Πρόσεχε, γιατί το παιδί σου μιμείται αυτό που βλέπει. Γιατί αν λες ψέματα μπορεί να μάθει να λέει και αυτό και πολλά απ’ αυτά που θα γνωρίσει στη ζωή του θα τα μάθει από εσένα. Κι εγώ αυτό πίστευα μέχρι τη στιγμή που έγινα μαμά. Μέχρι το τελευταίο λεπτό πριν πρωτοκρατήσω το παιδί μου στην αγκαλιά μου ήμουν τρομοκρατημένη, γιατί είχα εκατοντάδες πράγματα στο μυαλό μου, τόσα πολλά που θα έπρεπε να της μάθω και δεν ήξερα πώς. Δεν ήξερα πώς να της μεταφέρω αξίες και ποια θα ήταν η κατάλληλη στιγμή.
Ξέρεις πώς συνεχίστηκε η ιστορία μας; Η ιστορία μίας μαμάς χωρίς εμπειρία και μίας κόρης που χάριζε χαμόγελα από την πρώτη στιγμή μέχρι και σήμερα; Πήγαμε μαζί στο μάθημα. Μάθαμε και μαθαίνουμε και οι δυο. Η μία δίπλα στην άλλη. Η μία για την άλλη. Η μία από την άλλη. Τι μου έμαθε το παιδί μου λοιπόν;
1. Είτε αγοράσεις κάτι που κοστίζει ένα ευρώ είτε εκατό, εσύ του δίνεις αξία
Όσο μεγαλώνουμε οι άνθρωποι ψάχνουμε πολυτέλειες, θέλουμε να αγοράσουμε το πιο φαντασμαγορικό πράγμα που υπάρχει για να ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας. Αρχικά σκεφτόμουν να μάθω στη Νοέλια ότι πρέπει να παλέψει για να αποκτήσει δικά της χρήματα και να αγοράζει ό,τι θέλει χωρίς να εξαρτάται από κανέναν. Ξέρεις πώς καταλήξαμε; Μου έμαθε η Νοέλια ότι ακόμη και μία σοκολάτα από το περίπτερο μπορεί να σου χαρίσει το ίδιο χαμόγελο με μια πανάκριβη μπλούζα. Έτσι κάθε φορά που τελειώνω τη δουλειά πλέον, πάω στο περίπτερο και αγοράζω δύο σοκολατάκια. Ένα για εμένα και ένα για το παιδί μου. Πίστεψέ με τα τρώμε με χαμόγελο χωρίς να ρωτήσουμε πόσο κόστισε. Μας αρκεί που τα μοιραζόμαστε.
2. Μην κλαις…
Την πρώτη φορά που ξέσπασα σε κλάματα μπροστά της ένιωσα χαζή. Ένιωσα τύψεις και πως θα την επηρέαζα αρνητικά. Ξέρετε τι έκανε; Με αγκάλιασε και μου είπε «μην κλαις μαμά..». Έλιωσα, αλλά χαμογέλασα.Ήταν ένα χαστούκι για μένα εκείνη η στιγμή, γιατί ένιωσα για πρώτη φορά έναν άνθρωπο να μου λέει να μην κλαίω, επειδή με αγαπάει πραγματικά. Να το λέει όχι επειδή κλαίω εκνευριστικά, αλλά επειδή δεν ήθελε να με βλέπει να κλαίω. Ήθελε το χαμόγελό της να καθρεφτίζει το δικό μου και το κατάφερε. Μου έμαθε λοιπόν τι σημαίνει να σε αγαπάνε αληθινά και πώς είναι να νιώθεις κλεισμένη σε μια αληθινή αγκαλιά.
3. Ρωτώντας μαθαίνεις
Κάποτε πίστευα ότι δεν πρέπει να ρωτάμε πολλά. Ότι τα λόγια είναι φτώχεια. Η κόρη μου όμως με ρωτάει συνεχώς, έχει απορίες. Με ρωτάει πράγματα που για εμάς είναι αυτονόητα, για εκείνη όμως είναι πρωτόγνωρα. Αν δε με ρωτήσει, δε θα μάθει. Θα μεγαλώσει και δε θα ξέρει γιατί οι άνθρωποι γελάνε δυνατά. Θα μεγαλώσει και δε θα ξέρει ότι κάποτε η υπομονή τελειώνει και ξεσπάμε σε φωνές χωρίς να μπορούμε να το ελέγξουμε. Για να μην τρομάξει λοιπόν της εξήγησα και εκείνη κατάλαβε. Αν δε ρωτούσε δε θα ήξερε, όμως με αυτό τον τρόπο με έμαθε πως κάθε φορά που δεν είμαι σίγουρη για κάτι πρέπει να ρωτάω για να μη βγάλω λάθος συμπέρασμα και αν ο άλλος θέλει να με βοηθήσει θα μου απαντήσει.
4. Μη φωνάζεις…
Πολλές φορές εμείς οι «μεγάλοι» όταν προσπαθούμε να βρούμε το δίκαιο μας φωνάζουμε στον άλλο, γιατί πιστεύουμε πως με αυτόν τον τρόπο θα καταλάβει καλύτερα όσα του λέμε. Πιστεύουμε πως όσο πιο έντονα τα πούμε τόσο πιο εύκολα θα μεταφέρουμε το μήνυμα που θέλουμε. Μια μέρα λοιπόν η κόρη μου έκανε κάτι και άρχισα να της φωνάζω. Γύρισε και με κοίταξε με τρομαγμένο βλέμμα, το οποίο ήταν αθώο και ειλικρινείς. «Μη φωνάζεις μαμά, φοβάμαι… Ακούω αυτό που λες χωρίς να το φωνάζεις». Αυτό ήταν το δεύτερο χαστούκι που μου έδωσε χωρίς να με αγγίξει. Από εκείνη τη μέρα μου έμαθε πως ό,τι και να μου κάνει κάποιος, όσο και αν με εκνευρίσει δε χρειάζεται να υψώσω τον τόνο της φωνής μου. Οι φωνές φέρνουν φωνές. Ο φόβος φέρνει λάθος απαντήσεις. Έτσι η κόρη μου μου έμαθε να συζητάω ήρεμα και από τότε λύνω τα θέματα μου πιο ήρεμα, χωρίς να τρομάζω τον άλλο.
5. Τα πιο ακριβά πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν
Ξέρω ότι πριν ανέφερα την αξία μίας σοκολάτας, τώρα όμως δε μιλάω για υλικά αγαθά. Από τη μέρα που ήρθε στο κόσμο μου η κόρη μου, νιώθω πιο πλούσια από όλους. Μου προσέφερε αγκαλιές, φιλιά, χαμόγελα και νάζια που με έκαναν να νιώσω τόσο γεμάτη σαν άνθρωπος που ένιωθα ότι εκείνη τη στιγμή μπορούσα να κατακτήσω τον κόσμο ολόκληρο. Μου έμαθε, λοιπόν, ότι αν έχω δίπλα μου ανθρώπους αληθινούς, ανθρώπους που με αγαπάνε ειλικρινά, χωρίς όρους και όρια, μπορώ να είμαι ευτυχισμένη και γεμάτη και όταν νιώθω γεμάτη μπορώ να κάνω όλα όσα ονειρεύομαι πραγματικότητα.
Ένα παιδί, λοιπόν, σου δίνει μία κληρονομιά και μία περιουσία που άλλοι παλεύουν χρόνια να αποκτήσουν. Ένα παιδί χαρίζει χαμόγελα, όχι για να αρέσει, αλλά επειδή τα εννοεί και τα νιώθει. Το δικό μου παιδί με έκανε καλύτερο άνθρωπο και πιο δυνατή από ποτέ. Σε ευχαριστώ, λοιπόν, και υπόσχομαι να εφαρμόσω όσα μου έμαθες για να μπορώ να σου δώσω πίσω όσα αξίζεις.
Συντάκτης: Ραφαήλια Πολυδώρου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
