Παιδί για σπουδές εξωτερικό και γονείς κρεμασμένοι από τηλέφωνα

Κι έρχεται η στιγμή που ως γονιός αποχαιρετάς το παιδί σου που φεύγει για σπουδές στο εξωτερικό. Βαλίτσες με βιβλία και ρούχα και ελπίδες και όνειρα και μια οικογενειακή φωτογραφία, μπορεί και ένα αρκουδάκι που ρίχτηκε στα κλεφτά τελευταία στιγμή. Είχες συνηθίσει να είσαι δίπλα του σε όλη αυτήν την προσπάθεια, να το φροντίζεις για να μπορέσει να αποδώσει το εκατό τοις εκατό των δυνατοτήτων του, να προλαβαίνεις τις επιθυμίες του, να κατευνάζεις τα άγχη και τις αγωνίες του, να το εμψυχώνεις όταν κουραζόταν. Ελπίζεις ότι έκανες ό,τι μπορούσες για να του ανοίξεις τον δρόμο, να του δώσεις ευκαιρίες και επιλογές, να το βγάλεις από την πεπατημένη, να το κάνεις να μπορεί να σκεφτεί «έξω από το κουτί». Ελπίζεις να τις αξιοποιήσει, να τις εκτιμήσει, να τις εκμεταλλευτεί και να τις διευρύνει. Να μπορέσει να εξασκήσει το μυαλό του και την κρίση του και να γίνει «ένας πολίτης του κόσμου». Μα πάνω απ’ όλα ελπίζεις το παιδί σου να είναι χαρούμενο. Να ξυπνά και να κοιμάται με όμορφη διάθεση και όρεξη για ζωή και δημιουργία.

Φόβοι και αγωνίες; Πολλές! Μη χαθεί εκεί που θα είναι σε μια άγνωστη πόλη, μην το παρενοχλήσουν, μην αρρωστήσει, μην αποτύχει και απογοητευτεί, μην μπλέξει και παρεκκλίνει από το σκοπό του, μη μελαγχολήσει και στενοχωρηθεί ή μήπως δεν αντέξει τη μοναξιά. Δυστυχώς όλα αυτά είναι στο παιχνίδι και όσο πιο συνειδητοποιημένο και αποφασισμένο είναι το παιδί για το βήμα του αυτό, τόσο πιο καλό «σκορ» θα φέρει στον αγώνα που παίζει. Είναι βασικότατη προϋπόθεση το βήμα αυτό να το έχει επιλέξει το παιδί μόνο του και να μην του έχει επιβληθεί. Δεν αντιδρούν όλοι οι άνθρωποι το ίδιο καλά σε έναν αποχωρισμό ή σε μια ριζική αλλαγή στη ζωή τους. Όπως φυσικά είναι βασικό να καταλάβουν οι γονείς ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει οι δικές τους φοβίες να γίνουν τροχοπέδη στην επιλογή του αυτή. Οι καταστάσεις στη ζωή αλλάζουν και τροποποιούνται όπως ακριβώς και τα συναισθήματα που συνοδεύουν τις αλλαγές και περνούν από μια παλέτα χρωμάτων, στην αρχή σκοτεινών και μουντών, μέχρι να βρουν ξανά το φωτεινό και ελπιδοφόρο λευκό.

Το πρώτο διάστημα σκέφτεσαι συνεχώς πού να είναι, τι να κάνει, αν τρώει και αν κοιμάται καλά, αν κρυώνει, αν έκανε γνωριμίες, αν είναι χαρούμενο. Περιμένεις με ανυπομονησία να χτυπήσει κάτι -οτιδήποτε- τηλέφωνο, viber, μήνυμα, sms, messenger, μία στο τόσο μάλιστα ρίχνεις και κλεφτές ματιές έξω από παράθυρα για σήματα καπνού. Τα τσεκάρεις όλα, συνεχώς και ταυτόχρονα. Πιάνεις τον εαυτό σου να αγωνιά χειρότερα από τότε που περίμενες τηλεφώνημα από τον πρώτο σου έρωτα. Κι όταν έρχεται αυτή η στιγμή, προσπαθείς από τον τόνο της φωνής ή το κείμενο του μηνύματος να αποκρυπτογραφήσεις τη διάθεσή του και την κατάστασή του. Διαβάζεις το μήνυμα ξανά και ξανά σαν πολύτιμη αφιέρωση από καταξιωμένο συγγραφέα. Τα φυλάς όλα και το βράδυ πριν κοιμηθείς τα ξαναδιαβάζεις.

Όσο περνούν οι πρώτοι δυο-τρεις μήνες και πλησιάζουν οι γιορτές των Χριστουγέννων αρχίζουν να πληθαίνουν τα τηλεφωνήματα από τη μεριά του γιατί βρήκε κάτι στα μαγαζιά  να αγοράσει και ήθελε τη γνώμη του γονιού του -πράγμα πρωτάκουστο και σχεδόν ανησυχητικό- είτε γιατί κάπου άκουσε κάτι που του θύμισε ένα οικογενειακό αστείο, ή γιατί γνώρισε κάποιο άλλο παιδί που πιστεύει ότι πραγματικά θα το συμπαθούσε ο γονιός του πολύ. Ε, κάπου εκεί καταλαβαίνεις ότι αρχίζει λίγο η νοσταλγία να του χτυπάει την πόρτα διακριτικά. Δεν είναι εύκολο από καμιά μεριά φυσικά, αλλά όπως λένε «η ζωή έχει τον τρόπο της». Και σιγά-σιγά, με το πέρασμα του χρόνου, τα μηνύματα και τα τηλεφωνήματα αραιώνουν, αλλά ξέρεις ότι αυτό είναι πολύ καλό συνήθως γιατί είναι ένα δείγμα πως το παιδί έχει βρει το ρυθμό του, τη δική του καθημερινότητα, τη δική του ζωή και δεν έχει πια μυαλό για τηλεφωνήματα στους γονείς. Είναι δείγμα πως τα βήματά του σιγά-σιγά ξεφεύγουν της πεπατημένης και διαγράφουν ένα μονοπάτι που εκπέμπει σιγουριά. Σταδιακά αραιώνουν και τα εισιτήρια επιστροφής στην πατρίδα του, είτε γιατί φίλοι το κάλεσαν κάπου αλλού, είτε γιατί κανόνισαν να πάνε μια εκδρομή με την παρέα του ,είτε γιατί δεν προλαβαίνει να γράψει την πτυχιακή του, είτε γιατί έπιασε δουλειά, είτε γιατί το «έτερον ήμισυ» δε θα φύγει και το παιδί δε θέλει να το αφήσει μόνο του πίσω.

Πόσες πολλές μικρές και μεγάλες νίκες είναι όλα αυτά! Νίκες και για τις δυο μεριές. Πραγματικά το καλύτερο δυνατό σκορ σε αυτόν το χωρισμό γονιού-φοιτητή είναι η απόλυτη ισοπαλία. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο: εξίσου χαρούμενοι, εξίσου ικανοποιημένοι, εξίσου πλήρεις, ακόμη και αν οι λόγοι για τον καθένα τους λιγάκι διαφέρουν. Και τότε αρχίζει ο ύπνος να γίνεται όλο και πιο ήρεμος και πιο βαθύς, όσο μακριά και αν είναι το παιδί.