Τα φάγαμε τα μούτρα μας και μυαλό δε βάλαμε

Ένα γνωστό τραγούδι λέει «Μπορεί και απόψε να σου πω το πιο μεγάλο μυστικό που σου έχω κρύψει.  Ξέρω πως πέρασε καιρός.  Ξέρω πως όλα είναι αλλιώς μα μου ‘χεις λείψει» και αυτό μας παραπέμπει σε μία μεγάλη αλήθεια. Όσο λάθος κι αν φαντάζει κάτι, όσο και να ξέρουμε πως δεν πρέπει να το κάνουμε γιατί απλά θα φάμε τα μούτρα μας ακόμη μία φορά, αν εμπλέκονται συναισθήματα μέσα τότε είναι μονόδρομος.  Το μυαλό απεργεί και η καρδιά σε οδηγεί στο ένα λάθος μετά το άλλο.

Εκεί είναι που μόλις κάνεις ακόμα μία λάθος κίνηση, μόλις στείλεις ακόμα ένα μήνυμα στο οποίο η απάντηση δε θα είναι η αναμενόμενη, μόλις εκφράσεις ξανά όσα νιώσεις και βγάλεις τη μάσκα του άνετου και χαλαρού τύπου που φοράς, σκύβεις, κρατάς το κεφάλι σου και λες «δεν μπορούσα να συγκρατηθώ; Δεν μπορούσα να παραμείνω σταθερός και να μην υποκύψω σε όσα νιώθω;»

Λυπάμαι αγαπητέ μου αλλά η απάντηση είναι όχι μιας κι όταν στην ιστορία εμπλέκονται συναισθήματα είναι λες και οδηγείς ένα αμάξι που δεν έχει φρένα. Κανένα κόκκινο φανάρι δε θα σε σταματήσει. Σωστό ή λάθος κανείς δεν ξέρει μιας και οι μισοί λένε πως πρέπει να τολμάς κι ας φας το κεφάλι σου και οι υπόλοιποι λένε πως πρέπει να έχεις λίγη αξιοπρέπεια και να συγκρατείς τον εαυτό σου.

Έτσι και εγώ λοιπόν, οδηγός στο αμάξι που τα φρένα του έχουν σπάσει εδώ και καιρό έκανα και πάλι τη γκάφα μου και σου έστειλα μήνυμα. Δεν ξέρω γιατί. Δεν ξέρω τι ακριβώς περιμένω ή τι ελπίζω. Μέσα μου ξέρω και βλέπω πως όλο αυτό είναι ένας μονόδρομος που δεν μπορώ να βάλω όπισθεν. Ή μάλλον δε με άφηνα μέχρι τώρα. Εσύ όμως που μέσα σου πιστεύεις πως ίσως κάτι να υπάρχει, πως ξέρεις πως κάτι νιώθει για σένα αλλά δεν το δείχνει για δικούς του λόγους κάποιος, μην τα παρατάς. Προτού ξεφτιλιστείς όμως αναμετρήσου και δες αν όντως υπάρχει κάτι ή το έχεις πλάσει εσύ με τη φαντασία σου επειδή έτσι θα ήθελες να είναι. Γιατί ρε φίλε αν δύο άνθρωποι ποθούν ο ένας τον άλλο πόσο καιρό θα παίζουνε κρυφτό; Μήπως στη δική σου περίπτωση περιμένεις να βρεις που κρύφτηκε αλλά στην πραγματικότητα δε συμμετέχει καν στο παιχνίδι;

Δεν το λέω για να σε απογοητεύσω αλλά για να σε ταρακουνήσω. Είμαι παθούσα και θέλω να σε ξυπνήσω προτού πέσεις από το κρεβάτι και ξυπνήσεις απότομα και τρομαγμένα. Όσο δύσκολα και να έχει περάσει κάποιος, όσο πληγωμένος κι αν είναι από επαναλήψεις και δήθεν υποσχέσεις, αν σε θέλει και βλέπει ότι τον θες κι εσύ θα σου δώσει, αν όχι πράσινο φως, ένα σημάδι που να σου λέει εδώ είμαι και εγώ απλά έχω κολλήσει στην κίνηση.

Ίσως όμως κι εσύ να μην του έδειξες με το σωστό τρόπο τι νιώθεις. Ίσως κάποιες πράξεις σου να τον έπεισαν πως είσαι μια από τα ίδια και πως δεν έχει να κερδίσει κάτι ιδιαίτερο από σένα. Ίσως να μην ήσουν και τόσο σταθερός στις απόψεις σου κι αυτό να τον απομάκρυνε. Ίσως χίλια πράγματα που αν τα αναλύσεις θα πονοκεφαλιάσεις.

Η ουσία είναι μία.  Αν σε θέλει θα το νιώσεις. Θα το καταλάβεις.  Όπως και το αν δε σε θέλει. Είναι κρίμα να χαραμιζόμαστε και να επενδύουμε συναισθηματικά κάπου που μόνο κέρδη δε θα σου αποφέρει αυτή η επένδυση. Ψέμα. Ό, τι κάνουμε είτε σωστό είτε λάθος πάντα κάτι κερδίζουμε στο τέλος. Πάντα θα υπάρχουν στιγμές που θα μετανιώνουμε για κάτι που κάναμε. Δυστυχώς όμως ο χρόνος δε γυρίζει πίσω και όταν το μήνυμα διαβαστεί είναι δύσκολο να προσποιηθούμε ότι δε στάλθηκε ποτέ. Άρα δε λέω να μη ρισκάρεις. Δε λέω να μη δείξεις τι νιώθεις. Στην τελική ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Απλά την επόμενη φορά προτού πατήσεις το κουμπί της αποστολής, σκέψου διπλά. Δες αν είσαι έτοιμος για μια αδιάφορη αντιμετώπιση. Μη βάζεις τον εαυτό σου στη διαδικασία να αγωνιά για την στιγμή που θα γίνει ένα με το πάτωμα αγκαλιά με ένα μπουκάλι κρασί.

Κλείνοντας όπως ξεκινήσαμε, με τραγούδι δηλαδή «αν είμαστε η εξαίρεση εμείς μεγάλα λόγια θα σου πω και θα μου πεις» μιας και προτού κάποιος καταφέρει να δείξει με πράξεις κάτι, θα πει και θα ακούσει πολλά μεγάλα λόγια που θα οδηγήσουν σε απότομες στροφές προτού μπείτε στην ευθεία και φύγετε μαζί για το άγνωστο δικό σας παραμύθι.