Πώς ένας αγώνας μπάσκετ με αμαξίδιο μου άλλαξε τη ζωή

Είναι ένα απόγευμα Μαΐου με υψηλές για την εποχή θερμοκρασίες κι ενώ ο κόσμος έχει ξεχυθεί στις παραλίες , βρίσκομαι για επαγγελματικούς λόγους στην Κρήτη σε τελικό αγώνα για μπάσκετ με αμαξίδιο. Στο παρελθόν έχουν προηγηθεί αρκετές συσκέψεις κι εκδηλώσεις  με παραολυμπιονίκες, όμως αυτή τη φορά ήταν η πρώτη μου επαφή με τους αθλητές σε αγωνιστικό χώρο. Μεταβαίνουμε στο γήπεδο του μπάσκετ και σε λίγα λεπτά ο αγώνας ξεκινά.

Αθλητές ξεκινούν ένα δυνατό αγώνα, μάχιμοι με την καρδιά ενός πολεμιστή και το σώμα λιονταριού. Ένας αγώνας στήθος με στήθος με κοινό παρανομαστή τη συνεργασία και την αλληλεγγύη. Οι εικόνες είναι πραγματικά συγκλονιστικές και με μεγάλη δυσκολία μπορούν να αποτυπωθούν σε λέξεις. Οι αθλητές δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό υπό το πρίσμα βέβαια της ευγενούς άμιλλας και του σεβασμού. Έντονες στιγμές, με τους αθλητές να πέφτουν με δύναμη, να σηκώνονται κι όλα αυτά σ’ έναν έντονο σωματικά αγώνα.

Το σπουδαιότερο όλων όμως δεν είναι η μάχη που δίνουν στο παρκέ, αλλά η θέληση για ζωή κι η αισιοδοξία που δεν πλημμυρίζει μοναχά τους ίδιους, αλλά μεταφέρεται μ’ ένα μαγνητικό κύμα σε όλο το στάδιο. Μικροί και μεγάλοι με τον ίδιο παλμό, με την ίδια θετική διάθεση η οποία είναι διάσπαρτη σε όλο τον χώρο, γεμίζοντας με μία νότα αισιοδοξίας το πλήθος. Θα μπορούσαμε να σταθούμε στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ή όχι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού με κινητικά προβλήματα. Όμως σε συγκλονίζει τόσο η εικόνα, που δεν μπορείς παρά να κάνεις ένα βήμα πίσω, αναλογιζόμενος τα μαθήματα ζωής που παίρνεις βλέποντας έναν αγώνα μπάσκετ, που υπό άλλες συνθήκες ούτε θα του έριχνες δεύτερη ματιά.

Παρατηρώντας κάθε κίνηση των αθλητών, από την πιο μικρή λεπτομέρεια έως και την πιο μεγάλη δεν είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσεις πως στη ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο. Αν κάτσεις και το καλοσκεφτείς, το μεγαλύτερο μέρος των πραγμάτων που δεν τους δίνουμε σημασία είναι τα σημαντικότερα. Απλές καθημερινές στιγμές οι οποίες περνούν μπροστά από τα μάτια μας χωρίς να τις προσμετράμε στις στιγμές χαράς μας, εκείνες αποτελούν την ουσία της ζωής. Αφήνουμε να περάσουν, σαν να μας έχει εγγυηθεί κάποιος πως θα είμαστε υγιείς και πως θα είναι όλα εύκολα. Κι όμως, αν ένα μάθημα χρειάζεται να κρατήσουμε στη ζωή, δεν είναι άλλο από αυτό της ευγνωμοσύνης. Κι αν ακούγεται τόσο απλό, είναι ταυτόχρονα τόσο δύσκολο γιατί ο τρόπος που τη χρησιμοποιούμε είναι εξ αρχής λάθος.

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί καλύτερα κι ως στάση ζωής καθώς είναι ένας τρόπος με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα από ένα άλλο πρίσμα, πιο βοηθητικό, θα έλεγα. Μας κάνει να εκτιμούμε αδιάλειπτα κάθε δευτερόλεπτο, να το αξιοποιούμε σε όποια συνθήκη κι αν βρεθούμε. Μεταφορικά είναι σαν να φοράμε παρωπίδες και μόλις ξεκινήσουμε και μπούμε σε μια κατάσταση ευγνωμοσύνης, ταυτόχρονα εξαφανίζονται κι αυτές και βλέπουμε πως το ποτήρι, έχει νερό. Δεν έχει να κάνει με την αίσθηση του να νιώθεις καλύτερα επειδή σε ευνόησαν οι συνθήκες, όπως εσφαλμένα θεωρούμε. Αφορά μια κατάσταση η οποία βρίσκεσαι ψυχικά- όλα ξεκινούν από τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεσαι. Εκείνες οι φορές που δε σηκώθηκες να πας να περπατήσεις το τετράγωνο γιατί πού να τρέχεις τώρα, οι στιγμές που δε χάρηκες με μια επιτυχία σου, όλες οι φορές που δεν ήθελες να σηκωθείς από το κρεβάτι σου, σκέψου πόσο μικρές κι ανόητες φαντάζουν, μπροστά σε έναν σούπερ ήρωα που τινάζεται με αναπηρικό για να βάλει τρίποντο.

Οι αθλητές εκείνο το απόγευμα λοιπόν, έδωσαν ένα ξεκάθαρο μήνυμα ευγνωμοσύνης, ένα μάθημα αντιμετώπισης της ζωής. Κι αυτό ίσως είναι το πιο σημαντικό απαύγασμα του αγώνα. Να είμαστε αεικίνητοι απέναντι στη ζωή.

Πηγή φωτογραφίας

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!