Η γυναικεία φιλία είναι ακλόνητη

Πολλά έχουν ειπωθεί για τη γυναικεία φιλία καθώς πολλοί αμφισβητούν την ύπαρξή της. Ποιος είναι άραγε αυτός που πρωτοξεκίνησε τη φήμη ότι οι γυναίκες άλλη δουλειά δεν έχουν από το να ανταγωνίζονται μεταξύ τους και ότι μόνο αντρική φιλία υφίσταται;

Στο σινεμά, όπου η τέχνη αντιγράφει τη ζωή -και το ανάποδο βεβαίως- έχει υμνηθεί σε πολλές ταινίες η γυναικεία φιλία. Απ’ την αποδεκτή ποιοτικά ταινία «Θέλμα και Λουίζ» μέχρι και το πολλοί το κράζουν, περισσότεροι το γουστάρουν «Sex and the City», το οποίο σου άρεσε, δε σου άρεσε, έκανε τρελά εισιτήρια κι ένας από τους λόγους της επιτυχίας του ήταν ότι οι γυναίκες ταυτίστηκαν με τη φιλία που μοιραζόντουσαν οι τέσσερις πρωταγωνίστριες, απ’ τα νιάτα τους έως τα μεγαλύτερα χρόνια τους.

Αφήνοντας τις ταινίες στην άκρη και κρίνοντας από εμάς αλλά και κοιτάζοντας γύρω μας, θα δούμε ότι η πλειοψηφία των γυναικών έχει τουλάχιστον μια φίλη ζωής. Αν είμαστε τυχερές, έχουμε περισσότερες. Εξαρτάται απ’ το πόσο χρόνο διαθέσιμο είχαμε να αφιερώσουμε, να δοθούμε, να ρισκάρουμε, να αφεθούμε, να εμπιστευθούμε και να αγαπήσουμε εις βάθος. Γιατί ναι, χρειάζεται χρόνος για να διαπιστώσουμε αν μια ωραία παρέα που συναναστρεφόμαστε και περνάμε όμορφα, μπορεί να μετατραπεί σε μια σταθερή ακλόνητη φιλία.

Βλέπουμε λοιπόν καθώς περνούν τα χρόνια, να έχουμε τις ίδιες φίλες, μαζί με κάποιες νέες αφίξεις στην πορεία, με τις οποίες συνεχίζουμε να μοιραζόμαστε τα μικρά και τα μεγάλα της ζωής μας. Κάποτε μοιραζόμασταν τα άγχη μας για τις πανελλήνιες και τα πρώτα, δεύτερα, τρίτα χτυποκάρδια μαζί με ατελείωτες συζητήσεις ποιον θέλουμε, τι θέλει αυτός απ’ τη ζωή μας, τι να απαντήσουμε στο μήνυμα που μας έστειλε και τώρα μοιραζόμαστε ενήλικα προβλήματα και άγχη για υποχρεώσεις, δουλειά, παιδιά, σκυλιά, γατιά. Τα ερωτικά θέματα βέβαια, είναι πάντα στην ατζέντα, δεν έχουν ηλικία. Ακόμη μας απασχολούν καθώς είτε παντρεμένες, είτε ελεύθερες, ένας άντρας είναι ανάμεσα στα ενδιαφέροντά μας, είτε είναι η σχέση μας, είτε αυτός που θέλουμε να γίνει σχέση μας.

Έχοντας περάσει από διάφορα στάδια, για παράδειγμα από το ξέφρενο clubbing των ’90s που πρώτα σταματούσε η μουσική κι άναβαν τα φώτα στο μαγαζί και μετά πηγαίναμε σπίτια μας, μέχρι να παντρεύει η μία την άλλη και από τα αυθόρμητα ταξίδια σε νησιά και εξωτερικό χωρίς να ‘χούμε κλείσει καν δωμάτιο, σε ολονυκτίες πάνω από παιδικές κούνιες και συζητήσεις και συμβουλές για συγκατοίκηση και ανατροφή τέκνων, έχουμε κερδίσει τον τίτλο της φίλης με το σπαθί μας. Εδώ, απ’ την τόση συναναστροφή, κοντεύουν να γίνουν κολλητοί κι οι σύντροφοί μας, οι οποίοι πάντα μας πειράζουν για τη λατρεία που έχει η μία στην άλλη.

Ελεύθερες ή δεσμευμένες, πάντα φίλες στην ανήλικη και ενήλικη ζωή μας. Μικρά κορίτσια που μεγαλώσαμε μαζί και μείναμε όλα αυτά τα χρόνια ακριβώς δίπλα η μία στην άλλη. Ούτε πίσω, ούτε μπροστά, με ήλιο και με μπόρα, να μοιραζόμαστε τα πάντα μας και τα όλα μας και τα εύκολα και τα δύσκολα. Σιγά μη τσακωνόμασταν ή μη διεκδικούσαμε ποτέ τον ίδιο γκόμενο. Αυτός που άρεσε στη μία, έπαυε να υφίσταται για την άλλη, είτε καθόταν, είτε όχι η φάση. Εδώ θα πέφταμε στη φωτιά η μία για την άλλη, είναι δυνατόν να ακούμε δεξιά κι αριστερά ότι δεν υπάρχει γυναικεία φιλία; Να θυμίσω, μία και ανέφερα και το σινεμά στην αρχή, ότι στην ταινία “Vicky, Christina, Barcelona”, οι πρωταγωνίστριες τον μοιράστηκαν τον Χαβιέ Μπαρδέμ, σίγουρα πάντως δε τσακώθηκαν. Για ποια de facto ζήλια γυναικών μιλάμε;

Όποια από εμάς έχει κάποια επιτυχία, εκεί κι οι υπόλοιπες να χοροπηδήσουμε από ενθουσιασμό, να το γιορτάσουμε, να πιούμε σε αυτό, να χαρούμε με τη χαρά της. Είναι στενοχωρημένη κάποια; Πρώτο μέλημα των υπολοίπων, να της φτιάξουμε το κέφι. Είναι κάποιο πρόβλημα οικονομικό; Να δώσουμε χρήματα. Είναι υγείας; Να συμπαρασταθούμε. Είναι ο έρωτας, το παιδί, η δουλειά; Όλες μαζί να προσπαθήσουμε να βρεθεί λύση, μας αφορά, όλες για μία και μία για όλες. Όχι απλά φίλες, οικογένεια είμαστε πια. Αυτά που γνωρίζει μια ζωή ολόκληρη η μία για την άλλη, δεν τα ξέρουν ούτε οι γονείς, ούτε ο σύντροφος μας. Μακάρι κι ο σύντροφος μας να φτάσει τα χρόνια που κρατάει γερά η φιλία μας.

Πώς υπάρχουν κάποιοι που ακόμα τσουβαλιάζουν και ισχυρίζονται ότι «όχι, γυναικείες φιλίες δεν υπάρχουν»; Λες και μιλάμε για το μυθικό πλάσμα το μονόκερο. Πού ζούνε; Το γνωμικό λέει ότι αν περάσουν εφτά χρόνια φιλίας, αυτή θα κρατήσει για πάντα. Φαντάσου τι γίνεται όταν οι εφταετίες είναι παραπάνω από μία.

Oκ, πάντα υπάρχει η περίπτωση να πάει κάτι στραβά, όπως σε όλα σε αυτή τη ζωή. Αλλά όσο περνάνε τα χρόνια, ελαχιστοποιείται ο κίνδυνος αυτός. Στα πόσα χρόνια να βγει πια αυτός ο ξεχασμένος ανταγωνισμός, εφόσον δεν υπήρχε εξαρχής; Η ζήλια, ο φθόνος, η ανταγωνιστικότητα δεν έχει φύλο. Μπορεί να είσαι άντρας και να ‘χεις αυτά τα στοιχεία, μπορεί και γυναίκα. Το βασικό στοιχείο για μια φιλία, είτε αντρική είτε γυναικεία, είναι ο χρόνος. Αυτός και μόνο αυτός τσεκάρει, αποδεικνύει, χτίζει και οχυρώνει μια φιλία ανάμεσα στους ανθρώπους, όποιο φύλο κι αν έχουν. Τα υπόλοιπα είναι να ‘χαμε, να λέγαμε.