Κι όλα μοιάζουν χλιαρά σαν έχουν ήδη τελειώσει

Στην αρχή μία φλόγα που ανάβει και μας καίει σιγά-σιγά. Στην πορεία η φλόγα αρχίζει να σβήνει, αλλά εμείς παλεύουμε να την κρατήσουμε αναμμένη. Κι όλα μοιάζουν χλιαρά σαν να έχουν ήδη τελειώσει. Έχουν όμως;

Μας κοιτάω και αναρωτιέμαι. Τι είναι αυτό που αισθάνομαι; Γιατί νιώθω πως όλα είναι πλέον χλιαρά; Πού πήγε ο ενθουσιασμός μας; Πού πήγε ο αυθορμητισμός μας και ο έρωτας που μας έκανε να φτερουγίζουμε κάθε φορά που συναντιόμασταν; Ξαπλωμένος στον καναπέ, βλέπεις την αγαπημένη σου σειρά. Σε πλησιάζω κι είναι λες και σε προσπέρασε μία σκιά. Κοντοστέκομαι. Προβληματίζομαι. Τι έχει συμβεί; Τι άλλαξε; Άλλαξε κάτι ή όλα είναι στο μυαλό μου μπερδεμένα και με πιάνει άδικα πανικός;

Ξαπλώνω δίπλα σου. Σου σηκώνω το χέρι και το τυλίγω στη μέση μου. Μου χαμογελάς, μου δίνεις ένα φιλί στο μέτωπο και όλα επανέρχονται στους φυσιολογικούς ρυθμούς. Εκείνη τη στιγμή προσπαθώ να καταλάβω αν το «χλιαρό» που λέω δεν είναι χλιαρό, αλλά η κούραση της ημέρας και η ρουτίνα που μας έχει κατακλύσει.

Όλες οι σχέσεις περνάνε από αυτή τη φάση. Σε όλες τις σχέσεις το ζεστό γίνεται χλιαρό, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι όταν έχει ζέστη ζητάμε το χλιαρό νερό για να χαλαρώσουμε και να δροσιστούμε. Έτσι και η σχέση μας μωρό μου. Όπως όλες οι σχέσεις. Έχει τα πάνω και τα κάτω της. Έχει τις στιγμές που η φλόγα μας καίει και ζεσταινόμαστε και στιγμές που όλα μοιάζουν χλιαρά σαν να έχουν ήδη τελειώσει.

Τίποτα δεν τελειώνει όμως αν δεν το θες πραγματικά. Ρεαλιστές πρέπει να είμαστε. Καμία σχέση δεν είναι μία γραμμή που έχει ανοδική πορεία συνεχώς. Τα πάντα είναι μία πάνω μία κάτω.

Ξαπλωμένη εκεί στην αγκαλιά σου νιώθω ασφάλεια. Νιώθω ότι είμαι εκεί που θα έπρεπε να είμαι. Ξέρω πως αν γυρίσω να σε κοιτάξω, το βλέμμα σου θα είναι καρφωμένο στην τηλεόραση λες και δεν είμαι εκεί δίπλα σου. Εκείνο το χλιαρό βλέμμα που με φοβίζει. Το άγγιγμά σου όμως μου λέει να μείνω εδώ.

Το χλιαρό στη σχέση μας δε συνάδει με το τέλος της. Αυτό το χλιαρό που προκαλεί τρόμο και ανασφάλεια συμβαίνει όταν σώμα και μυαλό είναι κουρασμένα. Εξαντλημένα. Όχι απαραίτητα από το σύντροφό μας. Όχι κατ’ ανάγκη από τη σχέση που έχουμε, αλλά από την καθημερινότητα. Από τη ρουτίνα  Από ανθρώπους που συναντάμε και απορροφούν όλη μας τη θετική ενέργεια. Δυστυχώς είναι αναπόφευκτο το να μεταφέρουμε αυτή την κούραση στο σπίτι. Και αυτή η κούραση κάνει τα πάντα να φαίνονται χλιαρά.

Μας ξέρω. Ξέρω ότι όσα νιώθουμε είναι ζωντανά ακόμη. Ξέρω ότι τίποτα δεν τελειώνει με την πρώτη πτώση της θερμοκρασίας. Περνάω τα δάκτυλα μου ανάμεσα στα δικά σου. Τα τυλίγω και τα κρατάω με δύναμη. «Δε θα φύγω, με ακούς»; Εγώ και εσύ έχουμε πολλά να ζήσουμε ακόμη. Είναι Τρίτη ακόμη. Λογικό να μοιάζουν όλα χλιαρά. Μην ξεχνάς όμως πόσο ανεβαίνει η θερμοκρασία καθώς πλησιάζει Σαββατοκύριακο. Γιατί εκεί χαλαρώνουμε. Εκεί βγαίνουμε από τη ρουτίνα μας. Εκεί αφήνουμε δουλειά και άγχη πίσω μας. Έστω για δύο μέρες.

Τίποτα δεν έχει τελειώσει. Απλώς όλα μοιάζουν χλιαρά, γιατί αν δε νιώσουμε το χλιαρό δε θα εκτιμήσουμε και δε θα αγαπήσουμε τη φλόγα που ξεκινάει να ανάβει ξανά. Γυρίζω το κεφάλι μου προς το μέρος σου. Σε κοιτάω στα μάτια. Έχει διαφημίσεις στην τηλεόραση. Το βλέμμα σου συναντάει το δικό μου. Μου χαμογελάς. Αυτή τη φορά σου χαμογελάνε τα μάτια μου, γιατί μπορεί η ατμόσφαιρα να μοιάζει χλιαρή, αλλά το μέσα μου για σένα καίει.

Καληνύχτα μικρή μου. Σε αγαπάω. Αναστενάζω. Είμαι ευτυχισμένη. Δεν το φοβάμαι το χλιαρό. Χρειάζεται. Το έχουμε ανάγκη και είναι φυσιολογικό. Το μόνο που φοβάμαι είναι τα παιχνίδια του μυαλού. Εκείνα που νομίζουν ότι όταν όλα μοιάζουν χλιαρά, έχουν σχεδόν τελειώσει.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!