθει περήφανο για τον εαυτό του και ας απέχει αυτό μίλια από τα δικά σου στερεότυπα περί «καλυτερότητας».
Άραξε και άσε το παιδί σου να εκφραστεί όπως νιώθει. Φαντάζεσαι τη μανούλα του Μιχαήλ Άγγελου να του κάνει παρατήρηση επειδή φιλοτέχνησε την οροφή της Cappella Sistina; Συμβούλεψέ το και άσε να κάνει μόνο του τις επιλογές του. Διαφορετικά θα καταφέρεις απλώς να δημιουργήσεις ένα αντίγραφο του εαυτού σου και κατά πάσα πιθανότατα αποτυχημένο. Τα φώτα στο παιδί σου λοιπόν, και αν τα καταφέρει ή όχι θα φανεί στο χειροκρότημα. Εσύ απλώς φρόντισε να χειροκροτήσεις όπως και αν έχει.
Συντάκτης: Τζένη Βελιάδου
