Είναι Κυριακή πρωί, αύριο ξεκινάει μια ακόμη εβδομάδα, κι εμείς απ’ την προηγούμενη μοιρολατρούμε και μας διακρίνει μια γενναία δόση γκρίνιας κι άρνησης που αύριο πάλι δουλεύουμε ή έχουμε μαθήματα -σαν ένα μικρό παιδί που το ξυπνούν για το σχολείο κι αυτό ζητάει πεισματικά πέντε λεπτά ακόμη, μακριά από υποχρεώσεις. Επίσης, κατά τη διάρκεια της όποιας μέρας, σε κάθε πρόκληση που τυχόν εμφανίζεται, σε κάθε άσχημη κατάσταση που πιθανόν προκύπτει και σε κάθε αρνητικό σχόλιο ή παρατήρηση που ίσως λάβουμε, αντιδρούμε με θυμό και γινάτι, όμοια με ενός παιδιού που μόλις μπήκε τιμωρία. Κοινός παρονομαστής όλων η άρνησή μας για οποιοδήποτε στοιχείο της ενήλικης ζωής που ξεβολεύει το παιδί που κρύβουμε μέσα μας.
Κι η αλήθεια είναι ότι όλοι κρύβουμε ένα παιδί, το οποίο αρνείται πεισματικά να μεγαλώσει -σε κάποιους ισχύει εντονότερα-, δημιουργώντας μας αρκετά συχνά προβλήματα και δυσκολίες στην καθημερινότητα. Είναι γεγονός πως προσπαθώντας να διαχειριστούμε ανθρώπους και καταστάσεις, η παιδική φωνή μέσα μας μας κάνει αρκετές φορές να φερθούμε με επιπολαιότητα, ίσως και με άρνηση, ιδίως στο κομμάτι ανάληψης ευθυνών. Είναι μια φωνή την οποία όσο πιο πολύ προσπαθούμε ν’ αγνοήσουμε, τόσο πιο πολύ δυναμώνει και μας αποσυντονίζει από το να δράσουμε ως ενήλικες, ν’ αντιμετωπίσουμε τις καταστάσεις με περισσότερη ωριμότητα και ψυχραιμία και να διαχειριστούμε τα όποια συναισθήματά μας.
Είναι η ίδια φωνή που φέρνει στην επιφάνεια τραύματα και συναισθήματα της παιδικής μας ηλικίας, τα οποία ίσως είχαν καταχωνιαστεί σε μια άκρη του υποσυνείδητου. Ό,τι μας έχει πληγώσει, στεναχωρήσει ή θυμώσει ως παιδιά, έχει αποτυπωθεί στο μυαλό μας, έχει χαραχτεί βαθιά μέσα μας κι εμείς ανατρέχουμε πιο εύκολα εκεί. Γιατί; Γιατί τότε δεν μπορούσαμε να διαχειριστούμε τα συναισθήματά μας κι ούτε είχε κανείς την απαίτηση να το κάνουμε. Συνεπώς, αντιδρούσαμε παρορμητικά κι αυθόρμητα και τις περισσότερες φορές, με κάποιο τρόπο, περνούσε το δικό μας. Ίσως λοιπόν και στην ενήλικη ζωή θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα συμβεί το ίδιο. Από τη μία έχουμε την απαίτηση να μας αντιμετωπίζουν ως ενήλικες κι από την άλλη εμείς δρούμε σαν ν’ απολαμβάνουμε ακόμη τα πλεονεκτήματα και προνόμια ενός παιδιού.
Ακόμη, αναζητούμε συχνά την αποδοχή των γύρω μας -ασχέτως αν το παραδεχόμαστε ή όχι. Γιατί συμβαίνει αυτό; Αρκεί μια απλή αναδρομή στις πρώιμες αναμνήσεις μας. Τι εννοώ; Ας θυμηθούμε όλες εκείνες τις φορές που σαν παιδιά μάς αντιμετώπισαν ως «τρόπαιο» ή όλες εκείνες που αντί να μας ενθαρρύνουν για ένα κατόρθωμά μας, έκαναν «ζουμ» σε κάτι αρνητικό -γιατί έτσι θα μαθαίναμε να δεχόμαστε την κριτική αργότερα. Ας θυμηθούμε κι όλες εκείνες τις φορές που δώσαμε τον καλύτερο εαυτό μας για ν’ αποδείξουμε την αξία μας σε κάτι, αλλά δεν ήταν αρκετό -γιατί έτσι θα σκληραγωγούμασταν και θα προετοιμαζόμασταν για την ενήλικη ζωή. Ένα συνονθύλευμα αναμνήσεων, λοιπόν, φαινομενικά αθώων, το οποίο όμως πλέον και κατά κάποιο τρόπο ελέγχει τη ζωή μας. Αν το καλοσκεφτούμε, ο εαυτός μας ως παιδί ελέγχει σε μεγάλο βαθμό την ενήλικη ζωή μας.
Βέβαια, είναι εντελώς διαφορετικό να δίνουμε τον απαραίτητο χώρο και χρόνο στο παιδί μέσα μας και διαφορετικό να αντιδρούμε όπως αυτό κάποτε. Σίγουρα αποζητά ακόμη τη φροντίδα, την αποδοχή, την ξεγνοιασιά, τον παρορμητισμό κι αυθορμητισμό κι εμείς οφείλουμε συχνά-πυκνά να του τα παρέχουμε, ώστε να ικανοποιείται και να ηρεμεί. Είναι κι αυτό μέρος της φροντίδας του εαυτού μας και γνωρίζουμε καλά πως όσο τον αγκαλιάζουμε και τον αποδεχόμαστε, όσο τον εξελίσσουμε και τον βελτιώνουμε, τόσο πιο εύκολα θα πάψουμε να «ζητιανεύουμε» ψίχουλα αποδοχής και προσοχής από τους άλλους. Τότε και μόνο τότε το παιδί μέσα θα ωριμάσει χωρίς βέβαια να μεγαλώσει ποτέ.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ειρήνη Μπισιώτη
