Οδηγείς κουρασμένος και ξαφνικά εμφανίζεται μία μεγάλη ανηφόρα μπροστά σου. Αναστενάζεις. Θες απλώς να φτάσεις στον προορισμό σου. Αρχίζεις να ανεβαίνεις την ανηφόρα Κάπου στα μέσα νιώθεις πως είναι ατελείωτη. Νιώθεις πως εξαντλήθηκαν οι δυνάμεις σου και δε θα αντέξεις να πατήσεις γκάζι για να φτάσεις μέχρι την κορυφή. Αν πάρεις μία ανάσα όμως θα αντιληφθείς πως στην κορυφή της ανηφόρας, θα δεις μία κατηφόρα που θα σε ξεκουράσει και θα σε βοηθήσει να φτάσεις γρηγορότερα στον προορισμό σου. Το θέμα, λοιπόν, είναι να συνειδητοποιήσουμε πόσο σημαντική είναι η ανηφόρα για να την εκτιμήσουμε και να ενθουσιαστούμε ακόμα περισσότερο με την κατηφόρα.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στη ζωή μας καθημερινά. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει πονέσει, να μην έχει πληγωθεί και να μην έχει πληγώσει, να μην έχει απογοητευτεί και να μην έχει νιώσει πως οι δυνάμεις του εξαντλήθηκαν και δεν έχει δύναμη να παλέψει για τίποτα και κανένα πλέον.
Κανείς δε μας υποσχέθηκε, όμως, πως όλα είναι ρόδινα στη ζωή ή κανείς δεν μπορεί να μοιράσει ίσα τις αδικίες και τα άσχημα συμβάντα που συμβαίνουν στον καθένα μας. Σκέφτηκες, όμως, πόσες φορές πέρασες μία δύσκολη περίοδο που πίστευες πως δεν πρόκειται να τα καταφέρεις, που ένιωθες ότι όλα καταρρέουν γύρω σου, αλλά στο τέλος, αφού περάσαν μέρες, μήνες, χρόνια είσαι εδώ ακόμη πιο δυνατός;
Γι’ αυτό, λοιπόν, αγαπητέ μου, αν δε μάθεις να χάνεις δεν πρόκειται ποτέ να κερδίσεις πραγματικά. Και αυτή είναι η πραγματική αξία μιας ήττας. Να μπορείς να αναγνωρίσεις ότι όσες φορές έχασες, όσες φορές απελπίστηκες, όσες φορές βρέθηκες στο κενό, άξιζαν, γιατί όλες αυτές τις φορές έμαθες, ωρίμασες και προχώρησες.
Δεν είναι λογικό να απαιτούμε να τα έχουμε όλα στη ζωή, είναι όμως λογικό να απελπιζόμαστε όταν βλέπουμε ότι μας συμβαίνουν δέκα κακά και ένα καλό. Σε αυτή την περίπτωση πρέπει να πιαστούμε από αυτό το καλό και να πάρουμε δύναμη για να προχωρήσουμε. Εδώ είναι που πρέπει να είμαστε ευγνώμονες, γιατί αν δεν πονούσαμε, αν δεν ήμασταν ποτέ δυστυχισμένοι, τότε δε θα αναγνωρίζαμε το συναίσθημα της χαράς και δε θα μπορούσαμε να απολαύσουμε στιγμές ευτυχίας.
Έχεις φανταστεί τη ζωή σου να είναι μία ευθεία; Χωρίς ανηφόρες και κατηφόρες; Πώς θα μπορούσες να γελάς με τη ψυχή σου αν ποτέ δεν έχεις κλάψει; Πώς θα μπορούσες να χαμογελάσεις αυθόρμητα όταν βλέπεις κάτι που αγαπάς, αν ποτέ δεν προσπάθησες να συγκρατήσεις τα δάκρυά σου στο άκουσμα ενός δυσάρεστου νέου; Πώς θα μπορούσες να ανατριχιάσεις από συγκίνηση αν ποτέ δεν είχες νιώσει απογοήτευση;
Μόνο αν χάσεις κάτι στη ζωή σου, θα μάθεις να εκτιμάς όσα έχεις. Μόνο αν νιώσεις τον εαυτό σου να χάνεται, θα μάθεις να συστήνεσαι ξανά μαζί του και να σε αγαπήσεις για αυτό που είσαι. Μόνο αν νιώσεις τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια σου, θα μάθει να σηκώνεσαι και να βαδίζεις μόνος. Όταν χάσεις κάτι που θεωρούσες δεδομένο θα μάθεις να εκτιμάς περισσότερο το επόμενο πρόσωπο που θα μπει στη ζωή σου. Και στην τελική μόνο όταν βιώσεις την απώλεια θα ξέρεις πώς να ευχαριστιέσαι κάθε σου στιγμή και να τη ζεις σαν να είναι η τελευταία σου.
Και σου το ξαναλέω. Αν δε μάθεις να χάνεις, δεν πρόκειται ποτέ να κερδίσεις πραγματικά. Η αξία της καλής ήττας φαίνεται σε όσα θα καταφέρουμε να ανασύρουμε μέσα από τα συντρίμμια. Σε όλα τα λάθη που θα κάνεις. Όσες αναποδιές και αν σου τύχουν, εσύ να προσπαθείς πάντα να κρατιέσαι από το ελάχιστο θετικό που υπάρχει εκείνη τη φάση στη ζωή σου, γιατί μόνο τότε θα ωριμάσεις. Εκείνη είναι η στιγμή που χρειάζεται να σπρώξεις τον εαυτό σου, να ανέβει στη σκηνή και να αποφασίσει ο ίδιος πότε θα πέσει η αυλαία.
Εσύ που ζεις στο φως μην αφήσεις ένα εικονικό σκοτάδι να σε βυθίσει και να σε πείσει πως δε θα ξαναδείς ποτέ όλα όσα μπορούν να σε κάνουν να χαμογελάσεις.
Συντάκτης: Ραφαήλια Πολυδώρου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
