Συχνά νοσταλγούμε τις «παλιές καλές ημέρες» που όλα ήταν «πιο όμορφα». Ανάλογα με τη δεκαετία που έζησε ο καθένας τη νεότητα του, αυτή θεωρεί και καλύτερη. Είναι λογικό, γιατί είναι η περίοδος που ζεις ανέμελος, λίγο πριν οι ευθύνες και τα βάρη της ενήλικης ζωής σου χτυπήσουν την πόρτα, σαν επισκέπτης που κάνει αρμένικη βίζιτα.
Η δεκαετία του 90 έχει πολλούς λάτρεις γιατί είναι η τελευταία αθώα και ρομαντική δεκαετία, λίγο πριν την εκτόξευση της τεχνολογίας, τόσο κοντά και μακριά ταυτόχρονα. Τότε που το άγχος μας ήταν αν θα μας αφήσουν οι γονείς μας, αφού τελειώσουμε το διάβασμα, να πάμε να παίξουμε. Κι αν αυτό στις μέρες μας σημαίνει να «πάρω το tablet» τότε σήμαινε να ξαμοληθούμε στις πιλοτές και στις πλατείες κι ανάλογα με την ηλικία μας, να παίξουμε ή ν’ αράξουμε με τους φίλους μας. Δε μαντρωνόμασταν σε σπίτια και παιδότοπους, ξέραμε τι ώρα έπρεπε να γυρίσουμε σπίτι κι αν όχι, μας φώναζαν από το μπαλκόνι.
Εκείνη την εποχή ήξερες αν είσαι σε σχέση και δεν υπήρχε το “its complicated” στυλ. Το αγόρι ερχόταν και ζητούσε απ’ το κορίτσι που τον ενδιέφερε να «τα φτιάξουνε». Καμία παρερμηνεία για το τι εννοεί το μήνυμα στο κινητό ή στο Facebook, διότι κινητά είχαν λίγοι και το Facebook δεν υπήρχε καν σαν σκέψη στο μυαλό του ιδρυτή του.
Για να μπορέσουμε να συναντηθούμε με τους φίλους μας για βόλτα, έπρεπε να έχουμε κανονίσει ώρα και μέρος απ’ το σχολείο ή το φροντιστήριο ή το σταθερό τηλέφωνο. Κάναμε μαραθώνιους διαλόγους στο τηλέφωνο κι η μαμά μας φώναζε να το κλείσουμε επιτέλους κι «όλη μέρα τα λέγατε στο σχολείο, τί λέτε πάλι τώρα».
Στις συναντήσεις μας, όποιος έφτανε πρώτος περίμενε γι’ άγνωστο πόσο. Δεν υπήρχε τρόπος να ενημερωθεί για την καθυστέρηση ή ματαίωση του ραντεβού, εκτός αν είχε τηλεκάρτα και χρησιμοποιούσε καρτοτηλέφωνο.
Τα ραντεβού μας τα κλείναμε οι περισσότεροι στο Σύνταγμα, στο «Νέον» και στο «Mc Donald’s» που τότε γνώριζαν μεγάλο σουξέ. Οποιοιδήποτε κανόνες υγιεινής διατροφής και βιολογικά προϊόντα, ήταν άγνωστα κι εκτός μόδας.
Οι ενδυματολογικές μας προτιμήσεις αφορούσαν αποκλειστικά τζίν ψηλόμεσα με T-shirts ή καρό πουκάμισα και timberland μποτάκια. Γενικώς, αντιγράφαμε τη Μπρέντα, τον Μπράντον, την Κέλυ και τον Ντίλαν, τους πρωταγωνιστές της σειράς, σήμα κατατεθέν των 90’s , Beverli Ηills. Όλοι είχαμε από ένα flying φουσκωτό μπουφάν κι από ένα μπλουζάκι που καλλιτεχνήσαμε μόνοι μας κάνοντας το κόμπους και βουτώντας το μες τη χλωρίνη, το οποίο αφού στέγνωνε, αποκτούσε στάμπες.
Όταν μέναμε σπίτι παρακολουθούσαμε οικογενειακά σίριαλ, όπως οι «Απαράδεκτοι», «Οι 3 Χάριτες», «Dolce Vita» και «Δύο Ξένοι» κι αν ήμασταν πιο μεγάλοι, την σειρά ορόσημο για τις ερωτικές της σκηνές καθώς και το θέμα που πραγματευόταν, την θρυλική «Αναστασία».
Τα computer και τα κινητά, κάτι συσκευές σαν γουόκι τόκι με μεγάλες κεραίες, ήταν ακόμη στα σπάργανα τους. Γκατζετάκιδες θεωρούνταν όσοι είχαν Game Boy και παίζανε Tetris και Super Mario. Λίγοι είχαν προσωπικό υπολογιστή κι όσοι είχαν, συνδεόντουσαν στο internet υπομονετικά, χρησιμοποιώντας μόντεμ, βάζοντας και το χέρι βαθιά στην τσέπη. Δεν ήταν παρά προς το τέλος της δεκαετίας του 90,που η τεχνολογία έκανε άλματα κι ο κόσμος, όπως τον ξέραμε ως τότε, άλλαξε.
Μουσικά, το MtV, ήταν το μόνο τηλεοπτικό κανάλι που μας έκανε γνωστά τα video clips, όλων των cool επιτυχιών του εξωτερικού. Την πρωτοκαθεδρία βέβαια εξακολουθούσε να έχει το ραδιόφωνο. Ακούγαμε Jeronimo Groovy, Kiss fm, Atlantis , Ρόδον και περιμέναμε να παίξει ο ραδιοφωνικός παραγωγός το αγαπημένο μας τραγούδι , ευελπιστώντας να μη μιλήσει και μας το χαλάσει και δεν μπορέσουμε να το γράψουμε σε κασέτα για να το απολαύσουμε στο walkman στις σχολικές μας εκδρομές αργότερα.
Υπήρχε μεγάλη ποικιλία στα μουσικά είδη και πολλά αντικρουόμενα στυλ γνώρισαν άνθηση. Μεγάλη επιτυχία γνώριζαν ταυτόχρονα κι η Grunge σκηνή με τους Nirvana αλλά και πολλά pop γκρουπάκια, σαν τις Spice Girl και τους Back street boys. Απ’ τη μία αποθεωνόταν η πρωτοεμφανιζόμενη Britney Spears κι απ’ την άλλη οι Prodigy. Διοργανώντουσαν θρυλικά rave πάρτι μες την φύση κι όλοι θυμόμαστε την εμφάνιση μάνα Raver σε παράθυρο ειδήσεων να σχολιάζει πάρτι στα Οινόφυτα. Οι υπόλοιποι, διασκέδαζαν σε μεγάλα Clubs, όπως το Camel, Amfitetatro, Privilege, Kahlua, Mercedes και το θρυλικό +Soda.
Σ’ αυτή τη δεκαετία εμφανίστηκε κι ένα μοναδικό pop φαινόμενο για τα ελληνικά δεδομένα, ο Σάκης Ρουβάς. Είχε αμέτρητους επικριτές κι ακόμα μεγαλύτερο fan club. Κοπέλες λιποθυμούσαν και πάθαιναν παραλήρημα σε κάθε του εμφάνιση, του έσκιζαν τα ρούχα και γενικά δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τα ξένα Pop Idols. Τα περιοδικά της εποχής «Κατερίνα» και «Super Κατερίνα» χαρίζανε αφίσες του, όπως και άλλων αστέρων της ελληνικής Showbiz και γινόντουσαν ανάρπαστα.
Παραλήρημα επίσης σ’όλο το Πανελλήνιο, προκάλεσε η τεράστια αθλητική επιτυχία των εφήβων στο μπάσκετ με αρχηγό τον Ευθύμη Ρεντζιά που κατέκτησαν το παγκόσμιο πρωτάθλημα το 1995.
Γι’ όλα τα παραπάνω και για πολλά περισσότερα, η δεκαετία του 90, κρύβει μια νοσταλγία. Ήταν όμορφη, πολλά υποσχόμενη και γι’ αυτό παρατηρούμε κι ένα come back αυτής, που θα ‘λεγε κι η Λαίδη, στις μέρες μας. Βλέπουμε στο youtube ελληνικά σίριαλ εκείνης της εποχής, διοργανώνονται σε μικρά μπαράκια συναυλίες ή βραδιές 90’s, ακόμα και τα Pokemon, η μανία που έπιασε μικρούς και μεγάλους φέτος, ήταν παιχνίδι 90’s.
Όσοι την ζήσαμε νιώθουμε τυχεροί. Προλάβαμε να απολαύσουμε την τηλεόραση και τη μουσική βιομηχανία στα πάνω τους, διασκεδάσαμε σε γειτονιές και μεγάλα clubs και κάναμε ομαλά την μετάβαση μας στη νέα πραγματικότητα των τεχνολογικών εξελίξεων.
Συντάκτης: Έφη Φωτεινού
