Ό,τι τρέλα κάνουμε ερωτευμένοι συγχωρείται

Ποιος δεν έχει ερωτευτεί και δεν έχει κάνει τρέλες στο διάστημα που μεσολαβεί μέχρι να φανεί αν αυτό που νιώθει είναι αμοιβαίο και θα καταλήξει σε σχέση ή σε κάτι μονόπλευρο που δε θα οδηγήσει πουθενά;

Κωμικοτραγικά, τρελά πράγματα που υπό κανονικές συνθήκες θα ντρεπόμασταν να κάνουμε, τα κάνουμε γιατί όταν ερωτευόμαστε δεν ελέγχουμε τον εαυτό μας. Πρώτα κάνουμε και μετά σκεπτόμαστε. Ή δε σκεπτόμαστε και καθόλου. Ο έρωτας πάει χέρι-χέρι με την τρέλα, δεν είναι παιδί της λογικής.

Όποιος έχει νιώσει ταραχή απλά και μόνο επειδή αναφέρθηκε το όνομα αυτού που τον ενδιαφέρει, καταλαβαίνει. Εκείνος που έχει νιώσει ταχυπαλμία και τρελή ζήλια επειδή κάποιος είδε αυτόν που γουστάρει στην τάδε καφετέρια ή τον συνάντησε στο δρόμο κι αντάλλαξαν έναν χαιρετισμό, συμπονεί.

Ο έρωτας είναι ικανός για τα πιο απίστευτα καραγκιοζιλίκια. Όταν εκείνος κάνει είσοδο, η αξιοπρέπεια κι ο εγωισμός προχωράνε με βήμα γοργό προς την έξοδο. Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι οτιδήποτε σχετικό με εκείνον. Δεν ντρεπόμαστε να μαθαίνουμε το πρόγραμμα του και «τυχαία» να εμφανιζόμαστε συνέχεια μπροστά του. «Ωχ κι εσύ εδώ; Τι σύμπτωση!»

Επαναλαμβανόμενη σύμπτωση παύει να είναι σύμπτωση, αλλά εμείς εκεί, να εμφανιζόμαστε σαν φάντης μπαστούνι σε κάθε ευκαιρία μπροστά του. Να μας είναι αδύνατον να γνωρίζουμε πού βρίσκεται και να μην κάνουμε κάποιο πέρασμα. Τυχαίο, πάντα, εννοείται.

Όπως ακριβώς είναι υπεράνω των δυνάμεών μας να σταματήσουμε να παρακολουθούμε κάθε τρεις και λίγο το προφίλ του στα διάφορα social media. Με το κινητό ανά χείρας κάνουμε εμμονικά, συστηματικά και συνεχόμενα, το λεγόμενο online stalking για να δούμε τι άλλαξε στο status του, τι γράφει και τι σκέφτεται κάθε στιγμή, πού διασκέδασε και με ποια παρέα, καθώς κι αν είναι online  μήπως μας στείλει τίποτα. Μεγάλος ρουφιάνος το Facebook, όλα τα φανερώνει.

Μέχρι και ταξίδια απρογραμμάτιστα, της τελευταίας στιγμής μπορούμε να πραγματοποιήσουμε για να δημιουργήσουμε ακόμα μια ευκαιρία να βρεθούμε κοντά σε αυτόν που γουστάρουμε. Παίρνουμε τηλέφωνο τους φίλους μας και τους ενημερώνουμε ότι φεύγουνε μαζί μας σε ταξίδι αστραπή, για να πάμε στο τάδε event ή την τάδε συναυλία, που εκείνος μας ανέφερε ότι θα παραβρεθεί. Γιατί «για φαντάσου κι εμείς με τους κολλητούς σκεφτόμασταν να πάμε, αν είναι θα βρεθούμε». Το παίζουμε κι άνετοι, τρομάρα μας.

Αυτοί οι φίλοι, οι κολλητοί, τι τραβάνε. Κατασκοπεία κάνουν για χάρη μας, σαν άλλοι Τζέιμς Μποντ, χωρίς γκάτζετ αλλά με καπέλα, μαντήλια και hoodies. Εφοδιασμένοι με καφέ και ντόνατ, κατασκηνώνουν μαζί μας κάτω από το σπίτι του ενδιαφέροντός μας να δούμε αν υπάρχει το αυτοκίνητό του ή με ποιον μπαινοβγαίνει εκεί. Τον ντετέκτιβ επίσης κάνουν, σαν άλλοι Σέρλοκ Χολμς, αναλύοντας με τις ώρες στοιχεία για να βγει ένα πόρισμα: μας θέλει, δε μας θέλει, πόσο μας θέλει. Τον ψυχολόγο, τον διασκεδαστή, τον πιστό ακροατή, χίλιες ιδιότητες έχουν και κυρίως την υπομονή του Ιώβ, να ακούνε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια.

Έχουν ερωτευθεί κι εκείνοι όμως κι έχουν κατανόηση. Και ενώ θα ‘πρεπε να πληρώνονται εργατοώρες απασχόλησης για τα ερωτικά μας, το κάνουνε τσάμπα. Υπερωρίες κάνουν μόνο για τα μηνύματα που μας στέλνει αυτός που επιθυμούμε, τα οποία περνούν απ’ το κόσκινό τους. Έχουν-δεν έχουν χρόνο, βρίσκουν για να αναλύσουμε τι κρύβεται πίσω απ’ τις λέξεις, αν όχι ο Αλέξης. Άλλωστε, πάντα τα πολλά μυαλά είναι καλύτερα από ένα. Συντάσσουμε όλοι μαζί την ιδανικότερη απάντηση που μας δείχνει cool κι όχι άτομα που θα κάνανε τίποτα κουλαμάρες, σαν τα παραπάνω. Να φανεί το ενδιαφέρον μας, αλλά τόσο όσο. Κι ας καιγόμαστε. Κι ας το γνωρίζει κι ο άλλος που δεν κολλάει μπρίκια, ούτε γεννήθηκε χθες.

Ο έρωτας κι ο βήχας δεν κρύβονται, πώς να το κάνουμε. Αυτό που ενίοτε κρύβεται είμαστε εμείς πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Αν ο άλλος ενδιαφέρεται, θα φανεί, αργά η γρήγορα, συνήθως γρήγορα. Μικρή σημασία έχει τι μήνυμα στείλαμε, ποια επιλογή λέξεων κάναμε και πόσο χρόνο αφήσαμε να μεσολαβήσει πριν πατήσουμε το κουμπί «αποστολή». Όπως και δε χρειάζεται να υπενθυμίζουμε την παρουσία μας με το να συχνάζουμε τυχαία ή μοιραία στα ίδια μέρη, την ίδια ώρα με εκείνον.

Ο έρωτας ειδικά στην αρχή που δεν ξέρουμε αν ο άλλος μας γουστάρει είναι μια ταλαιπωρία. «Τραβάτε με κι ας κλαίω», βέβαια, κανείς μας δε θα το άλλαζε αυτό το πρώτο διάστημα αναμονής, αρκεί να υπήρχε και το επιθυμητό αποτέλεσμα! Σε κάθε περίπτωση, ο έρωτας είναι ένα απ’ τα πιο δυνατά συναισθήματα που υπάρχουν. Έχει τη δύναμη να μας μεταμορφώσει, να μας παρασύρει, να μας κάνει να κάνουμε πράγματα απ’ τη λαχτάρα μας που υπό κανονικές συνθήκες όχι μόνο δε θα κάναμε, αλλά θα κοροϊδεύαμε.

Επειδή τελούμε υπό ειδικές, ερωτευμένες συνθήκες, ό,τι και να κάνουμε συγχωρείται. Ναι, ακόμα κι οι γελοιότητες. Οι γύρω μας, όσοι μας συναναστρέφονται, θα μας καταλογίσουν προσωρινή παραφροσύνη κι ελαττωμένο καταλογισμό. Άλλωστε, όπως ορθώς ειπώθηκε και στην ταινία «Δικός της» του Σπάικ Τζόνζι: «Ο έρωτας είναι μια μορφή κοινωνικά αποδεκτής παράνοιας».