«Τα δικά μου και πολλά μου» που έλεγαν οι παλιοί. Σε κάθε στιγμή της δικής μας ζωής, όμως, είμαστε ταυτόχρονα παρατηρητές των ζωών του περίγυρού μας. Των φίλων, των συναδέλφων ακόμα και κάποιου άγνωστου στα social media. Κρατάμε το μυαλό μας απασχολημένο παρατηρώντας όλα όσα βιώνουν οι γύρω μας, για να μας αποσπάσει την προσοχή. Αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, έχουμε προβλήματα κι ερχόμαστε σε αδιέξοδα, το ίδιο κι οι άλλοι. Πολύ συχνά, επομένως, έχουμε την τάση να συγκρίνουμε τη δική μας ζωή με των άλλων, τα προβλήματά μας με τα δικά τους, να βγάζουμε νικητές και χαμένους και να καταλήγουμε για το αν η ζωή μας μάς κάνει, με βάση τη ζωή που κάνει κάποιος άλλος.
Εσφαλμένα νομίζουμε πως μέσω αυτής της σύγκρισης παίρνουμε δύναμη και μ’ αισιοδοξία προχωράμε παρακάτω. Αυτό είναι ένα είδος παρηγοριάς, πρόσκαιρο μεν, αλλά δραστικό. Άλλες φορές προσπαθούμε να λύσουμε ξένες υποθέσεις ξεχνώντας τις δικές μας, αφήνοντάς τις κρυμμένες στη σκοτεινή και σκονισμένη σοφίτα των σκέψεών μας. Παίρνουμε τον ρόλου του φίλου, του αδερφού, του ψυχολόγου και του σωτήρα με χαρά, με ανακούφιση. Μπας και χρυσώσουμε το χάπι. Αυτό απαλύνει τον ψυχικό πόνο που μας έχει δημιουργήσει το δικό μας πρόβλημα, χωρίς όμως να το λύνουμε.
Προσπαθούμε να κρατάμε μια θετική στάση, που παρ’ όλο που αυτό είναι το θεμιτό, παράλληλα εθελοτυφλούμε και δεν κατευθυνόμαστε προς την αποδοχή και τη λύση του προβλήματος. Νομίζουμε ότι το έχουμε αφήσει, βοηθώντας σε μια άλλη συνθήκη, όμως εκείνο βρίσκεται stand by στο πίσω μέρος του μυαλού μας καταλαμβάνοντας χώρο, μην αφήνοντάς μας να έχουμε καθαρή σκέψη. Κι έτσι το κουβαλάμε σαν μια σκιά, σαν μια σιδερένια μπάλα στο πόδι, δεμένη με αλυσίδα. Φοράμε μια μάσκα ακόμη στον εαυτό μας, νομίζοντας ότι όλα είναι καλά.
Δε σωζόμαστε όμως μ’ αυτόν τον τρόπο, απλώς γυρνάμε γύρω γύρω από την ουρά μας. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν ο καθένας αποφάσιζε ν’ ασχοληθεί με τα θέματά του και να τα λύσει; Αν όλοι μας αντί να εστιάζουμε στην αυτολύπηση, να στοχεύαμε στην αυτοβελτίωση; Κοιτώντας με ευγνωμοσύνη όσα μας δόθηκαν, όσα πετύχαμε ήδη και προσπαθώντας για μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, βάζοντας στόχους, να προσανατολιζόμαστε προς την αυτοβελτίωση.
Αντίθετα όταν αντιμετωπίζουμε με λύπηση τον εαυτό μας και παραμένοντας στάσιμοι σε μια κατάσταση για μεγάλο διάστημα, κολλάμε στην κινούμενη άμμο που μόνοι μας σπείραμε. Κοιτώντας τα προβλήματα από μια διαφορετική σκοπιά από ό,τι συνήθως, χωρίς να εστιάζουμε σε τρίτους για να αισθανθούμε ότι έχουμε τον έλεγχο, θα μπορέσουμε να γκρεμίσουμε αυτό το βουνό που μας έχει πλακώσει και θα βγούμε ξανά στο φως της μέρας. Κάθε προσπάθειά μας ν’ αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα, μας δίνει μια εμπειρία και μας βοηθά να εξελιχτούμε και να γίνουμε ψυχικά πιο δυνατοί.
Ένα βήμα κάθε φορά, μόνο αυτό χρειάζεται ένα πρόβλημα για να λυθεί. Αρκεί να κεντράρεις σωστά. Αν πρώτα καταφέρουμε να δεχτούμε πως δε θα μας δώσει τη λύση η αναβολή ή η μετάθεση, μόνο τότε θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε και τους άλλους ουσιαστικά. Όχι βυθιζόμενοι στα δικά τους προβλήματα, αλλά όντες οι ίδιοι ψυχικά ανθεκτικοί. Άλλωστε, όσοι σωτήρες κι αν εμφανιστούν στον δρόμο σου, κανένας δε θα καταφέρει να σε βγάλει από τον βούρκο, αν δεν μπορείς να δεις πού βρίσκεται. Γιατί τα δικά σου πόδια θα τον περπατούν.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Κυριακή Σεργάκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
