Τί πιο ωραίο απ’ το να έχεις κοινά «θέλω» με τον άνθρωπό σου, να ταυτίζονται οι απόψεις σας, να διασκεδάζετε με τα ίδια πράγματα. Περνάει όμορφα κι αρμονικά έτσι η ζωή, να τσουλάει η καθημερινότητα που λέμε. Ούτε να κάνεις πολλές υποχωρήσεις, ούτε διεκδικήσεις, ούτε επίπονους συμβιβασμούς στο βωμό του έρωτα, όπως για παράδειγμα να θέλεις να τεμπελιάσετε τα Κυριακάτικα πρωινά στο κρεβάτι κι ο άλλος να πάτε στο Τατόι για mountain bike. Ή να θέλεις να πας μπουζούκια στην Πάολα κι ο άλλος να θέλει να σε πάει στη συναυλία του Μαραβέγια.
Tι γίνεται, όμως, όταν ξαφνικά αντί για τον αγαπημένο σου συγγραφέα, αρχίζεις να διαβάζεις τον συγγραφέα που θαυμάζει το ταίρι σου; Ή όταν το άραγμα στο στέκι με τους φίλους σου, έγινε περπάτημα στην εξοχή με την παρέα του; Μπορεί να ταιριάζεις και να μαθαίνεις καινούρια πράγματα από το σύντροφό σου που έρχονται και δένουν στην προσωπικότητα σου, αλλά πού είναι η λεπτή γραμμή που χωρίζει τα παραπάνω με το «χάνω την ταυτότητα μου κι οικειοποιούμαι αυτήν του συντρόφου μου”;
Η σχέση για να είναι υγιής και λειτουργική πρέπει το κάθε μέλος της να διατηρεί την αυτονομία του. Είστε δύο ξεχωριστοί άνθρωποι κι όχι δύο σε ένα, σαν τις προσφορές στα σούπερ μάρκετ. Πριν γνωρίσεις τον σύντροφο σου, είχες δικές σου παρέες, δικούς σου φίλους, φιλοδοξίες, καριέρα, ενδιαφέροντα. Δικά σου, ολόδικά σου. Συνέχισες να τα έχεις όλ’ αυτά και κατά τη διάρκεια της σχέσης σας; Ή πέρασες τα όρια χωρίς να το αντιληφθείς και κάπου στην πορεία χάθηκες μέσα σ’ αυτή;
Τυχαίνει πολλές φορές η παθιασμένη ερωτική σχέση να σε ρουφάει μέσα στον στρόβιλο της τόσο πολύ, ώστε να χάνεις την αίσθηση του ποιος είσαι, ποιες είναι οι ανάγκες σου και ποιες οι πραγματικές σου επιθυμίες. Φυσικά όταν ερωτευόμαστε, ειδικά όταν είναι αμοιβαίο και παράφορο, η μόνη μας επιθυμία και σκέψη είναι αυτός ή αυτή που μας πήρε τα μυαλά. Θέλουμε τα «θέλω» του. Οι φίλοι μας και τα πάντα όλα μπαίνουν στην άκρη. Στην αρχή τουλάχιστον. Μα δε γίνεται κι αλλιώς, αυτή είναι η μαγεία κι η δύναμη του έρωτα. Το αντιλαμβάνονται όσοι έχουν ερωτευτεί.
Ζήσε το λοιπόν κι αγάπα με πάθος. Δεν υπάρχει κάτι ωραιότερο. Κάν’ το, όμως, χωρίς να χάνεις τον εαυτό σου. Και πώς καταλαβαίνεις ότι μπαίνεις σ’ αυτό το τριπάκι; Αναρωτήσου. Μήπως το πάθος σ’ έκανε σιγά-σιγά να υιοθετείς τις συνήθειες και το πρόγραμμα του συντρόφου; Μήπως πηγαίνετε πάντα όπου προτείνει μόνοι ή με δικές του παρέες; Μήπως πας μονίμως με τα νερά του;
Πριν απαντήσεις από κεκτημένη ταχύτητα ότι απλά συμπίπτουν τα «θέλω» σας, θα σου πω ότι δεν μπορεί σ’ όλα να ισχύει αυτό. Δεν είστε ο ίδιος άνθρωπος. Σε κάποια θέματα θα είχες τις αντιρρήσεις σου, σε κάποιες εξόδους μπορεί να βαριόσουν να πας και κάποιες άλλες φορές θα ήθελες απλά κάτι διαφορετικό.
Έχεις αναρωτηθεί γιατί δεν το ξεστόμισες; Είναι φόβος μην αφήσεις τον έρωτα μόνο και τον χάσεις; Κανείς δεν είναι κανενός κι αν είναι τόσο εύκολο να φύγει, τότε ας γίνει μια ώρα αρχύτερα. Είναι ανασφάλεια ότι η δική σου αντιπρόταση δε θα γίνει αρεστή; Αγχώνεσαι μήπως υπάρξει ένταση; Αν σκέφτεσαι δύο και τρεις φορές πριν μιλήσεις ή φέρεις αντίρρηση σε κάτι, από ανασφάλεια μη χαλάσει κάτι στην τέλεια σχέση σας, ξοδεύεις υπερβολική ενέργεια και θα ‘ρθει η στιγμή που θα νιώσεις πράγματι ότι έχεις χάσει τον εαυτό σου μέσα σ’ αυτή. Κι οι σχέσεις που έχουν διαφωνίες και τσακωμούς δε στερούνται μαγείας. Ίσα-ίσα που είναι πιο υγιείς, γιατί κι ο τσακωμός, μέσα σε φυσιολογικά πλαίσια, υγεία είναι.
Μην κάνεις υποχωρήσεις και συμβιβασμούς που κανείς δε σου ζήτησε. Ο εαυτός σου είναι αυτός που πάντα θα έχεις και κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσεις ότι νιώθεις κούραση. Εξάντληση απ’ την προσπάθεια να έχεις τον άλλο ευχαριστημένο, να μη χαλάς χατίρι, να είσαι σ’ όλα «ναι», από φόβο μην αποτύχει η σχέση. Θέλεις να συνεχίσετε να ζείτε στο ροζ συννεφάκι που ζωγράφισες και μ’ όλο σου το «είναι» προσπαθείς να μην πέσει καμιά μουτζούρα στη ζωγραφιά.
Δεν καταλαβαίνεις ότι λειτουργώντας έτσι στη ζωγραφιά που έφτιαξες θα ξεθωριάσουν τα ζωντανά χρώματα και θ’ αρχίσουν να μπαίνουν υποσυνείδητα πιο σκούρες, πιο μελανές αποχρώσεις. Και ξέρεις πότε θα γίνει αυτό; Όταν ξεθυμάνει με το πέρασμα του χρόνου αυτό το παράφορο της αρχής. Τότε θα αναρωτηθείς τί έκανες τόσα χρόνια. Πού είναι οι φίλοι σου που έχασες, που εσύ απομάκρυνες ζώντας στον μικρόκοσμο της σχέσης σου, πού είναι τα δικά σου ενδιαφέροντα, πού είναι η προσωπικότητα σου.
Θα συνειδητοποιήσεις ότι ζούσες χωρίς να το καταλάβεις τη ζωή του άλλου, δίνοντάς του τα πάντα και τώρα νιώθεις άδειο σακί. Αφοσιώθηκες μόνο στη σχέση σου αφήνοντας όλους τους άλλους τομείς παραμελημένους. Άσε που κι η σχέση σου μπορεί με κάποιο «όχι» σου να ξαφνιαζόταν ευχάριστα!
Ο Μαχάτμα Γκάντι είπε ότι ένα «όχι» που βγήκε από μια βαθιά πεποίθηση, είναι πολύ καλύτερο -και πιο μεγαλειώδες- από ένα «ναι» που ειπώθηκε για να ευχαριστήσει ή, χειρότερα, για να αποφύγει φασαρίες. Δεν μπορείς να έχεις επιτυχημένη σχέση αν εσύ ο ίδιος δε λειτουργείς ως ολοκληρωμένη οντότητα. Δεν είσαι το μισό κάποιου άλλου και δεν αξίζεις κάποιον που να μη λατρεύει αυτό που είσαι, ακόμη κι όταν επιλέγεις να είσαι κάτι διαφορετικό.
Επιμέλεια κειμένου Έφης Φωτεινού: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Έφη Φωτεινού
