Γίνεται ένα πρωί να ξυπνήσω χωρίς θλίψη ή άγχος;

Είναι μια μέρα από εκείνες που το παιχνιδιάρικο μυαλό μου με παρασέρνει σ’ εξωτικές παραλίες με χρυσές αμμουδιές και γαλαζοπράσινα νερά, ενώ ταυτόχρονα θέλω να κρατάω το αγαπημένο μου δροσερό κοκτειλάκι. Κι ενώ αφήνομαι για μερικά λεπτά σε όλη αυτή την εξωτική ατμόσφαιρα, η ανεμελιά μου δε διαρκεί παραπάνω.

Το μυαλό μου μού επιβάλλει να επανέλθω στην πραγματικότητα με τρόπο βίαιο, καθώς ένα σύννεφο άγχους σκοτεινιάζει τον ήλιο μου. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και μ’ έναν αναστεναγμό εύχομαι να μπορούσα απλώς να ξυπνήσω μια μέρα ανάλαφρη και χαρούμενη, χωρίς να έρχεται το άγχος να θρονιάζεται χαρωπά στον ώμο μου ψιθυρίζοντάς μου στο αυτί όλες εκείνες τις ανησυχίες που στροβιλίζουν στο μυαλό μου.

Κάπως έτσι είναι το μυαλό του μέσου ανθρώπου σήμερα, που ξυπνάει μέσα στο άγχος και το στρες μετά από 3 αναβολές ξυπνητηριών, ανάμεσα σε κρίσεις πανικού με τις οποίες αργά και σταθερά συμφιλιωθήκαμε. Χαιρόμαστε, χωρίς να χαιρόμαστε, διασκεδάζουμε χωρίς να το απολαμβάνουμε, κάνουμε σ3ξ χωρίς να μας νοιάζει και πολύ, τρώμε για να μην πεινάμε κι όχι για να το χαρούμε. Κι ύστερα, είναι κι όλοι οι γύρω-γύρω. Η ανακούφιση που ψάχνεις και η κατανόηση, που δεν έρχεται, σαν να μην τη δικαιούσαι γιατί «γιατί δεν μπορείς απλώς να είσαι χαρούμενος;».

Θυμάμαι τους κολλητούς μου, οι οποίοι έχουν περάσει κι εκείνοι ζόρια, να με χαρακτηρίζουν αρκετές φορές αχάριστη, δεδομένου ότι ενώ έχω την υγειά μου, τη δουλειά μου, βασανίζομαι με ανούσια θέματα τα οποία δε θα έπρεπε να με ανησυχούν. Όχι μόνο δεν έφευγε το βάρος από το στήθος μου, αλλά γιγαντωνόταν ακόμα πιο πολύ, σε βαθμό να φτάνω να τα βάζω με τον ίδιο μου τον εαυτό.

Πολλοί θα σπεύσουν να σου πουν πως τις δυσκολίες μας τις περνάμε μόνοι μας για να σταθούμε στα πόδια μας ακόμα πιο δυνατοί και να προχωρήσουμε με στόχο να βγούμε αλώβητοι από τα παιχνίδια του μυαλού μας. Πως υπάρχουν και χειρότερα. Πως δε γίνεται να το βάζεις κάτω γιατί «είσαι μαχητής». Πως η χαρά είναι επιλογή. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορούν να είναι βοηθητικά για έναν εγκέφαλο ο οποίος έχει ήδη υπερφορτωθεί με χιλιάδες πληροφορίες οι οποίες τον κρατούν συνεχώς σε μια καταστολή μελαγχολίας και συναισθηματικής παράλυσης. Δεν είναι ότι κανείς θέλει να ξυπνάει και να κοιμάται με το στρες και τη θλίψη αγκαλιά, δεν είναι πως κανείς το ονειρεύεται. Είναι πως δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ αυτό.

Οι ρυθμοί της καθημερινότητας πλέον έχουν γίνει τόσο έντονοι, που καλούμαστε να τρέχουμε συνεχώς, ενώ αρκετές φορές μάλιστα μπορεί και να μην είναι απαραίτητο. Κι όσο βλέπουμε άλλους που μοιάζουν να τα καταφέρνουν κάνοντας χιλιάδες πράγματα την ημέρα και να παραμένουν χαρούμενοι και ξέγνοιαστοι, τόσο περισσότερο αισθανόμαστε πως κάτι δεν πάει καλά με εμάς. Όμως είναι απλώς άλλοι άνθρωποι, με άλλο mindset ή απλώς καλύτερη ικανότητα καμουφλάζ. Τι κερδίζει κανείς πιέζοντας τον εαυτό του να μην πιέζεται;

Χρειάζεται να κάνουμε πολλές φορές ένα βήμα πίσω από την καθημερινότητα και να παρατηρούμε τον εαυτό μας. Να ρωτάμε συνεχώς μέσα μας, «τι μου είναι χρήσιμο» και σιγά σιγά ο εαυτός μας θ’ απαντήσει, γιατί μόνο εκείνος ξέρει κι ακόμα κι αν νομίζουμε πως δεν ξέρουμε την απάντηση, βρίσκεται ήδη στο σώμα μας. Σ’ ένα σώμα το οποίο έχουμε μάθει ν’ ακολουθεί πιστά το μυαλό, το οποίο όμως χρειάζεται κι αυτό ξεκούραση. Είτε με βιβλία, είτε με μουσική, είτε με διαλογισμό, με μια μέρα που απλώς θα πάρεις άδεια γιατί έτσι, το μυαλό τρέφεται κι ηρεμεί. Είναι αυτό που λέμε τροφή για σκέψη και μάλιστα, όσο πιο υγιεινά θρέφεις το μυαλό σου, τόσο πιο πολύ κι αυτό, όπως και το σώμα, θα σε ανταμείψει. Για να ξυπνήσεις μια μέρα και να είσαι όντως χαρούμενος, χωρίς να χρειαστεί καν να το σκεφτείς.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!