O φόβος φέρνει φόβο κι ο πανικός πανικό

«Φοβάμαι! Πνίγομαι! Νιώθω πως με έχουν κλείσει σε ένα δωμάτιο με τέσσερις τοίχους, χωρίς παράθυρα και έξοδο κινδύνου. Το νιώθω. Με πιάνει πανικός. Πνίγομαι. Και άλλος πανικός. Φοβάμαι!»

Ο φόβος κι ο πανικός φέρνουν κι άλλο φόβο και πανικό. Το έχουμε ως ζωντανό παράδειγμα αυτές τις μέρες, αλλά είναι γενικός κανόνας. Κι ο φόβος εξωτερικεύεται με διάφορους τρόπους απ’ τον καθένα μας. Άλλοτε με απομόνωση, άλλοτε με οργή, με απελπισία, με θεοποίηση καταστάσεων κι ανθρώπων. Ο φόβος από την απώλεια του ελέγχου που πιστεύουμε ότι έχουμε στη ζωή είναι η στιγμή που τα παίζουμε όλα για όλα και βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν τοίχο, ο οποίος δεν κινείται. Εκείνη τη στιγμή αν δε φωνάξουμε για βοήθεια με όση δύναμη μας έχει απομείνει, δε θα μας ακούσει κανείς και απλώς θα βυθιστούμε στο βάλτο του φόβου και του πανικού μας.

Τι είναι στην πραγματικότητα ο πανικός και τι ο φόβος; Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι νιώθουμε πανικό όταν φοβόμαστε ότι έχουμε χάσει τον έλεγχο της ζωής μας και του υποσυνείδητού μας; Διερωτηθήκατε ποτέ γιατί όταν φοβόμαστε κάτι είναι τόσο δύσκολο να το αντιμετωπίσουμε και σιγά-σιγά δημιουργείται ένας κύκλος γύρω μας ο οποίος μας θυμίζει όσα φοβόμαστε; Τι ακολουθεί; Πανικός! Συνεπώς ο φόβος είναι η πηγή του πανικού μας. Αν μάθουμε να αντιμετωπίζουμε όσα φοβόμαστε τότε θα μπορούμε να ελέγξουμε και τον πανικό μας.

Πρόκειται για μία σειρά συναισθημάτων που το ένα ακολουθεί το άλλο. Όλα ξεκινάνε από το μυαλό μας. Οι σκέψεις μας είναι η αρχή αυτού του κύκλου. Όλα όσα βιώσαμε και βιώνουμε έχουν αποθηκευτεί στη μνήμη μας και είναι πλέον μεγάλο μέρος των σκέψεών μας. Στη συνέχεια οι σκέψεις μας χτυπάνε το κουδούνι και το άγχος τους ανοίγει. Όταν αγχωθούμε φοβόμαστε για το τι θα συμβεί μετέπειτα και στο τέλος μας λούζει κρύος ιδρώτας και ο πανικός μας υποδέχεται με όσα τον συνοδεύουν. Ζαλάδες, θολή ματιά, κρίσεις πανικού, μούδιασμα.

Ακόμη και στις δύσκολες μέρες που ζούμε τώρα, ξυπνάμε και κοιμόμαστε με το άγχος και το φόβο για την επόμενη μέρα. Θα ξυπνήσουμε και θα είμαστε καλά; Θα είναι καλά οι άνθρωποι που αγαπάμε; Πότε θα τους ξαναδούμε; Πνίγομαι. Θέλω αέρα.  Θέλω να βγω έξω.  Να τρέξω χωρίς να γνωρίζω προς τα πού πηγαίνω. Θέλω απλώς να φύγω μακριά από όλο αυτό.

Κανείς δεν μπορεί να μας αδικήσει για το φόβο και τον πανικό που νιώθουμε. Ακόμη και ο πιο δυνατός άνθρωπος λυγίζει σε στιγμές που όλα γύρω του καταρρέουν. Σε στιγμές που όσα όνειρα έκανε για το μέλλον έχουν χαθεί μαζί με τη σιγουριά που είχε για την επόμενη μέρα. Το φάρμακο για όλο αυτό είναι η ψυχραιμία, η υπομονή και η θετική σκέψη. Ξέρω πως πολλοί από εμάς δεν έχουν από πού να πιαστούν. Αν ηρεμήσουμε λίγο όμως, ίσως μπορέσουμε να σκεφτούμε το τελευταίο θετικό συμβάν που μας έκανε να χαμογελάσουμε. Ας το σκεφτούμε για μια στιγμή και ας χαμογελάσουμε ξανά. Αυτή είναι μία αρχή.

Στη συνέχεια όντας πιο ήρεμοι μπορούμε να δούμε την ουσία των γεγονότων. Μπορούμε να σκεφτούμε τα δάκρυα χαράς που θα κυλάνε καθώς θα είμαστε κρυμμένοι στην αγκαλιά όσων μας έλειψαν. Σήμερα μπορούμε να σκεφτούμε το χαμόγελο ανακούφισης όταν μπορέσουμε να περπατήσουμε στην παραλία και να απολαύσουμε ξανά ένα απλό διπλό ελληνικό καφέ.

Ο φόβος κι ο πανικός φέρνουν και άλλο φόβο και άλλο πανικό. Ο εχθρός τους είμαστε εμείς. Την ώρα που μας χτυπάνε την πόρτα ας μην ανοίξουμε αμέσως. Ας το διαπραγματευτούμε λιγάκι, γιατί να μην ανοίξουμε καθόλου είναι πολύ δύσκολο. Αφήστε τον εαυτό σας να φοβηθεί, αλλά αναγνωρίστε αυτό που φοβάστε. Αν ξέρουμε τι φοβόμαστε τότε θα μπορούμε σιγά-σιγά να το ξεπεράσουμε.

Θυμάμαι τον εαυτό μου να κλείνει τα αφτιά του κάθε φορά που άκουγε πυροτεχνήματα από μικρή. Έτρεχα κλαίγοντας στη μαμά μου και την παρακαλούσα να τα σταματήσει. Με έπιανε πανικός. Ένα χρόνο πριν ήμουν σε ένα πάρτι και ξαφνικά πυροτεχνήματα γέμισαν τον ουρανό.  Γύρισα δίπλα μου και είδα έναν άνθρωπο δικό μου. Του χαμογέλασα, του έπιασα το χέρι και κοίταξα τον ουρανό.  ετά από πολλά χρόνια είδα κατάματα αυτό που φοβόμουν και δεν είχα κλείσει τα αφτιά μου. Απλώς χαμογέλασα.

Αν κατάφερα εγώ να ξεπεράσω αυτό που μου προκαλούσε πανικό και φόβο μπορούμε όλοι μας. Όσο για όσα περνάμε αυτές τις μέρες ίσως μας έμαθαν να εκτιμάμε τα μικρά πράγματα που έχουν αξία και να αναγνωρίσουμε πόσα σ’ αγαπώ δεν είπαμε όσο μπορούσαμε να τα συνοδέψουμε με μία αγκαλιά. Παίρνουμε αναπνοές, χαμογελάμε και κοιτάμε όσα φοβόμαστε στα μάτια. Είμαστε πιο δυνατοί από αυτά. Ίσως και αυτά να μας φοβούνται για αυτό μας επιτίθενται. Αν χάσαμε μία μάχη, λοιπόν, ας φροντίσουμε να νικήσουμε τον πόλεμο.