Η κτητικότητα δεν είναι δείγμα αγάπης σε μια σχέση

Τι όμορφο να σε προσέχουν σαν κάτι πολύτιμο, σαν τα μάτια τους, να μην αντέχουν να σε χάσουν. Ως εδώ καλά. Στους τόσους και τόσες που δεν κάνουν σχέση και πετάνε σαν μελισσούλα από λουλούδι σε λουλούδι, στις τόσες ιστορίες που ακούς για κέρατα και κερατάδες, εσύ έχεις την τύχη κάποιος που θέλεις, να σε θέλει και μάλιστα πολύ.

Γίνεται ποτέ το «πολύ» να είναι ανεπιθύμητο; Γίνεται όταν ο άνθρωπός σου δε σου αφήνει χώρο και χρόνο να αναπνεύσεις. Όταν δε σέβεται ότι είστε ξεχωριστές οντότητες κι ως τέτοιες θα κάνετε και πράγματα χωριστά. Όταν έχει τη λανθασμένη πεποίθηση ότι δύο άνθρωποι που αγαπιούνται πρέπει να είναι συνέχεια και παντού μαζί. Όταν ο φόβος μη σε χάσει τον κάνει να παίρνει τα μέτρα του για να μη συμβεί αυτό, πιστεύοντας ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Όταν δεν τον πειράζει αν εσύ καταπιέζεσαι κλεισμένος ασφυκτικά στη σχέση σας σαν πολύτιμος λίθος σε θυρίδα.

Η σχέση με παθολογικά ζηλιάρη άνθρωπο είναι άρρωστη κι οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε δυστυχία. Ο κτητικός άνθρωπος φαίνεται απ’ την αρχή, απλά επειδή γουστάρεις, κλείνεις τα αυτιά σου στα εσωτερικά καμπανάκια που ηχούν κι ελπίζεις να μη γίνουν βροντερές καμπάνες που θα σε ξεκουφάνουν. Απολαμβάνεις κιόλας όλη αυτή την προσοχή κι ενδιαφέρον, ειδικά αν σου είχαν λείψει καιρό. Εκείνος πράγματι, κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να είσαι ευχαριστημένος άνθρωπος, σου καλύπτει κάθε επιθυμία, πριν από σένα για σένα, ώστε να μη χρειαστεί να ψάξεις αλλού. Αργότερα είναι που συνειδητοποιείς ότι πνίγεσαι. Ο απόλυτος έλεγχος που θέλει να έχει πάνω σου ροκανίζει σιγά-σιγά και την αγάπη και τη σχέση σας.

Να είσαι ερωτευμένος και να μην έχεις μάτια για άλλον, να μην έχεις δώσει ποτέ δικαίωμα κι αυτός να φαντάζεται πράγματα, να κάνει σενάρια και να μαυρίζει τη σχέση σας χωρίς λόγο. Να πηγαίνεις στο πανεπιστήμιο, στο γραφείο, στο γυμναστήριο και το ταίρι σου να φαντάζεται ότι όπου κι αν βρίσκεσαι, ανταγωνιστές του σε πολιορκούν για να σε κερδίσουν και να σε πάρουν απ’ τη δική του αγκαλιά.

Να πρέπει να έχεις το κινητό σου κολλημένο πάνω σου, δεύτερο δέρμα κι αλίμονο αν κάποια κλήση δεν απαντηθεί αμέσως, ο καβγάς είναι σίγουρος, το θεωρεί ένδειξη ενοχής. Τι έκανες και δεν το σήκωσες αμέσως; Δούλευες; Δεν το άκουσες; Το ξέχασες σπίτι; Έμεινε από μπαταρία; Δικαιολογίες όλα αυτά. Με κάποιον ετοιμαζόσουν να απιστήσεις, αν δεν το ‘κανες ήδη.

Δεν αντέχει στη σκέψη ότι μπορείς να βγεις με την παρέα σου χωρίς να είναι κι εκείνος μαζί.  Ειδικά αν υπάρχουν στην παρέα άτομα του αντίθετου φύλου ή ελεύθεροι, δύο κατηγορίες φίλων που στο μυαλό του μπορεί να σε παρασύρουν και να διαπράξεις απιστία. Το σωστό και λογικό κατ’ αυτόν λοιπόν είναι να βγαίνετε οι δυο σας μόνο ή μαζί με φίλους κοινούς. Το χώρια δεν παίζει σαν επιλογή. Όσο κι αν προσπαθείς να διεκδικήσεις την ατομική σου ελευθερία, τρως τα μούτρα σου. Ακόμη κι όταν φαινομενικά το έχεις καταφέρει αυτό κι έχεις πάει μόνος για ένα καφέ ή ποτό με τους φίλους σου, γυρίζοντας σπίτι η ψευδαίσθηση ότι αποδέχτηκε τα αυτονόητα, χάνεται στο λεπτό. Το λιγότερο θα συναντήσεις μούτρα, το περισσότερο μεγάλο καβγά. Τι ώρα γύρισες, πόσο άργησες, ποιοι ήτανε μαζί σου, πώς γίνεται να διασκεδάζεις χωρίς το ταίρι σου;

Μην ξεχνάμε ότι τον απασχολούν κι όλοι αυτοί εκεί έξω που υπάρχουν και σε βλέπουν και μπορεί να σε διεκδικήσουν. Δεν είναι ότι δεν έχει σε σένα εμπιστοσύνη, το πρόβλημα βρίσκεται σε όλες αυτές τις επίδοξες κι επίδοξους που περιμένουν να σε βρουν μόνο ή μόνη σου και να αδράξουν την ευκαιρία να σε κερδίσουν. Λες κι είσαι κάποιο τρόπαιο.

Δεν πα να εξηγείς εσύ ότι αφενός σε προσβάλει μια τέτοιου είδους αντίληψη, αφετέρου δε σε ενδιαφέρει κανένας άλλος και δε βγαίνεις για να γκομενίσεις. Ότι ακόμη και να στην πέσουν δε σε απασχολεί γιατί έχεις κάνει την επιλογή σου κι αυτή στέκεται απέναντί σου τώρα και τσακώνεστε.

Αδυνατεί να το καταλάβει. Αφού είσαι η σχέση του, δική του. Η κτητική αντωνυμία που υποδηλώνει ότι σε κάποιον ανήκει κάτι, γίνεται θηλιά στο λαιμό σου. Κάποιες στιγμές αναλαμπής, όταν εκλογικεύει την κατάσταση ή όταν έχεις απηυδήσει, σου υπόσχεται ότι δε θα επαναλάβει τη συμπεριφορά που σε πνίγει. Μόλις όμως το πράσινο τερατάκι της ζήλιας κάνει την εμφάνισή του, δεν μπορεί να το νικήσει. Ενώ καταλαβαίνει ότι δεν είσαι ιδιοκτησία του, εξακολουθεί να κάνει τα ίδια λάθη, για τα οποία εσύ τον κατηγορείς αφού δεν μπορεί να το ελέγξει.

Η σχέση καταλήγει να είναι φυλακή κι όση υπομονή να κάνεις, όσο σάλιο και να χαλαλίσεις για να εξηγείς συνέχεια ότι δεν είσαι ελέφαντας, πάνε χαμένα. Ο παθολογικός ζηλιάρης δεν έχει γιατρειά, βλέπει παντού και πάντα ύποπτες συμπεριφορές και ‘συ πόσο θ’ αντέξεις; Δεν παλεύεται δυστυχώς, θα αναλώνεσαι σε εξηγήσεις, τσακωμούς και ψυχολογικούς πολέμους με την παραμικρή αφορμή.

Η κτητικότητα είναι ανασφάλεια, είναι προσπάθεια επιβολής εξουσίας, σίγουρα δεν είναι αγάπη. Αντιθέτως της βάζει φωτιά και την καίει μέχρι να μείνει στάχτη. Όσο πιο νωρίς το αποδεχτείς, τόσο λιγότερο τσουρουφλισμένος θα βγεις.