Εσύ κι εγώ δε θα ήμασταν ένα συνηθισμένο ζευγάρι

Μία ακόμα νύχτα, από εκείνες που βρίσκεις λίγο χρόνο να σκεφτείς διάφορα και να αφήσεις το μυαλό σου να ταξιδέψει και να σε πάει εκεί που χαμογελάς ασυναίσθητα επειδή σου αρέσει αυτό που έκανες εικόνα. Έτσι κι εγώ απόψε, καθισμένη στον καναπέ, κλείνω τα μάτια και στην οθόνη που εμφανίζεται μπροστά μου φαντάζομαι εμάς. Εμένα κι εσένα μαζί ως ζευγάρι.

Δεν είναι κάτι το συνηθισμένο, μελό και ξενέρωτο. Μην πάει το μυαλό σου εκεί. Μας κάνω εικόνα ως ένα ζευγάρι που πολλοί θα ζήλευαν αφού θα ζούσαμε λες και δεν υπάρχει αύριο. Βασικά πάρε μια γεύση και είμαι σίγουρη πως στο τέλος θα σκέφτεσαι ό,τι και εγώ. «Λες στο τέλος να είμαστε μαζί και ό,τι φανταστήκαμε να μπορούμε να το κάνουμε πραγματικότητα;»

Μας χαζεύω και ούτε εγώ η ίδια μπορώ να καταλάβω αν είμαστε ζευγάρι ή φίλοι αφού η οικειότητα και ο αυθορμητισμός φωτίζουν το δρομάκι που περπατάμε χέρι-χέρι. Είχαμε πάει για καφέ με όλη την παρέα και χωρίς να καταλάβω πως πέρασε η ώρα φύγαμε τα δυο μας για να πάμε μια βόλτα, από εκείνες που δεν ξέρουμε αν θα κρατήσουν μισή ώρα ή αν θα μας βρει το ξημέρωμα.

Για λίγη ώρα δε λέγαμε τίποτα, απλά περπατούσαμε και ο καθένας ήταν χαμένος στις δικές του σκέψεις.  Ξαφνικά φτάσαμε σε ένα δρομάκι που ήταν περικυκλωμένο από ένα τοίχο με ένα υπέροχο γκράφιτι πάνω του. Το λογικό θα ήταν να χαζέψουμε λίγο το γκράφιτι και να το σχολιάσουμε αλλά αντί για αυτό ένιωσα τα χέρια σου να με αρπάζουν και να με κολλάνε στο τοίχο. Τα χείλη σου ακούμπησαν τα δικά μου και οι παλμοί μας χτύπησαν κόκκινο. Έλξη λέγεται αυτό μωρό μου και σε εμάς υπήρχε μπόλικη.

Το επόμενο λεπτό το χέρι σου είχε διαπεράσει το φόρεμά μου και είχες διεγείρει όλες μου τις αισθήσεις. Κοιταχτήκαμε στα μάτια και περάσαμε το μήνυμα. «Φύγαμε μωρό μου, πάμε κάπου να είμαστε άνετα». Βλέπεις τέτοιο ζευγάρι μας φαντάζομαι. Ασυγκράτητο, αυθόρμητο και εκρηκτικά ερωτικό.

Χωρίς να το καταλάβω ήμασταν ήδη στα πίσω καθίσματα του αυτοκινήτου σου και τα ρούχα μας κάπου πεταμένα στη θέση του συνοδηγού. Τα κορμιά μας έγιναν ένα και οι αναστεναγμοί από τους ανερχόμενους οργασμούς είχαν θολώσει τα τζάμια του αυτοκινήτου.

Εγώ και εσύ δεν θα ήμασταν συνηθισμένο ζευγάρι. Δε θα πιέζαμε ο ένας τον άλλο. Δε θα μας έτρωγε η ρουτίνα. Δε θα φοβόμασταν να εκφράσουμε αυτό που θέλουμε, γιατί θα ήμασταν εξηγημένοι από την αρχή. Από τότε που ξεκινήσαμε δήθεν σαν ένας άντρας και μια γυναίκα που δεν ήθελαν δεσμεύσεις αλλά μόνο το σεξ και απρόβλεπτα ραντεβουδάκια και ξαφνικά ο ένας έγινε συνήθεια του άλλου και κάθε φορά που συναντιόμασταν έλαμπαν τα μάτια μας από τα υπονοούμενα και τα κρυφά μηνύματα που ανταλλάζαμε.

Η σχέση μας θα ήταν η πιο δεσμευτική ελεύθερη σχέση που είχαμε ποτέ. Όσοι θα μας έβλεπαν μαζί θα ζήλευαν το πόσο χαλαρά συμπεριφερόμαστε, χωρίς ζήλιες και πιέσεις. Μέσα στον κόσμο θα ήμασταν οι καλύτεροι φίλοι και όταν τα φώτα θα έσβηναν θα ήμασταν οι πιο παθιασμένοι εραστές. Όπως και εκείνο το βράδυ που μας φαντάστηκα, μετά τη βόλτα, μετά το παθιασμένο σεξ, αφού έφυγε η θολούρα από τα τζάμια του αυτοκινήτου και μπορούσε κάποιος να διακρίνει τα χαμόγελα και το πόσο εξουθενωμένοι ήμασταν, πήγαμε στο σπίτι σου για να δούμε ταινία να χαλαρώσουμε.

Διαλέξαμε μαζί και ξαπλώσαμε στο κρεβάτι σου χωρίς να ακουμπάμε ο ένας τον άλλο. Αστείο έτσι; Μέσα σε λίγα λεπτά ακούμπησα το χέρι σου και το επόμενο λεπτό είχα χωθεί στην αγκαλιά σου και αν με ρωτούσες αν μου αρέσει η ταινία θα γελούσα και θα σου έλεγα ένα γενικό σχόλιο μιας και το μυαλό μου θα μας έκανε εικόνα να κάνουμε και πάλι έρωτα πριν καν τελειώσει η ταινία. Καθώς φανταζόμουν αυτή τη στιγμή χαμογέλασα μιας και κατάλαβα τι ήταν αυτό που μας έκανε ξεχωριστούς. Το γεγονός ότι είχαμε οικειότητα αλλά την ίδια στιγμή μας ένωνε η αμηχανία της πρώτης φοράς, κάθε φορά.

Μας κάνω εικόνα ως ζευγάρι μωρό μου και ξέρω ότι θα πλησιάζαμε το ιδανικό μαζί, γιατί όπως λέει και ένα τραγούδι «εμείς έχουμε αλλιώτικο νόμο». Δε θα ακολουθούσαμε τους βασικούς κανόνες μιας σχέσης. Θα φτιάχναμε δικούς μας.

Χτυπάει η πόρτα και ανοίγω τα μάτια. Φαντασίωση τέλος! Πίσω στην πραγματικότητα.  Σε αυτή την πραγματικότητα που εγώ και εσύ δεν είμαστε ζευγάρι. Σκέψου το όμως. Ξέρω ότι ίσως μας κρατάει κλειδωμένους ο φόβος της δέσμευσης αλλά δες λίγο τη δική μας. Θα ήτανε αλλιώτικη. Θα ήτανε όλες οι αντιθέσεις μαζί. Το παράνομο που το λες και νόμιμο. Το σεμνό που το λες και πρόστυχο. Το συγκρατημένο που κάνει τις μεγαλύτερες εκρήξεις. Το φιλικό που είναι το πιο ερωτικό. Όλα αυτά μαζί.  Τι λες λοιπόν αλήτη μου; Φύγαμε;