Είναι μεσημεράκι προς απόγευμα και μόλις έχεις αρχίσει να συνέρχεσαι από το χθεσινό σου hangover,το οποίο εδώ που τα λέμε δεν εξελίχθηκε όπως φανταζόσουν. Πήγες στο αγαπημένο σου στέκι να πιεις ποτάρες με την παρέα και να, που βρήκες να κάθεται εκεί το πρόσωπο με το οποίο φλερτάρετε το τελευταίο διάστημα. Έχεις πιει τα ποτάκια σου, έχεις χαλαρώσει, τα λέτε πολύ ωραία κι εκεί που αρχίζεις να πιστεύεις πως η νύχτα θα έχει πολύ καλή συνέχεια, σου ανακοινώνει πως την κάνει. Κι έτσι απλά φεύγει. Μετά από ώρα φεύγεις κι εσύ, ελπίζοντας μέχρι το τελευταίο λεπτό που ξαπλώνεις στο κρεβάτι πως θα σου στείλει ένα μήνυμα και θα δώσει ένα σημάδι ζωής. Όμως μάταια. Την επόμενη ημέρα ξυπνάς με την ίδια ελπίδα, αλλά η σιωπή συνεχίζεται.
Με ύφος drama queen καλείς απευθείας το κολλητάρι σου με σκοπό να δώσεις ένα ρεσιτάλ ερμηνείας για ακόμη μια φορά, γκρινιάζοντας για τα χθεσινά. Κι εκεί που έχεις πάρει φόρα και μιλάς, ρωτάς, έτσι από ευγένεια, τα νέα του. Προς μεγάλη σου έκπληξη, αρχίζει να σου μιλάει για το θέμα που αντιμετωπίζει. Στην αρχή σοκάρεσαι που αλλάζει η κουβέντα, όμως ακούς προσεκτικά και δίνεις σημασία. Μετά από λίγο όμως, αρχίζεις και νιώθεις μια βαρεμάρα. Αρχίζει και σε κουράζει και προσπαθείς να οδηγήσεις τη συζήτηση προς τη λήξη της. Βρίσκεις λοιπόν μια καλή δικαιολογία και κλείνεις το τηλέφωνο. Είχες ανάγκη να δώσεις το ρεσιτάλ σου και να, που πάλι στο χάλασαν. Μα πόσο εγωιστικό εκ μέρους τους!
Θα ήταν ψέμα να πούμε πως όταν μας συμβαίνει μια κατάσταση που δαπανεί τον χρόνο και την ενέργειά μας, που μας στεναχωρεί ή που μας κάνει να έχουμε ανάγκη από φροντίδα, δε θέλουμε την προσοχή των ανθρώπων μας στραμμένη πάνω μας. Όπως θα ήταν ψέμα να πούμε πως δεν έχουμε ανάγκη από το «συμφωνώ» τους που θα συνοδεύεται από το ταπ-ταπ στην πλάτη, εξιστορώντας με τον δικό μας μοναδικό τρόπο τα γεγονότα. Ακόμη κι αν διαβάζοντας τις γραμμές αυτές το αρνείσαι, θεωρώντας πως αποτελείς εξαίρεση, αναζητάς την προσοχή του περίγυρου και ανά διαστήματα βρίσκεις τον τρόπο με τον οποίο το καταφέρνεις, χωρίς να φαίνεσαι ή και να είσαι κακός φίλος.
Είναι σαν να μιλάει ένα μικρό παιδί από μέσα μας, το οποίο έχει την ανάγκη να στρέψει όλη την προσοχή των γονιών του πάνω του. Ας μην ξεχνάμε πως τα παιδιά, όταν είναι ακόμα μωρά, δεν μπορούν να μιλήσουν για να καλύψουν τις βιολογικές τους ανάγκες κι επομένως ο μόνος τρόπος να καλυφθούν είναι μέσω του κλάματος που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον των μεγάλων. Όσο λοιπόν εκείνα κλαίνε, αν δεν τους δοθεί η απαραίτητη σημασία, έχουν την αίσθηση πως θα πεθάνουν. Ένας τέτοιος παραλληλισμός συμβαίνει και με τους χαρακτήρες που λατρεύουν να στρέφουν την προσοχή πάνω τους. Νιώθουν πως μ’ αυτό τον τρόπο αποτελούν το επίκεντρο της προσοχής κι αυτό νοηματοδοτεί την ίδια τους την ύπαρξη. Έχουν σημασία γιατί τους δίνουν σημασία.
Προσωπικότητες με το στοιχείο αυτό στο μοτίβο των συμπεριφορών τους, είναι πάρα πολύ δύσκολο έως κι ακατόρθωτο να δείξουν ενσυναίσθηση στον περίγυρό τους καθώς δεν έχουν το ανάλογο απόθεμα συναισθημάτων για να μπορέσουν να κρατήσουν για τους ίδιους και να δώσουν και στους άλλους. Έχουν ανάγκη να νιώσουν τους γύρω τους δυνατούς. Η αδυναμία τους να συμπαρασταθούν με τρόπο που προσδοκούν οι γύρω τους, δε σημαίνει πως πρόκειται για κακούς ή εγωιστές χαρακτήρες ή για ανθρώπους που όντως δεν ενδιαφέρονται. Συχνά είναι απλώς μια εκφρασμένη ανάγκη για προσοχή που επικοινωνείται κάπως άχαρα. Άλλωστε, ένας άνθρωπος που κλαίει με λυγμούς, είναι δύσκολο να αντιληφθεί πως ο διπλανός του δακρύζει. Κι αυτό ναι, μπορεί να είναι άδικο, αλλά είναι κι ανθρώπινο ταυτόχρονα.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ειρήνη Μπισιώτη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
