Μόνοι για να μην αφήσουν κανέναν να τους αλλάξει

Έχουμε μάθει να αναζητάμε πάντα μία παρέα. Ερωτική η φιλική. Έχουμε μάθει να φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι. Έχουμε ξεχάσει όμως ότι η καλύτερη παρέα είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Αν δεν μπορούμε να περάσουμε καλά χωρίς συντροφιά, τότε δε θα απολαύσουμε καμία νυχτερινή απόδραση είτε στο μπαλκόνι, είτε στο αγαπημένο μας μπαράκι, είτε με τον κολλητό μας, είτε με το σύντροφό μας.

Κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν και το παρόν μου, εκατοντάδες εικόνες πέρασαν σαν ταινία από τα μάτια μου. Άνθρωποι δικοί μου, άνθρωποι ξένοι. Άνθρωποι που ήταν πρωταγωνιστές στο παρελθόν μου και έχουν τον ίδιο ρόλο στο παρόν μου. Πρόσωπα που πίστευα θα έχω για πάντα στη ζωή μου, τα οποία πλέον ξέχασα ότι υπήρχαν. Παντού πρόσωπα. Παντού κόσμος. Πουθενά στιγμές μοναξιάς. Φοβόμουν.

Σταμάτησε η σκέψη μου σε άτομα που ενώ τα ξέρω χρόνια είχαν ποτέ σχέση. Δε μου σύστησαν το νέο τους σύντροφο, γιατί πολύ απλά δεν υπήρχε. Τότε διερωτήθηκα πώς να νιώθουν άραγε αυτά τα άτομα. Τι μπορεί να δηλώνει για κάποιον η συνειδητή και χρόνια απουσία του κεφαλαίου με τίτλο «έρωτας» από τη ζωή του; Πώς νιώθουν στην ιδέα (που για αυτούς είναι πραγματικότητα) ότι εδώ και πολύ καιρό δεν έχουν βγει ραντεβού και δεν έχουν κάνει έρωτα;

Κάνοντας αυτή την ερώτηση, οι περισσότεροι θα απαντούσαμε «Ίσως έχουν πληγωθεί στο παρελθόν και φοβούνται να κάνουν σχέση ξανά». Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μια δόση αλήθειας σε αυτή τη θέση, αλλά αν δούμε πιο βαθιά το θέμα θα αντιληφθούμε ότι η συνειδητή και χρόνια απουσία έρωτα από τη ζωή κάποιου ανθρώπου ίσως να οφείλεται και σε άλλους παράγοντες.

Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι μετά από μία γνωριμία που είχαν στο παρελθόν και απογοητεύτηκαν, αποφάσισαν να περάσουν ένα διάστημα μόνοι, χωρίς να επιδιώξουν να γνωρίσουν κάποιο νέο πρόσωπο. Με το πέρασμα του χρόνου όμως άρχισαν να γνωρίζουν καλύτερα τον εαυτό τους. Έμαθαν να αγαπούν τον εαυτό τους και αντί να ερωτευτούν τον επόμενο καρδιοκατακτητή, ερωτεύτηκαν την προσωπικότητά τους.

Έμαθαν να ζουν μόνοι, αλλά δεν ένιωθαν μόνοι. Γνώριζαν άτομα, φλέρταραν αλλά δεν είχαν την ανάγκη να βγούνε ραντεβού και να κάνουνε έρωτα. Αυτό δε συνέβαινε, επειδή δεν ήξεραν πώς να κατακτήσουν κάποιον, αλλά επειδή δεν ένιωθαν την ανάγκη να το κάνουν. Είχαν πλέον αγαπήσει τον εαυτό τους και δεν μπορούσαν να αρκεστούν σε μια τυχαία συνάντηση με ένα νέο σύντροφο.

Το ότι αγάπησαν τον εαυτό τους όμως δε σημαίνει ότι δεν είναι ευαίσθητοι. Το ότι γνώρισαν ποιοι είναι δε σημαίνει ότι εξαφάνισαν και όλες τους τις αδυναμίες. Οι αδυναμίες τους έχουν να κάνουν με τα συναισθήματά τους και αυτά ποικίλουν. Φοβούνται. Όχι όμως ότι θα πληγωθούν ξανά. Φοβούνται ότι ο νέος σύντροφος θα προσπαθήσει να αλλάξει αυτό που οι ίδιοι χρειάστηκε μεγάλη χρονική περίοδος για να μάθουν. Τον εαυτό τους.

Είναι πολύ μεγάλο βήμα στη ζωή μας να συστηθούμε με τον εαυτό μας και να μάθουμε όλες του τις εκδοχές. Να ξέρουμε τα αρνητικά, αλλά και τα θετικά μας στοιχεία. Να τα αποδεχόμαστε και να προχωράμε μαζί τους. Τι θα γίνει λοιπόν αν αυτός που θα γνωρίσουμε του αρέσουμε, αλλά θελήσει να αλλάξει κάποια στοιχεία του χαρακτήρα μας; Τι θα γίνει αν τα αρνητικά μας στοιχεία, τα οποία εμείς αποδεχτήκαμε και μάθαμε να ελέγχουμε το σύντροφο τον ενοχλούν και απαιτήσει να τα αλλάξουμε;

Όταν απέχεις για μεγάλο χρονικό διάστημα από το κεφάλαιο «έρωτας», ίσως σε δυσκολέψει τη στιγμή που θα γνωρίσεις κάποιον -και αφού έχεις ξεχάσει πώς είναι να ετοιμάζεσαι για το πρώτο ραντεβού- το να εκφράσεις όσα νιώθεις, αλλά τα άτομα που ξέρουν τον εαυτό τους καλύτερα από τον καθένα και τον έχουν αποδεχτεί, θα έχουν αυτοπεποίθηση και θα παρουσιάσουν στην άλλη πλευρά το αληθινό τους πρόσωπο.

Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν που επέλεξαν να μείνουν μόνοι μακριά από έρωτες, ραντεβού και χωρισμούς, ίσως να είναι πιο ευτυχισμένοι και από αυτούς που μόλις χωρίσουν αναζητούν το επόμενο τους ταίρι γιατί φοβούνται να μείνουν μόνοι. Για όλα λοιπόν υπάρχει η κατάλληλη στιγμή. Μια μέρα θα γνωρίσουμε όλοι τον άνθρωπο μας, αλλά δεν μπορεί να μείνει στη ζωή μας αν δεν του δείξουμε ποιοι είμαστε πραγματικά. Μπράβο λοιπόν σε όσους είχαν τη δύναμη να μείνουν μόνοι, σε όσους πάλεψαν και αγάπησαν τον εαυτό τους. Μπράβο σε αυτούς που κατάλαβαν ότι πρέπει να βάλουμε σε τάξη τα κομμάτια τους και όχι να αφήσουμε κάποιον άλλον να τα ενώσει, αφού το αρχικό σχέδιο του παζλ της ζωής μας το έχουμε εμείς.