Τι πιο ψυχοφθόρο απ’ το να μην αφήνεσαι στον έρωτα, απ’ το να διώχνεις μακριά κάθε δυνατό συναίσθημα; Συχνά κλεινόμαστε στο καβούκι μας και δεν αφήνουμε τους άλλους να καταλάβουν πώς νιώθουμε. Μπορεί ακόμα και να εθελοτυφλούμε για να μην αντικρύσουμε κατάματα τις ανασφάλειές μας. Βάζουμε την καρδιά μας σε αναστολή λειτουργίας, κοιμόμαστε και ξυπνάμε με τον φόβο να μην μας απορρίψουν οι άλλοι κι αυτό το μοτίβο μάς οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο δίχως προηγούμενο.
Η συγκεκριμένη αντίληψη περί σχέσεων συνήθως ξεκινά από την παιδική ηλικία και έχει τις βάσεις της στη σχέση ανάμεσα στο παιδί και τους γονείς ή μπορεί και να οφείλεται σε κάποια σημαντική απώλεια. Στον ψυχισμό μας συνδέουμε την απώλεια ή ακόμα και την άρνηση με την απόρριψη. Έχουμε την τάση να δημιουργούμε δεσμούς αγάπης και να θέλουμε να κρατήσουν για πάντα, πράγμα που δεν είναι σε κάθε περίπτωση εφικτό. Καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι με διλλήματα, όπως «Είναι αυτός ο άνθρωπός μου; Θα κρατήσει για πάντα; Υπάρχει ειλικρίνεια κι ανιδιοτέλεια;». Κάπου ανάμεσα στις σκέψεις μας συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε άτρωτοι, ότι πρέπει να σηκώσουμε άμυνες για να προστατευτούμε κι έτσι φοράμε μια κάλπικη πανοπλία, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να φύγουμε πρώτοι.
Είναι λεπτές οι γραμμές ανάμεσα στον υγιή προβληματισμό για την εξέλιξη των σχέσεων, στον συνηθισμένο φόβο μήπως κάποιος μας απορρίψει και στην αδυναμία δημιουργίας συναισθηματικών δεσμών από άμυνα. Ορισμένοι έχουν επιλέξει να ζουν πιο αποστασιοποιημένα, γιατί μόνο έτσι νιώθουν ήρεμοι ψυχικά. Άλλοι πάλι παλεύουν με τα δικά τους φαντάσματα, με αποτέλεσμα να πληγώνουν τους γύρω τους και τον ίδιο τους τον εαυτό. Είναι δύσκολο να βγει κάποιος από αυτή την κατάσταση, η οποία επαναλαμβάνεται όσο δεν μπορεί να ησυχάσει πνευματικά και ψυχικά.
Ας υποθέσουμε ότι ένα άτομο που συνήθως σηκώνει άμυνες έχει αψηφήσει τις ανασφάλειες και τους φόβους και έχει μπει σε μια σχέση. Θα υπάρξουν ορισμένα κολλήματα που θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια στη διάλυση. Το συγκεκριμένο πρόσωπο έχει πιο απόμακρο ρόλο στη σχέση, χωρίς ιδιαίτερους συναισθηματισμούς γιατί εκεί που θα είναι ένα βήμα πριν αφεθεί, θα ξαναπέφτει στο τριπάκι των φόβων του. Όσα κι αν δώσεις σε έναν άνθρωπο που έχει βιώσει την απόρριψη και δεν έχει λάβει βοήθεια για να το ξεπεράσει, δεν είναι σε θέση να τα μεταβιβάσει, να τα κατανοήσει ή να τα δεχτεί.
Αν τους παρατηρήσεις θα δεις ότι σαν χαρακτήρες δεν εστιάζουν στο τι τους δίνεται αλλά αποζητούν με αγωνία σημάδια που μπορεί να προμηνύουν ότι κάποιος δε θέλει να είναι μαζί τους. Δεν επαναπαύονται και ψάχνουν την επιβεβαίωση από άλλους για να νιώσουν πως αξίζουν. Έχουν ανάγκη από αποδοχή και μένουν κυρίως στην επιφάνεια, αφού δυσκολεύονται να καταλάβουν πώς νιώθεις γι’ αυτούς. Εστιάζουν σε εκφράσεις του προσώπου ή σε τυχαία γεγονότα. Βρίσκονται σε διαρκή προσπάθεια ανίχνευσης συμπεριφορών που μπορεί να σηματοδοτήσουν ότι σκοπεύεις να φύγεις. Χάνεται έτσι κάθε προσπάθεια για ρομαντισμό και ουσιαστική σύνδεση.
Έχουν την τάση να φεύγουν πρώτοι. Όχι γιατί θέλουν να σε πληγώσουν αλλά γιατί έτσι έχουν μάθει να επιβιώνουν, κάποιες φορές συνειδητά κι άλλες ασυνείδητα. Πριν αρχίσει να φθίνει ο ενθουσιασμός, πριν εξανεμιστεί ο έρωτας, πριν φθαρεί η αγάπη. Τότε που εσύ είσαι στο πικ του έρωτά σας, ξαφνικά μένεις στα κρύα του λουτρού και δεν ξέρεις τι πήγε στραβά. Οι άνθρωποι που κουβαλούν πληγές ή άσχημες εμπειρίες βιώνουν τον πόνο σε κάθε διαπροσωπική σχέση. Χρειάζονται σίγουρα τη βοήθεια του συντρόφου τους ή και κάποιου ειδικού. Αν δεν αποδεχτούν την αλήθεια που κρύβουν μέσα τους, δε θα καταφέρουν να βρουν τον εαυτό τους και θα παίζει στο replay η ίδια δραματική ταινία.
Συντάκτης: Κυριακή Σεργάκη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
