Μέσα Γενάρη και κάτι λείπει. Ο νους μου φευγαλέα πηγαίνει στον έρωτα. Πίνοντας το κρασί μου αρχίζω και σιγοτραγουδάω ένα τραγούδι που μιλάει για «το άλλο μου μισό». Πόσα τραγούδια, άραγε, να έχουν γραφτεί για το άλλο μας μισό; Πόσες ταινίες έχουμε δει για το ιδανικό κομμάτι που λείπει; Πόσα βιβλία έχουμε διαβάσει για τους ανθρώπους που μας συμπληρώνουν τέλεια σ’ έναν έρωτα που ολοκληρώνεται; Ας μη μετρήσω τα ποτά που έχουμε πιει και τις αμέτρητες συζητήσεις με φίλους. Μήπως όλα θα ήταν πιο εύκολα αν αντί ν’ αναζητάμε ένα μισό να προσπαθήσουμε να γίνουμε εμείς ένα ολόκληρο;
Ένα ολόκληρο το οποίο κάθε δύσκολη ημέρα θα είναι εκεί και με μια φωνή θα σου επιβεβαιώνει τη δυνατή του υπόσταση. Ένα ολόκληρο το οποίο θα συγχωρεί τα λάθη σου και δε θα σε μαστιγώνει. Ένα ολόκληρο, το οποίο θα σε φροντίσει όπως εσύ έχεις ανάγκη. Που θα σ’ αγαπήσει όπως είσαι κι όπως δεν είσαι. Που θα σμιλεύσεις εσύ για σένα με κάθε περίτεχνη λεπτομέρεια.
Ξέρεις, μερικές φορές είναι πολύ βολικό να ψάχνουμε κάτι να μας συμπληρώσει, κάτι να έρθει και μ’ ένα μαγικό ραβδί να τα φτιάξει όλα στη ζωή μας. Άπαξ όμως και μπεις στη διαδικασία να βουτήξεις και να βρεις τη δική σου ολόκληρη οντότητα, εκείνη που δε θα ψάχνει τον έρωτα μα θα εκπέμπει ερωτισμό, εκείνη που δε θα χρειάζεται άνθρωπο μα θα επιθυμεί να έχει δίπλα του, τότε κάθε γνωριμία θα είναι ευκαιρία κι όχι μπράτσο καναπέ που θα βιαστείς να ακουμπήσεις τον σβέρκο σου. Όταν πια με ευκολία θα μπορείς ν’ ακούσεις το εσωτερικό σου παιδί τότε, όντως, θα σου συμβεί κάτι το μαγικό. Θα δεις τον κόσμο υπό άλλο πρίσμα. Τότε μόνο θα καταλάβεις τι είναι αυτή η αγάπη του εαυτού για την οποία γράφονται όλο και πιο πολλά.
Τότε λοιπόν είναι που έρχεται ένα άλλο ολόκληρο. Ένα ολόκληρο, με το οποίο θα εξερευνήσεις καινούρια μονοπάτια. Ένα ολόκληρο με το οποίο θα συμπορεύεστε. Ένα ολόκληρο με το οποίο θα είσαι είναι εξαιρετικά εύκολο να είσαι όσα θέλεις να είσαι, γιατί πολύ απλά δε θα υπάρχει ούτε η παραμικρή ανάγκη να είσαι κάτι άλλο. Κι εκεί είναι αυτό που μπαίνουν όλα τα μπαχαρικά στο φαγητό. Είναι αυτές οι στιγμές που νοστιμεύουν τη ζωή. Που δε φοβάσαι μήπως ξεφύγει λίγο το πιπέρι και χάσεις κομμάτια του εαυτού σου μέσα στον άλλο. Είναι εκείνες οι στιγμές που νιώθεις την ελευθερία να μοιραστείς αυτά που με μόχθο κατέκτησες, μέσα από έναν έρωτα ελεύθερο, που στέκεται σε ισορροπία. Είναι εκείνες οι στιγμές που κάθε λεπτό που περνάει, έχει αποκτήσει αξία.
Ακόμη και το ότι δε θα είναι όλα ρόδινα θα κάνει τον έρωτα αυτό ακόμη πιο ενδιαφέρων. Κι αν αργήσει το άλλο ολόκληρο, κι αν δεν έρθει κάτω από τις πιο εύκολες κι ιδανικές συνθήκες, ακόμα κι αν αποφασίσεις πως εσύ εν τέλει δε θέλεις να έρθει, εσύ και μόνο εσύ θα έχεις δημιουργήσει μια βάση που όποτε θέλεις θα επιστρέφεις για να βρεις υγιή πατήματα. Ένα ολόκληρο, το οποίο όσες πανδημίες και να έρθουν, όσες αλλαγές και να γίνουν σ’ αυτόν τον κόσμο, όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν μπορεί κανείς να σου το γκρεμίσει. Δεν μπορεί κανείς να σου στερήσει κάτι που έχτισες με τόσο κόπο και το έψαξες τόσο, ώστε να κρατάς μια σιγουριά για τη μορφή του.
Την επόμενη φορά λοιπόν φορά που θα νιώσεις άβολα επειδή δεν έχεις βρει ακόμη το «άλλο σου μισό» να θυμάσαι πως δεν είσαι κάλτσα για να ψάχνουμε το ζευγάρι σου (αν κι ακόμη και στις κάλτσες, έχει γίνει τάση να φοράμε διαφορετικές).
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ειρήνη Μπισιώτη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
