Για ποιο λόγο οι άνθρωποι έχουμε τόσο υψηλές απαιτήσεις από τον κόσμο που ασχολείται και δουλεύει με τον εαυτό του; Τι μας οδηγεί άραγε στο (λανθασμένο) συμπέρασμα πως η ψυχοθεραπεία σε κάνει καλύτερο άνθρωπο; Συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μας, ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί με σιγουριά πως ο δρόμος της αυτοβελτίωσης θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα και θα καταλήξει σε μια όαση;
Συχνά παρατηρείται πως οι άνθρωποι κατασκευάζουμε σενάρια με το μυαλό μας έχοντας απώτερο σκοπό και στόχο, είτε ν’ απαλύνουμε κάποιο μελανό κομμάτι του εαυτού μας, είτε για να μας βοηθήσει ν’ αποδεχτούμε με μεγαλύτερη ευκολία τη (σκληρή μερικές φορές) αλήθεια. Όπως και να το κάνουμε, το γεγονός πως ένας άνθρωπος δεν πρόκειται ν’ αλλάξει, σε όλους χτυπάει ένα μικρό καμπανάκι μέσα μας- ένα καμπανάκι το οποίο μπορεί να έχει διαφορετικές ερμηνείες για τον καθένα μας, στον απόηχο του οποίου θα βρίσκεται πάντα ο εαυτός. Δυσκολευόμαστε ν’ αποδεχτούμε πως ένας άνθρωπος ο οποίος έχει αποφασίσει ν’ ακολουθήσει τον δύσβατο δρόμο της ψυχοθεραπείας, δε θα γίνει ένας καλύτερος άνθρωπος.
Έτσι, υποσυνείδητα (και μη) θεωρούμε πως οι άνθρωποι οι οποίοι δουλεύουν με τον εαυτό, μεταμορφώνονται σταδιακά στην καλύτερη εκδοχή τους, με αποτέλεσμα να συμπεριφέρονται άψογα στους γύρω τους κι υποδειγματικά στον εαυτό τους, λες και μεταμορφώθηκαν σε κάποιο άλλο άνθρωπο. Τείνουμε μάλιστα να πιστεύουμε πως μιας και κάνουν δουλειά με τον εαυτό, θ’ απορρίψουν σταδιακά τα ελαττώματά τους και θα δουν (επιτέλους) κατάματα τη δυσλειτουργία σε πολλά θέματα της συμπεριφοράς τους, πριν φτάσουν να κάνουν την αλλαγή. Θέλουμε τόσο πολύ να δούμε τη μεταμόρφωσή στη συμπεριφορά τους, που απογοητευόμαστε όταν παραμένουν με τις ίδιες σταθερές- ενδεχομένως αρκετές φορές και χειρότερες.
Ας μην ξεχνάμε όμως πως οι άνθρωποι εκπέμπουμε ό,τι έχουμε μέσα μας. Μπορεί κανείς να δουλεύει με την ψυχή του και τα τραύματά του, αυτό όμως δε σημαίνει πως θ’ αλλάξει εντελώς και τη συμπεριφορά που έχει στους γύρω του. Χρειάζεται αρκετή ωριμότητα και δύναμη ψυχής ώστε ένας άνθρωπος να μη μεταβάλει κάθε πληροφορία που λαμβάνει κατά τη διάρκεια της ψυχοθεραπείας σε όπλο με σκοπό να το στρέψει προς τους γύρω του. Με άλλα λόγια, πολλές φορές είναι δύσκολο ν’ αντιμετωπίζουμε τις πληγές μας και τα τραύματα που ενδεχομένως να μας έχουν δημιουργήσει άλλοι. Αν αυτή την πληροφορία δεν μπορώ να τη διαχειριστώ μέσα μου, εγώ που κάνω ψυχοθεραπεία, θα γίνω εχθρικός με τους γύρω μου κι ενδεχομένως να προσπαθήσω να το παίξω διάνοια με όλα αυτά που μαθαίνω κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Είναι λοιπόν στην ευχέρεια του καθενός πώς θα χρησιμοποιήσει τις πληροφορίες.
Σ’ αυτή τη δύσκολη εποχή που ζούμε, θέλουμε τόσο πολύ να πιστέψουμε σ’ ένα θαύμα που συχνά το δημιουργούμε. Ξέρεις πόσο βολικό κι ευτυχές θα ήταν αν κάθε άνθρωπος που κάνει ψυχοθεραπεία μεταμορφωνόταν σε καλύτερο άνθρωπο κι εξαφάνιζε μεμιάς όλα του τα τραύματα και τις πληγές; Όμως, όπως και το σώμα έτσι κι η ψυχή χρειάζεται τον δικό της χρόνο να γιατρέψει ένα τραύμα. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε εμείς, είναι να φροντίζουμε την πληγή με τ’ απαραίτητα φάρμακα και ν’ αποδεχτούμε ως ίσως και να μη γιάνει τελείως- κι αν αυτό γίνει να είναι το ευτυχές γεγονός. Δεν ωφελεί να παλεύουμε να δούμε στους γύρω μας την εκθαμβωτική αλλαγή μετά την ψυχοθεραπεία για να πειστούμε για τα θαύματά της. Χρειάζεται να μπούμε εμείς οι ίδιοι ολομόναχοι στη διαδικασία της αυτοβελτίωσης για να κατανοήσουμε σε πρώτο πλάνο τόσο εμάς όσο και τον κόσμο γύρω. Δένουμε λοιπόν τη ζώνη ασφαλείας και καλό ταξίδι στον καθένα μας!
Συντάκτης: Ειρήνη Μπισιώτη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
