Μην το καις στην τόση σκέψη

Να θυμάστε ότι είμαστε πιο δυνατοί από όσο πιστεύουμε.  Κάνοντας μία αναδρομή στο παρελθόν μας, το οποίο αφορά ακόμη και το δευτερόλεπτο που μόλις πέρασε, θα δούμε ότι φτάσαμε πολλές φορές στο σημείο να αναρωτιόμαστε πόσες αναποδιές ακόμα θα μας τύχουν και μέχρι πότε θα συνωμοτεί το σύμπαν εναντίον μας εμποδίζοντας το χαμόγελο να γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας.

Όλοι μπορούμε να κάνουμε το επόμενο βήμα.  Όλοι μπορούμε να αντέξουμε λίγο ακόμη μέχρι να νιώσουμε τις δυνάμεις μας να επανέρχονται και τη διάθεσή μας να ανεβαίνει.  Είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε.  Το μυαλό μας είναι μαγνήτης και ελκύει όσα επεξεργαζόμαστε συνειρμικά. Έτσι και τη στιγμή που νιώθουμε ότι δεν αντέχουμε άλλο, αν πούμε ότι είμαστε δυνατοί, αν επαναλαμβάνουμε στον εαυτό μας ότι θα τα καταφέρει και ότι είναι πιο δυνατός από όσο νιώθει, παίρνοντας μία ανάσα και ανοιγοκλείνοντας τα μάτια θα δούμε ότι θα νιώσουμε από την ίδια στιγμή μία δύναμη που δεν ξέραμε ότι υπήρχε μέσα μας.

Το μυαλό είναι το τιμόνι που μας οδηγεί σε ό, τι κάνουμε από ό, τι σκεφτόμαστε.  Πόσες φορές μας είπε κάποιος «έλα ρε φίλε, σκέψου θετικά» και εμείς γελάσαμε ειρωνικά αφού κουραστήκαμε να το ακούμε και να βάζουμε τους εαυτούς σε μια διαδικασία θετικής αυθυποβολής διαρκώς.  Μήπως αν ξυπνούσαμε αύριο και λέγαμε του εαυτού μας πόσο τον αγαπάμε και πόσο δυνατός είναι να το νιώθαμε κιόλας; Μήπως αν σκεφτόμασταν όντως θετικά να γίνονταν όντως θετικά πράγματα το επόμενο λεπτό;

Από την άλλη, σκεφτήκατε ποτέ γιατί μας πιάνει ο πανικός; Γιατί νιώθουμε ότι είμαστε στα όρια της κατάθλιψης; Γιατί νιώθουμε ότι όλα γύρω μας καταρρέουν και το κορμί μας παραλύει ανήμπορο να αντιδράσει; Τι κάναμε τη στιγμή που το νιώσαμε αυτό; Σκεφτόμασταν. Σκεφτόμασταν κάτι που μας πλήγωσε, κάτι που μας απογοήτευσε, κάτι που μας καταπλάκωσε ψυχολογικά.  Ας αφήσουμε τις λεπτομέρειες όμως και ας πάρουμε τη βάση, δηλαδή το γεγονός ότι σκεφτόμασταν.

Ξέρω ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να ελέγξουμε τις σκέψεις μας.  Μη σας πω ότι υπάρχουν στιγμές που τις νιώθουμε να τρέχουν και δεν τις προλαβαίνουμε.  Κάπου εκεί μας πιάνει πανικός και νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε βήμα. Τότε είναι που πρέπει να παίξουμε το παιχνίδι της αυτοπαρατήρησης και της βαθιάς ενδοσκόπησης, να βρούμε όντως και να κατανοήσουμε τι μας συμβαίνει εκείνο το δευτερόλεπτο.

Μπορεί αυτό που θα καταφέρουμε από άποψη αυτογνωσίας, ή ακόμα κι αυτοελέγχου της αρνητικότητας μέσα μας, να φαντάζει κάτι μικρό στην αρχή αλλά έστω κι εκείνο θα μας δώσει δύναμη να αναμένουμε κάτι μεγαλύτερο. Όσο βουνό κι αν φαντάζουν όλα.  Όσες σκέψεις κι αν τριβελίζουν το μυαλό μας αυτή τη στιγμή, είναι στο χέρι μας το επόμενο βήμα.  Από εμάς εξαρτάται αν το επόμενο λεπτό θα νιώσουμε πιο δυνατοί, γιατί είμαστε, φτάνει να το νιώσουμε και να το πιστέψουμε. Η βάση πάντα θα είναι η παρατήρηση. Γιατί αν δεν μπορείς να ορίσεις τι σου συμβαίνει, δε θα μπορέσεις και να το διαχειριστείς.

Γι’ αυτό, τέλος, η φοβάστε να πείτε όσα νιώθετε.  Αφήστε τις σκέψεις σας να γίνουν λόγια και τα λόγια σας πράξεις.  Μόνο τότε θα νιώσετε σίγουροι για τον εαυτό σας και θα κάνετε το επόμενο βήμα πατώντας δυνατά στη γη χωρίς να φοβάστε αν χάσετε την ισορροπία σας, άλλωστε από τη χρυσή τομή διαρκώς μετακινούμαστε μια δεξιά και μια αριστερά. Κανείς δεν μπορεί να βρει την απόλυτη ευθεία κι αυτό είναι κομμάτι της ομορφιάς της ανθρώπινης φύσης. Τόσο εύθραυστης και τόσο παντοδύναμης, το ίδιο ακριβώς δευτερόλεπτο.