Γεγονότα, συγκυρίες, αποφάσεις και λάθη. Αποδοχή κι άρνηση. Παραδοχή κι εναπόθεση ευθυνών. Έννοιες που αν τις μπλέξεις, θα δεις πως κι εσύ βρίσκεσαι εκεί ανάμεσα. Ένα τριπάκι στο οποίο όλοι έχουμε πέσει ανεξαρτήτως προθέσεως.
Πολλές φορές μας είναι πολύ δύσκολο να δεχτούμε ότι είμαστε λάθος, ότι έχουμε άδικο σε κάποιο θέμα ή ότι η απόφαση που πήραμε δεν ήταν η σωστή. Το ακόμα χειρότερο, είναι όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με το αποτέλεσμα του λάθους μας. Η βαρύτητα της κατάστασης στην οποία έχουμε μπλέξει, καθώς και το κύμα που έχει σηκώσει στη ζωή μας, διαχωρίζει τη στάση που κρατάμε απέναντί της όταν γίνεται ένα λάθος. Έτσι μπροστά στο σφάλμα μπορείς να:
Το αποδεχθείς.
Αρνηθείς ότι ήταν λάθος.
Μειώσεις την ευθύνη της επιλογής θεωρώντας πως ήταν αποτέλεσμα κακής τύχης.
Κάνεις προβολή της ευθύνης σε κάποιον που συμμετείχε στο συμβάν. (Παράδειγμα: Παραβίασα το ΣΤΟΠ διότι με είχε νευριάσει ο σύντροφός μου.)
Κι έτσι πολλές φορές πεισμώνουμε κι επιμένουμε σ’ αυτό που υποστηρίζουμε παρ’ όλο που είναι εντελώς παράλογο. Δεν είμαστε σε θέση όμως να το αντιληφθούμε. «Δεν το έκανα εγώ» λέμε με τρόμο εσωτερικό μήπως αποκαλυφθούμε στην πορεία. Σαφώς ποτέ δεν είναι παιδική χαρά το να βγεις να πεις πως έκανες λάθος, όμως για μερικούς είναι πιο απλή υπόθεση και δεν τραυματίζει το ίδιο βαριά το εγώ τους. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Από μικροί μάθαμε να είμαστε καλοί στ’ αθλήματα, στα μαθήματα, στο να δίνουμε το καλό παράδειγμα και να υπερηφανεύονται οι δικοί μας. ή τουλάχιστον, μάθαμε ότι αυτό πρέπει να είμαστε, αλλιώς κάτι πάει πολύ λάθος με μας. Τα τέλεια παιδιά. Χωρίς λάθη και παρεκκλίσεις. Επομένως, είμαστε προγραμματισμένοι έτσι ώστε το άτρωτο εγώ μας να μην έχει περιθώρια για λάθη. Επενδύουμε σ’ αυτά που κάνουμε με πάθος υπερασπιζόμενοι σε κάθε περίπτωση τις επιλογές και τις πράξεις μας, παλεύοντας υποσυνείδητα με τον φόβο της αποτυχίας που με τίποτα δεν είμαστε σε θέση να διαχειριστούμε.
Ένα λάθος που στη ζυγαριά θα μας κοστίσει ανεπανόρθωτα. Τουλάχιστον έτσι λέει το σύστημα, με αποτέλεσμα να είναι εύθραυστη η εικόνα που έχουμε οι ίδιοι για τον εαυτό μας και να εξαρτάται άμεσα από τις επιτυχίες μας, τους βαθμούς, τα σκορ μας, τα τικ και τα δεκάρια μας. Σαν μια μάχη που παίζεται το αν θα ζήσουμε με αγάπη, ή θα επιβιώσουμε μόνοι. Επομένως η αυτοεκτίμηση κι η αυτοπεποίθησή μας δεν πατά σε στέρεες βάσεις κινδυνεύοντας ανά πάσα ώρα και στιγμή να καταρρεύσουν όλα γύρω μας.
Παρά τις ιδιαιτερότητες που έχει ο καθένας μας είναι ένα δυσάρεστο συναίσθημα να καταλαβαίνουμε πως κάναμε κάποιο λάθος, όμως το να μην το δεχόμαστε είναι σίγουρα περισσότερο λυπηρό. Εκτός από λυπηρό όμως, είναι και μια άμυνα του οργανισμού η άρνηση. Αρνούμαστε να δεχτούμε ότι κάναμε λάθος προστατεύοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την ψυχική μας ηρεμία και την εικόνα που έχουμε για εμάς. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο θα βγούμε από τη θέση του φταίχτη διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα, μέχρι να πιστέψουμε όντως πως έφταιγε κάποιος άλλος γι’ αυτή την εξέλιξη της κατάστασης. Το σύμπαν, οι συγκυρίες, ο γείτονας, ο σκύλος που μας έφαγε την έκθεση που γράψαμε για την ανακύκλωση- ευρηματικότητα να υπάρχει μόνο και φαντασία!
Ανάλογα με τη συχνότητα και την ένταση μπορεί η σχέση μ’ έναν άνθρωπο που είναι άκαμπτος και κάθετος σε τέτοιες πεποιθήσεις, να αποβεί μη υγιής. Είναι μεγάλη αδυναμία το να μην μπορούμε και να μη θέλουμε να δεχτούμε ότι είναι οκ το να κάνει κανείς ένα λάθος. Η αρχή της λύσης ενός προβλήματος έρχεται απλά. Πρώτα βλέπεις ότι έγινε. Μετά δέχεσαι ότι έγινε. Κι ύστερα έρχεται η συνειδητοποίηση πως μας αγαπούν κι ας κάνουμε λάθη. Όσο απλό είναι, τόσο δύσκολο μαζί.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Κυριακή Σεργάκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
